..กลอนเพราะๆ...

"..หมอกยามเช้าเลียบทิวเขาเคล้าไออุ่น
แสงอรุณคลี่กระจายสลายหมอก
เผยสีเขียวทิวเขาเหมือนย้อนยอก
กระไอหมอกหยอกอ้อยอิ่งเอื่อยละลาย
..เข้าเขตเหนือลมหนาวยังเบาบางอยู่
มีหมอกพรูทอดสายใยไม่สลาย
อีกเทือกเขารายรอบเหมือนอุบาย
โอบล้อมให้ไม่ห่างหายชั่วนิรันดร์ "



อย่าเพียรหานิยามของความรัก
ใจประจักษ์รักอยู่รู้บ้างไหม
จะเฝ้าตามถามรักไปทำไม
ถ้าหัวใจไร้ซึ่งความจริงใจ
ความรักหรือก็คือความรัก
ไม่อาจจักเปรียบเปรยกับสิ่งไหน
เป็นความรักแน่แท้กว่าสิ่งใด
เป็นความใสซื่อบริสุทธิ์ยุติธรรม
อย่าเพียรหานิยามของความรัก
ถ้าใจรักก็รักเถิดคมขำ
ความรักก็คือความรักอย่างที่พร่ำ
ความรักล้ำคือนิรันดร์แห่งดวงใจ..



มีเธออยู่ข้างใจในความคิด
เป็นเพื่อนจิตยามเหงาไม่เศร้ามาก
มีเธออยู่ยามใจแสนลำบาก
มีค่ามากกว่าเชยชมจนสมใจ
ค่ำคืนนี้ดาวพราวนภากว้าง
เธออยู่กลางดวงตาที่สุกใส
เหมือนมีดาวล้านดวงคอยห่วงใย
เหมือนมีใครคนหนึ่งคอยปลอบโยน
มีเธออยู่ตรงนี้แล้วที่รัก
ฉันก็จักเดินทางไม่สับสน
ถึงพายุกระหน่ำซ้ำไม่อับจน
เพราะมีคนรู้ใจให้นำทาง




คืนนี้จันทร์เต็มดวง ส่องแดนสรวงสว่างไสว
ดึกดื่นหริ่งเรไร ขับขานให้ใครเข้านอน
ดอกเอื้องหนาวน้ำค้าง ไม่เคยร้างความงามงอน
ก่อนเจ้าจะเข้านอน ขอฝากกลอน...คิดถึงเธอ...



หัวใจเอ๋ยหัวใจเจ้าทำไมเจ็บจี๊ดจัง
รู้รู้ว่ารักยังทำเหมือนดังไม่มีแรง
เหนื่อยหน่ายเหมือนถ่ายถอน รักรอนรอนเหมือนร้อนแล้ง
หัวใจไร้เรี่ยวแรง กลัวเธอแล้งแห้งรักไป
รู้ว่าไม่ควรหวง ไม่ควรทวงสิทธิ์ที่ไหน
แต่ใจเอ๋ยหัวใจ เจ้าทำไมเจ็บจี๊ดจัง...




เรื่องน้ำเน่าขอให้บอกสู้มิถอย
ไม่มีจ๋อยถึงน้องนางมิแยแส
ป้อนทุกวันด้วยกลอนสดมิเปลี่ยนแปร
ถึงไม่แลก็ต้องมองด้วยหางตา
หมั่นป้อนนางด้วยหนมหวานที่ปั้นเอง
ไม่ต้องเกรงไอ้หน้าไหนแค่นกกา
 อย่าถือสาตัวเจ้าเองนั้นไม่บ้า
ไม่มีถ้าหากจะคิดได้ใจเธอ
ปั้นหนมหวานจากกลอนน้อยให้เป็นก้อน
เอาไว้อ้อนป้อนปากเธอให้ใจอ่อน
หวังให้เธอได้เอ็นจอยนะบังอร
กับความหอมบวกความหวานปานน้ำผึ้ง
อย่าเพิ่งทึ่งในความเน่าของพี่นะ
เป็นไงคะกับจานนี้ถึงกับอึ้ง
แต่อย่าเพิ่งนอนใจมีอีกเพียบ
มิอาจเทียบกับใจพี่ที่ให้เธอ