มนุษย์

ทั้งกิ่งใบ ดอกก้าน ตะหง่านพริ้ว
จะปลิดปลิว เพราะลม ผสมผสาน
ถึงไม่มี ลมหมุน ไต้ฝุ่นมาร
มาแผ้วพาล ก็ยังร่วง จากบ่วงใบ

แต่อารมณ์ ข้างใน ใจมนุษย์
ไม่รู้สุด สิ้นลง ตรงที่ไหน
ทั้งลาภยศ เงินตรา หามาไว้
เพื่อจะได้ ความสุข ไม่ทุกข์ตรม

แต่หารู้ ไม่ว่า บรรดาสุข
มันเป็นคู่ กับทุกข์ คลุกผสม
ทั้งสุขทุกข์ ดีร้าย ไหม้อารมณ์
ไม่เหมาะสม กับการเกิด กำเนิดมา

อันความเกิด เกิดเป็น เช่นมนุษย์
ไม่ควรหยุด ยื้อแย่ง เที่ยวแข่งหา
อำนาจยศ สรรเสริญ หรือเงินตรา
จนเข่นฆ่า ยิงกัน สนั่นกรุง

แต่มนุษย์ ควรเป็น เช่นต้นไม้
ที่เชิดใบ ดอกระย้า บนฟ้าสูง
ด้วยการสร้าง บุญกุศล เป็นผลจูง
ให้จิตสูง เป็น'มนุษย์'สูงสุดเอย...ฯ