ขโมย!?!?!?

ครั้งหนึ่งในประเทศอาหรับ มีขอทานหิวโซเดินหาของกินอยู่
พอผ่านร้านขายเนื้อย่าง ก็มีเสียงเอะอะ...เจ้าของร้านเข้าฉุด

กระชากขอทาน พร้อมตะโกนว่า..."ขโมย! ขโมย!!"
ขอทานปฏิเสธเสียงลั่น แต่ก็ถูกนำตัวไปหาผู้พิพากษา....

"ชายคนนี้ขโมยอะไรของเจ้า"....ผู้พิพากษาถาม
"ท่านผู้พิพากษาที่เคารพ ขอทานคนนี้ขโมยเนื้อย่างในร้านของข้า

ขณะข้ากำลังย่างเนื้อ เขามาหยุดที่หน้าร้าน...แล้วสูดดมกลิ่นหอม
ของเนื้อเป็นเวลานาน โดยไม่ยอมหลีกทางไปทางอื่น"

ผู้พิพากษาตะลึงที่เจอ...คำกล่าวโทษประหลาด....จึงถามขอทานว่า
"เจ้าทำดังคำกล่าวหาหรือเปล่า?".....

"จริงครับ...เพราะกลิ่นหอมมาก และผมก็หิวจริงๆ"....ขอทานตอบ
"ถ้าเช่นนั้น..เจ้าขโมยกลิ่นหอมเนื้อย่างจริง เจ้าต้องชดใช้ค่าเสียหาย"

ท่านผู้พิพากษาว่า...เจ้าของร้านดีใจแล้วพูด..."ท่านผู้พิพากษา...
ทรงไว้ซึ่งความยุติธรรม...ขอขอบคุณ"

"เจ้ามีเงินชดใช้หรือไม่?"....ผู้พิพากษาถามขอทาน
"ไม่มีเลยครับ"....

"เอาละ...เราจะให้ยืมสองเหรียญ"...พูดจบผู้พิพากษาก็ยื่นเหรียญ
สองอันให้ขอทาน

เจ้าของร้านยิ้มร่า วิ่งออกมาจะรับเงิน...ขณะยื่นมือออกรับ
เหรียญทั้งสองก็กระทบกันดังกริ๊ง

"เดี๋ยวก่อน เจ้าทำไมขโมยของของเขา"....ผู้พิพากษาถาม
"ท่านผู้พิพากษา ท่านเห็นแล้วว่ากระผมไม่ได้ขโมยอะไรเลย"

"ก็เจ้าขโมยเสียงเงินกระทบกันเมื่อตะกี้นี้งัย"
"ปัดโธ่!..เสียงเงินกระทบกันนั้น คนมีหูก็ฟังได้...ทำไมถึงว่าขโมยล่ะ"

เจ้าของร้านตอบ...."ถ้าเช่นนั้น ใครมีจมูกก็สูดดมกลิ่นเนื้อย่างได้
แล้วทำไมถึงว่าขโมยล่ะ"......

เจ้าของร้านนิ่งเงียบ.....ผู้พิพากษากล่าวต่อว่า....
"ศาลขอตัดสิน...จำเลยไม่มีความผิด...ขอปิดคดี!!"

นิทานอาหรับเรื่องนี้ให้แง่คิด.....
"ใครที่คิดเอาเปรียบคนอื่น เขาผู้นั้นกำลังตกอยู่ในสถานะของคน

ที่เสียเปรียบแล้วนั่นเอง"....ค่ะ


@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

(จาก"ร้อยใจให้รัก"ของประสาร มฤคพิทักษ์)