ความเจ็บป่วยทุกชนิดเริ่มขึ้นที่ใจเรา

ความจริงที่อาจเห็นได้ไม่ชัดนักก็คือ คนส่วนใหญ่วิตกกังวลจนตัวตาย...

ความวิตกกังวลคือกิจกรรมทางใจที่แย่ที่สุดรองจากความเกลียดชังซึ่งส่งผลทำลายตัวเองได้ลึกมาก ความวิตกไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย มีแต่จะสิ้นเปลืองพลังงานทางความรู้สึกไปเปล่า ๆ แถมยังสร้างปฏิกิริยาชีวะเคมีที่เป็นอันตรายต่อร่างกายอีกด้วย ทำให้เกิดอาการตั้งแต่อาหารไม่ย่อยไปจนถึงหลอดเลือดหัวใจล้มเหลวและโรคอื่น ๆ อีกสารพัด

สุขภาพจะดีขึ้นทันทีที่ความวิตกกังวลสิ้นสุดลง

ความเกลียดชังคือภาวะจิตที่บ่อนทำลายร้ายกาจที่สุด ทำให้ร่างกายเป็นพิษ และผลที่เกิดแทบไม่อาจย้อนกลับได้

ความกลัวคือด้านตรงข้ามกับทุกอย่างที่เธอเป็น ดังนั้นจึงส่งผลตรงข้ามกับสุขภาวะทั้งกายและใจของเธอ ความกลัวคือความวิตกกังวลที่ขยายตัวออก

ความกังวล ความเกลียด ความกลัว และอื่น ๆ ที่แตกหน่อออกมา เช่น ความกลัดกลุ้ม ความขมขื่น ความกระสับกระส่าย ความโลภ ความแล้งน้ำใจ การชอบตัดสินผู้อื่น การตำหนิประณาม ทั้งหมดนี้จะโจมตีร่างกายลึกลงถึงระดับเซลล์ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีสุขภาพดีภายใต้ภาวะแบบนี้

ที่คล้าย ๆ กัน (แม้จะไม่รุนแรงเท่า) เช่น ความถือดี การปล่อยตัวมัวเมา และความละโมบก็ล้วนนำไปสู่ความเจ็บป่วยหรือการขาดสุขภาวะทั้งสิ้น

พวกเธอทั้งหมดล้วนเป็นโรคเรื้อนทางใจ จิตใจเธอต่างถูกกัดกินด้วยความคิดแง่ลบต่าง ๆ นานา บางความคิดก็พุ่งกระหน่ำเข้าหาเธอ แต่อีกมากเธอก็สร้างขึ้นมาเอง แล้วก็เก็บรับไว้และเพลินไปกับมันวันแล้ววันเล่า ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่า สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า เดือนแล้วเดือนเล่า กระทั่งปีแล้วปีเล่า

….แล้วเธอก็สงสัยว่าทำไมตัวเองถึงเจ็บป่วย


* บทความนี้คัดลอกจากหนังสือ "สนทนากับพระเจ้า(Conversations with God)" เล่มที่1 เขียนโดย นีล โดนัลด์ วอลช์ แปลโดย รวิวาร โฉมเฉลา สำนักพิมพ์ โอ้มายก้อด