รักแต่ต้องห้ามใจไม่ให้รัก...มันเจ็บรู้ไหม

รักแต่ต้องห้ามใจไม่ให้รัก...มันเจ็บรู้ไหม (ใยไหม)

มันมีเหตุผลหลายอย่าง ที่เราจำเป็นต้องหักห้ามใจไม่ให้รักใครสักคน เหตุผลของคนเราย่อมไม่เหมือนกัน ...

บางคนอาจต้องห้ามใจ เพราะรู้ตัวว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
บางคนอาจต้องห้ามใจเพราะกลัวใจตัวเอง จะถลำลึกและเจ็บปวดไปมากกว่านี้
บางคนอาจต้องห้ามใจ เพราะมีคนที่รักคนที่เรารักมาก่อน และคนคนนั้นก็คือคนที่เรารู้จัก
บางคนอาจต้องห้ามใจ เพราะเขาอาจไม่ได้คิดและรู้สึกเหมือนกับเรา

ทุกข์ทรมานแค่ไหนที่เรารักเขา แต่ต้องพยายามฝืนใจถอยห่างออกมา เราต้องเงียบ ต้องเฉยชา ต้องเลี่ยง ต้องหลบหน้า ต้องทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ เพื่อจะย้ำเตือนให้ตัวเองไม่ต้องรู้สึกอะไรใด ๆ กับเขา มันเจ็บแทบบ้าที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยวิธีการนี้

แม้จะดูเป็นวิธีการโง่ ๆ แต่หากจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องตัวเอง เพื่อไม่ให้ใจตัวเองต้องบาดเจ็บ การถอยห่างจะช่วยสอนให้เราได้เรียนรู้ว่า ยิ่งเรายึดติด อยากได้ อยากครอบครอง ยิ่งทำให้เราอ่อนแอและแพ้ภัยตัวเอง หากไม่ได้เขามาเป็นคนรักของเรา

ขอ เพียงเขาได้เข้าใจในเหตุผลข้อนี้ อย่าได้เข้าใจว่าเราโกรธหรือเกลียดเขา ถึงต้องแสดงท่าทีเฉยชาใส่ คนเจ็บปวดคนนี้จะได้มีแรงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง พร้อมที่จะมีชีวิตเดินบนทางที่เหมาะที่ควร แม้การเดินทางจะมีอุปสรรคมากบ้างน้อยบ้างก็ตามที

หลังจากที่เราเข้มแข็งได้แล้ว ห้ามใจไม่ให้รักเขาได้แล้ว ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม คิดและรู้สึกกับเขาได้อย่างคนธรรมดาสามัญที่รู้สึกดีต่อกัน ไม่ต้องรู้สึกแบบพิเศษ แต่แอบแฝงด้วยความเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา และสามารถอยู่บนโลกใบเดียวกับเขา ได้อย่างจริงใจที่สุด เป็นธรรมชาติมากที่สุดโดยไม่ต้องกดดันอะไร

"หวังว่าเขาคงเข้าใจในเหตุผลที่เรากระทำลงไป เจ็บนะไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่สักพักก็คงจะหายดี แล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม"

ขอขอบคุณข้อมูลจาก
หนังสือ : เมื่อรักมันร้ายกับใจมากไป