ห่วงโซ่ชีวิต

หนูตัวหนึ่งแอบมองลอดรอยแตกของกำแพง เพื่อดูว่าชาวนากับภรรยาของเขาแกะห่ออะไร
จะเป็นอาหารอะไรหนอ เจ้าหนูสงสัย
แต่แล้วมันก็แทบล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นคือ กับดักหนู
มันจึงวิ่งหัวซุกหัวซุนไปที่ทุ่งนา แล้วส่งเสียงร้องเตือน
มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน! มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!
แม่ไก่ร้องกุ๊กๆ และคุ้ยเขี่ยไปมา มันผงกหัวขึ้นแล้วพูดว่า
คุณหนู นี่คงเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเธอ แต่มันไม่มีผลอะไรกับฉันหรอกนะอย่ากวนใจกันเลย
เจ้าหนูวิ่งไปหาหมูและบอกแก่มัน
มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน! มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!   หมูเห็นอกเห็นใจ แต่ก็พูดว่า
ฉันขอโทษนะคุณหนู แต่ฉันคงทำได้แค่สวดมนต์เท่านั้น ไม่ต้องห่วงฉันจะสวดมนต์ให้เธอด้วย
เจ้าหนูวิ่งไปหาวัว และเช่นเดิมพูดว่า มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน! มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!
วัว ตอบว่า โธ่! คุณหนู ฉันก็เสียใจด้วยนะ แต่มันไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันนี่
ดังนั้น เจ้าหนูจึงกลับเข้าบ้านนอนลงและเศร้าใจเหลือเกินที่จะต้องเผชิญหน้ากับกับดักหนูเพียงลำพัง
กลางดึกคืนนั้น เสียงๆ หนึ่งดังก้องไปทั้งบ้าน ฟังเหมือนเสียงกับดักหนูได้จับเหยื่อของมันแล้ว
ภรรยาของชาวนารีบรุดไปดูว่าอะไรที่ถูกจับ
ในความมืดนั้น เธอไม่เห็นว่ามีงูพิษถูกกับดักนั้นหนีบหางเอาไว้
งูกัดจึงภรรยาของชาวนา ชาวนาก็รีบพาเธอไปส่งโรงพยาบาล
ตอนกลับบ้านเธอมีไข้สูง และใครๆ ก็รู้ว่าเราต้องพยาบาลคนป่วยด้วยซุปไก่
ดังนั้น ชาวนาจึงหยิบขวานเดินไปที่ทุ่งเพื่อหาวัตถุดิบหลักของซุปไก่
แต่อาการป่วยของภรรยาก็ยังไม่ดีขึ้น เพื่อนฝูงและเพื่อนบ้านต่างมาเยี่ยมดูใจ
เพื่อเลี้ยงอาหารพวกเขา ชาวนาจึงฆ่าหมูซะ
ภรรยาของชาวนาก็ยังไม่หาย ในที่สุดเธอก็ตายลง
ผู้คนมากมายต่างมางานศพของเธอชาวนาจึงฆ่าวัวเพื่อให้ได้เนื้อมากพอมาเลี้ยงแขก
เจ้าหนูมองลอดรอยแตกของกำแพงด้วยความเสียใจสุดแสนที่เพื่อนสัตว์ทุกตัวต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้                    
                                  

* * *                            
คราวหน้า หากคุณรู้ว่าใครสักคนกำลังเผชิญปัญหาและคิดว่าไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย                                     
จำไว้นะว่า เมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งถูกคุกคามหมายถึงเราทุกคนต่างตกอยู่ในอันตราย!
เพราะทุกคนล้วนเกี่ยวพันกันอยู่ในการเดินทางที่เรียกว่า ชีวิต
เราต้องคอยเฝ้าดูแลกันและกัน และพยายามให้กำลังใจอีกคนเข้าไว้

เมื่อได้อ่านแล้วจงบอกต่อข้อความนี้ให้แก่คนที่เคยช่วยคุณและบอกให้เขารู้ว่า เขาสำคัญต่อคุณขนาดไหน
จำไว้เถอะ  ว่าเราแต่ละคนก็คือด้ายเส้นสำคัญบนผืนพรมของผู้อื่น
นั่นเป็นเหตุผลที่ชีวิตของเราถูกถักทอเข้าไว้ด้วยกันไงล่ะ
* * * * * * * * * * *