“ไทร” ได้ชื่อว่าเป็น “นักบุญแห่งป่า นักฆ่าแห่งพงไพร” (หรือ “นักบุญแห่งป่า นักฆ่าเลือดเย็น”)
เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะยามเมื่อต้นไทรเติบใหญ่ มันได้แผ่กิ่ง ก้าน ราก ใบ ให้ร่มเงาแก่มนุษย์และสรรพชีวิตในผืนป่า ขณะที่ลูกของไทรเมื่อสุก นับเป็นแหล่งอาหารชั้นดีของสัตว์ป่า ไม่ว่าจะเป็นนก ลิง ชะนี เก้ง กวาง นั่นจึงทำให้มันเชื่อว่าเป็นนักบุญแห่งป่า
แต่เจ้าลูกไทรสุก หากมันไปตกบนพื้นดินเติบใหญ่ขึ้นมารากของมันก็จะหาที่ยึดเกาะไปเรื่อย แต่ถ้าเจ้าลูกไทรสุกนี้ไปตกบนต้นไม้ หรือสัตว์กินแล้วไปถ่ายบนต้นไม้ ที่นี้ล่ะเป็นเรื่อง เพราะต้นไทรที่งอกโตเติบใหญ่มา รากของมันจะค่อยๆไปโอบรัดกลืนกินต้นไม้ที่มันแอบอิงอาศัยแบบค่อยเป็นค่อยไป จนสุดท้ายมันก็สามารถยึดครองเจ้าต้นไม้นั้นได้อย่างถาวร นั่นจึงทำให้มันได้ชื่อว่า เป็น “นักฆ่าแห่งพงไพร” หรือ “นักฆ่าเลือดเย็น”