“เมื่อรักแล้ว…จะเลิกรักไม่ได้ แต่เลือกที่จะรักในวิธีที่ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บได้”
คนที่ยังไม่เคยเจอความรัก มักตั้งคำถามว่า “ความรักคืออะไร” “อะไรคือนิยามความรัก” “ความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร” แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเรารักเขาจริง”
ลองมองไปที่พ่อแม่ แล้วสังเกตดูว่าเขารักเรายังไง นั่นล่ะ “ความรัก” ความรักที่สามรถพูดได้ว่า “ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็รัก มันจะดี จะชั่ว ก็รัก” ในความหมายของความรักจริงๆแล้ว ไม่มีใครให้ความหมายของมันได้สมบูรณ์ และเหมือนกันทุกคนเพราะแต่ละคนก็มีมุมมองความรักที่แตกต่างกัน เรามักให้ความหมายจากประสบการณ์ที่เราประสบด้วยตัวเอง และความรักที่เราได้รับมาตั้งแต่เล็กๆมันมาทำนองไหน เราก็มักให้ความหมายในทำนองนั้น และต่างคนก็มีวิธีแสดงออกถึงความรักของตัวเองแตกต่างกัน
แต่ความรัก ที่แท้จริง และคำว่า “รักแท้” ก็ไม่ได้พิสูจน์กันยากมากมาย เราสามารถบอกได้ว่าเรามี “รักแท้” ให้กับใครซักคนแล้วหรือยัง มักถือเกณฑ์ “ความเป็นห่วง” เป็นตัวตัดสินในตอนต้น เมื่อไหร่ที่มีใครคนหนึ่งเข้ามารบกวนใจเรามากๆ ทำให้เราคิดถึงเขา และเพ้อฝันถึง อยากอยู่ใกล้ๆ อยากเป็นแฟน คาดการณ์ระยะต้นๆก่อนว่า “เราถูกใจเขา” อาจจะยังไม่ถึงกับรัก อาจเป็นความประทับใจจากรูปกายภายนอก และองค์ประกอบที่วัดกันทางสายตา ยังไม่ได้รับรู้ด้วยหัวใจ
ในเวลาต่อมา เมื่อได้รู้จัก ใกล้ชิด และอยากที่จะมีเวลาอยู่ด้วยกันมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ระยะนี้คงพอที่จะพูดได้ว่า “เรารักเขาเข้าแล้ว” แต่จะเป็นรักแท้หรือรักที่แท้จริงหรือเปล่า ก็คงต้องดูกันต่อไป
ในเวลาต่อมา เมื่อไหร่ที่เกิดความรู้สึกว่า “ทุกครั้งที่เขาทุกข์…ขอทุกข์ด้วย” ยิ่งเขาไม่สบายใจเรื่องอะไร เราก็จะไม่สบายใจไปกับเขาด้วย ไม่ได้เจอเขาก็จะเป็นห่วงว่าเขาจะอยู่ยังไง ทำอะไร เขาไม่สบาย เราเหมือนจะเป็นไข้แทน เมื่อมีโอกาสเจอกัน ก็สามารถแลกเปลี่ยนความรู้สึก ความทุกข์ให้อีกฝ่ายได้รับรู้ มีการปลอบโยน เขาลำบาก เราก็ไม่ชิ่งหนี แถมเดือดร้อนแทน “เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน” ฟังดูก็เหมือนมิตรภาพระหว่างเพื่อน แต่ใจเราจะรู้ด้วยตัวเองว่าคนๆนี้ไม่ใช่เพื่อน เรารู้สึกละเอียดอ่อนเกินความเป็นเพื่อน เพราะมันจะเกิดความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนคือ หัวใจจะวูบวาบ อ่อนไหว อยากสัมผัส อยากจับมือ อยากกอด และอยากทำอะไรอีกมากมายที่หากยับยั้งมันไว้ไม่ทัน ก็จะนำไปสู่อีกขั้นหนึ่งของความรักที่เกินขีดความเหมาะสม
ยิ่งเราเป็นห่วงใครมากเท่าไหร่ พร้อมๆกับความพิเศษที่ยกให้กับเขามากมายเกินเพื่อน ตอบใจตัวเองได้เลยว่าเรากำลัง “รักเขามากแล้วความเป็นห่วง ความกังวล ความพร้อมที่จะผจญภัยกับความทุกข์ของเขาโดยไม่กลัว ขอเพียงเขาจับมือเราเดินไปด้วยกัน เขาลำบาก เราลำบากด้วย” เพียงรู้สึกแค่นี้ เรากำลังเข้าใกล้รักแท้แล้วล่ะ
ในที่สุด เมื่อถึงจุดที่ว่า เราอยากเข้าไปช่วยเหลือ ผ่อนคลาย เป็นกำลังใจ จนถึงขั้นที่คิดว่า ทำอย่างไรให้เขาหมดทุกข์ ทุกวิธีที่เราจะทำได้เพื่อให้เขามีความสุข วิธีไหนที่จะช่วยเขาได้เราจะทำ หากเขามีความสุขแม้กับคนอื่น เราก็หน้าชื่นอกตรมได้ ไม่ว่าเขาจะต้องการเราหรือไม่ก็ตาม เขาไม่รักเราก็ได้ แต่ขอให้เราได้ทำอะไรเพื่อเขา ได้ดูแล เป็นห่วง และทำหน้าที่ตอบแทนความรักที่เรามีให้เขา แค่นี้เราก็พอใจแล้ว นี่แหละที่จะตอบได้ว่า เรากำลังมีรักแท้…และความรักที่แท้จริงก็คือสิ่งนี้เอง
บางคนต้องการที่จะมอบความรัก ให้เขา เพียงเพื่อให้เขารักตอบ หากเขาไม่รักเราตอบ อะไรๆที่เราเคยทำให้ จะเลิกทำ อะไรที่เคยให้ จะขอคืน นั่นเพราะเธอยังไม่ได้รักเขา เธอรักตัวเธอเองต่างหาก เธอทำทุกอย่างเพียงเพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง ความรักที่แท้จริง คือ การแบ่งปันรักโดยไม่หวังว่าจะได้รับการตอบแทน แอบหวังลึกๆก็ได้ แต่เมื่อรักแล้ว จะเลิกรักไม่ได้ แต่เลือกที่รักในวิธีที่จะทำให้ตัวเองเจ็บได้ เช่น หากเรารักใครแล้วเขาไม่รักเราไม่จำเป็นต้องเลิกรักเขา แต่เราก็รักเขาได้ในวิธีที่ถูกต้อง คือการมีความปรารถนาดีกับเขาความเป็นมิตรในยามที่เขาต้องการแต่ความปรารถนาที่จะได้เขามาเป็นแฟน ทำทุกทางให้เขามาเป็นของเรา มันจะหายไปกับความรู้สึก หากเธอมีรักแท้จริงต่อเขานะ แต่หากเธอยังไม่รู้สึกอย่างนี้กับใคร นั่นหมายถึงเธอยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริง เป็นเรื่องประหลาดที่มีไม่กี่คนหรอกที่จะทำให้เธอเกิดความรู้สึกนี้ได้ เพราะฉะนั้นเมื่อรู้สึกอย่างนี้กับใคร เธอจะรู้ทันทีว่า “เขานี่แหละ”
ส่วนวิธีที่เธอจะเจอกับรักแท้ ก็ไม่ยาก เพียงแต่สวรรค์ไม่บอกให้เธอรู้ก่อนเท่านั้น และมันมักจะมากับคนที่เธอไม่คาดฝันคนที่เธอต้องมานั่งสงสัยตัวเองทีหลังว่า “ไปห่วงอะไรเขาหนักหนานะ” “ทำไมคนๆนี้ถึงทำให้เราคิดถึงได้มากขนาดนี้” แล้วใครจะตอบเธอได้ล่ะ ในเมื่อเธอยังตอบตัวเองไม่ได้เลย
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
