ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง


กาลครั้งหนึ่ง ยามค่ำคืนดึกสงัด มีเพียงแสงดาวพร่างพราวท้องฟ้า

เพื่อนรักนั่งชมทะเลดาว ดอกไม้และหยาดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนกลีบดอกไม้อันบอบบาง

ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันมากนัก...ปล่อยให้ความเงียบได้สนทนากัน...ความเข้าใจมีอยู่แล้ว

ในระหว่างการเว้นวรรคของถ้อยคำระหว่างเพื่อน แต่อยู่ๆหยาดน้ำค้างก็ส่งเสียง

ทำลายความเงียบงัน......



"รู้ไหมดาวบางดวงที่เราเห็นมันไม่มีอยู่จริง"


"เธอหมายความว่ายังไง" ดอกไม้สงสัย

"ดวงดาวที่เราเห็นเป็นเพียงแสงที่สะท้อนมายังโลก ดาวบางดวงอาจแตกสลายไปแล้ว...กว่าแสงจะเดินทางมาถึงโลกของเรา"


หยาดน้ำค้างนิ่งไปครู่หนึ่ง

"ดาวที่เราเห็นเป็นเพียงภาพมายา"


"เราชื่นชมดวงดาวในเวลานี้เถอะ"
ดอกไม้บอก

ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง


"อย่าไปสนใจในสิ่งที่เรามองไม่เห็นเลย"

"เหมือนความรักของฉัน"
ดอกไม้ทอดถอนใจ

"ฉันหลงรักความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ยามเช้า แต่พอเริ่มสาย เขาก็แผดแสงแรงกล้า เผาไหม้จนฉันระเหยกลายเป็นไอ...ไม่อาจอยู่รอบอกรักเขาได้"

เสียงของหยาดน้ำค้างเริ่มสั่นไหวด้วยความรู้สึกภายใน


"ฉันแค่อยากให้แสงอันอบอุ่นยามเช้าทอดเวลาเนิ่นนานออกไป...เพื่อเราจะได้พูดคุยกันบ้าง...แต่เวลาก็ผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

เราพบกันที่จุดตัดแห่งรุ่งอรุณ...พอแสงสว่างของเขาเริ่มร้อนแรง ฉันก็ไม่อาจอยู่เคียงข้างเขาได้"


น้ำตาหยดเล็กๆตกลงบนกลีบดอกไม้ แล้วปลิวไหวไปตามแรงลม


ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง


สายแล้วดอกทานตะวันพยายามหันตามดวงอาทิตย์

มันอยากบอกเล่าเรื่องราวของหยาดน้ำค้างเพื่อนรัก


แต่ดวงอาทิตย์ผู้หยิ่งทะนงก็ลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ....ไม่เคยฟังเรื่องเล่าของมันเลย


ภาพ จากอินเตอร์เน็ต
นิทาน
เขียนในวันฟ้าพร่างดาวเงียบจนได้ยินเสียงดอกไม้คุยกัน โดย ชลัยรัญญ์

ความรัก...ของหยาดน้ำค้าง

เครดิต :
 

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
กระทู้เด็ดน่าแชร์