เรื่องมีอยู่ว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งมีอาชีพตัดต้นไม้ เขาเป็นคนขยันขันแข็งไม่มีใครเทียบ วันหนึ่งเขาไปสมัครทำงานตัดต้นไม้ในเมือง เจ้านายรับเขาเข้าทำงานและบอกว่าถ้าตัดต้นไม้มากก็จะได้เงินเดือนมาก ตัดต้นไม้ได้น้อยก็ได้เงินเดือนน้อย ชายตัดไม้ดีใจ
วันแรกที่เขาตัดไม้ เขาตัดต้นไม้ได้ถึง 10 ต้น วันต่อ ๆ มาเพิ่มขึ้นเป็น 12 ต้น 15 ต้น จนกระทั่ง 20 ต้น เจ้านายชื่นชม เพื่อนฝูงทึ่งเขา แต่คงไม่เท่ากับความภาคภูมิใจของตัวเอง เขาบอกตัวเองว่า เขาจะต้องทำงานให้ดีที่สุด ต้องแข่งกับตัวเอง โดยต้องตัดต้นไม้ได้มากขึ้นทุกวัน... ชายตัดไม้ตื่นเช้ามากขึ้นทำงานจนดึกทุกวันเพื่อเพิ่มผลผลิต แต่เขาพบว่า เขาไม่เคยตัดไม้ได้เกิน 20 ต้น อีกเลยไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เพียงไร
ชายตัดไม้ทดท้อมาก เขาเข้าไปหาเจ้านายและบอกว่า เขาไม่อยากทำงานตัดไม้อีกแล้ว ทำไมล่ะ...เจ้านายถาม ผมไม่มีความสามารถ ดูสิ...ผมทุ่มเทเวลา กำลังกาย กำลังใจทั้งหมดให้กับการตัดไม้ แต่ผมกลับตัดไม้ได้น้อยลงกว่าเดิม ผมไม่ควรตัดไม้อีกต่อไป เจ้านายยิ้ม...ตบไหล่เขาเบา ๆ เธอไม่ได้ทำงานได้น้อยลงนะ แต่เธอลืมไปอย่างหนึ่งในการตัดไม้...
...ไป ลับขวาน เสียบ้าง...มันทื่อแล้ว...
นิทานบางเรื่องสอนได้มากกว่า คำสอน หลายเท่า คนทำงานบางคนมุ่งมั่น ทุ่มเท ทั้งกำลังกาย กำลังใจ กำลังทรัพย์ แต่บางครั้งท้อและเกิดคำถาม ทำไมเราทำงานขนาดนี้ เจ้านายยังไม่เห็นความดี ทำไมงานยังไม่ลุล่วง ไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่น่าจะเป็น ทำไม ทำไม และทำไม...จนบางคนยอม ถอย ออกไปพร้อมกับจิตวิญญาณที่สูญเสียไปอย่างน่าเสียดาย
วันนี้ต้องลองหันไปมองกระบวนการ วิธีการทำงาน ความรู้ ทักษะของเราบ้างว่า พอไหม เหมาะหรือยัง ต้องเพิ่มเติมอะไรอีกบ้าง จะได้ไม่ท้อ ไม่ถอยไปจากการทำงานเสียก่อน...
ต้อง...ลับขวานให้คม...พบไม้งามจะได้ไม่เสียใจไงล่ะ.
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
