วันเงียบๆของชีวิต

ในวันที่เงียบเหงาของชีวิต ชายหนุ่มเดินบนหาดทรายขาว…

พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน… ท้องฟ้าสีคราม เมฆขาวม่วงอ่อนป้ายยาวจากขอบฟ้าฟากหนึ่ง…ไปสุดที่ขอบฟ้าอีกฟากหนึ่ง… ฟองคลื่นซัดเข้าหาฝั่งแผ่วเบา…ระลอกแล้วระลอกเล่า… เลยเข้ามาที่ชายหาด นกกระยางสีขาวตัวเล็กยืนสงบนิ่ง… ใกล้กับน้ำทะเลที่โค้งเว้าวาดเข้ามาค้างอยู่บนผืนทราย… 

ชายหนุ่มนั่งมองท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ หาดทราย น้ำทะเล

 และนกกระยางอยู่จนแสงแดดอ่อนลง…อ่อนลง… แล้วเขาหยิบเปลือกหอยใกล้มือ… ลากลายเส้น…สิ่งที่เขาเห็นบนพื้นทราย… เขาเพลิดเพลินกับภาพที่เขาวาดอยู่พักใหญ่…  ฉับพลัน!…เขารู้สึกแปลกๆในหัวใจของเขา… แล้วเขาก็เขียนบนพื้นทรายใกล้ภาพที่เขาวาดไว้ว่า…. "เราไม่ทอดทิ้งเธอ อย่ากลัวเลย… จงอดทน และวางใจ…"

เขารู้สึกอบอุ่นกับคำที่เกิดขึ้นในหัวใจของเขา…

และเขารู้ว่า… คำกล่าวนี้เป็นจริงเสมอ… ในวันเวลาแห่งชีวิตของเขา… โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เขาประสบกับความทุกข์…ความยากลำบาก… และวันที่เงียบเหงาอย่างเช่นในขณะนี้… 

 …ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ผมพบ มักถามผมถึงช่วงเวลาแห่งความเงียบสงบทางจิตใจ…

โดยเฉพาะคนหนุ่มสาวที่กำลังทำงานอย่างหนัก จนไม่มีเวลาได้พักผ่อน พอถึงวันหยุดก็เหนื่อยล้า กินๆ นอนๆ พบเพื่อน เที่ยว จับจ่ายใช้สอย…  แล้วชีวิตก็วนเวียนเข้าสู่วัฏจักรเดิมต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด… พวกเขานับวัน…รอวันหยุด วันพักร้อนประจำปี… เพื่อจะได้พักผ่อน จะได้เที่ยวได้ยาวขึ้น… 

 …ผู้คนไม่ได้ต้องการเวลาสำหรับพักกายเท่านั้น… แต่ต้องการเวลาสำหรับพักใจด้วย…

เหมือนกับชายหนุ่มที่ชายหาดคนนั้น… พวกเขาต้องการเวลาที่จะ "อยู่อย่างเงียบๆ" กับตนเอง กับธรรมชาติ และกับสิ่งสูงสุดที่เขานับถือ…  ไม่ว่าพวกเขาจะนับถือศาสนาใดหรือไม่นับถือศาสนาใดๆเลยก็ตาม… พวกเขาต้องการเวลาที่จะทบทวน…ไตร่ตรอง...ค้นหาความหมายของชีวิต เพื่อจะกลับมาใช้ชีวิตที่แตกต่างไปจากเดิม… แม้ว่าจะเข้าสู่วัฏจักรเดิมก็ตาม 

ชายหนุ่มค้นพบว่า เขาไม่เคยถูกทอดทิ้งเลย

โดยเฉพาะในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมานี้ เขาได้พบกับคนที่เขารัก ได้แบ่งปันเรื่องราวชีวิตแก่กันและกัน… คนในครอบครัวของเขาที่เคยมีปัญหากัน…กลับมาคืนดีกัน การงานของเขาก็เป็นไปในทางที่ดีขึ้น…ทั้งกับหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน และลูกน้อง…  นอกนั้นเขายังเห็นนิสัยที่เขาต้องการปรับปรุง เพื่อเขาจะไม่ทำให้คนรอบข้างมีความทุกข์ ในทางตรงข้าม…เขาจะลดทุกข์และเพิ่มสุขให้กับผู้คนรอบข้างได้มากยิ่งขึ้น… 

 ที่สำคัญคือ เขาเกิดความมั่นใจในชีวิต…

มั่นใจในความเมตตากรุณาที่มนุษย์เราพึงมีต่อกันและกัน… รวมไปถึงต่อสรรพสิ่งต่างๆด้วย ช่วงเวลาเงียบๆ ทบทวนชีวิตของตนเอง ฟังเสียงจากภายในใจ และการมีโอกาสแบ่งปันเรื่องราวชีวิตกับผู้คนรอบข้างนี้เอง… ทำให้เราสัมผัสถึงความสวยงามที่อยู่ภายใน ความงดงามที่มีอยู่ในทุกช่วงขณะของชีวิต…และเบิกบานขึ้น…    จนที่สุดก็ค่อยๆก้าวพ้นจากตนเอง ออกไปสู่ผู้อื่น… อยากให้เกิดความสวยงามนี้กับคนที่เราอยู่ด้วย… กับคนที่เราพานพบ… กับธรรมชาติ… กับโลกของเรา… ฟังดูมันแปลกๆ… แต่ใจเรากลับรู้ว่า… สิ่งนี้เป็นเรื่องจริง…. 

     "เพียงแต่ท่านนั่งลงในที่ๆท่านรู้สึกสบายๆสัก 15-20นาที… ค่อยๆทบทวนสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของท่าน… รวมทั้งสิ่งร้ายที่กลายเป็นสิ่งดีด้วย… อาจเป็นวันหนึ่งที่ผ่านมา… เดือนหนึ่ง… ปีหนึ่ง หรือ 2-3 ปีที่ผ่านมา… หรือตั้งแต่ท่านเกิดมา… แล้วเขียนรายการสิ่งดีๆนี้ไว้ …ด้วยช่วงเวลาสั้นๆนี้… ท่านจะพบอัศจรรย์มากมายในชีวิตของท่านเอง…"


      "…และถ้าท่านมีโอกาสเล่าสิ่งดีๆที่ท่านได้รับนี้กับเพื่อนหรือคนที่ท่านสนิทด้วย… ทั้งท่านและเขาอาจจะพบกับพลังของความรักอันยิ่งใหญ่… ผ่านทางเรื่องราวเหล่านั้นก็เป็นได้…"


     ขอให้ทุกท่านพบสิ่งดีๆจากวันเงียบๆของชีวิตของท่าน อย่างที่ชายหนุ่มคนนี้พบนะครับ...


------------------------------------
บทความจากบ้านใส่ใจ
โดย นริศ มณีขาว ไต่ตามโค้งตะวัน

ที่มา ทำดีดอทเนต