ตั้งแต่ปี 2003 เธอเริ่มโปรเจ็คศึกษาเกี่ยวกับคนเร่ร่อน โดยเธอตระเวนถ่ายรูปคนเหล่านี้ไปเรื่อยๆ เป็นงานอดิเรก จนมีอยู่วันหนึ่ง ในปี 2012 เธอต้องหัวใจสลายขณะที่เธอกำลังนั่งดูรูปที่เธอถ่ายมา เธอก้ได้พบกับพ่อของเธอที่หายไปเมื่อหลายปีก่อนอยู่ในกลุ่มของคนเร่ร่อน
"ฉันใช้เวลาหลายสัปดาห์ถึงสามารถตามหาเขาพบอีกครั้ง พ่อยืนอยู่ตรงหัวมุมถนนในสภาพเนื้อตัวมอมแมมและมีอาการทางจิต ไม่ค่อยพูดตอบโต้ฉันและมักจะพูดคุยคนเดียว"
เธอพยายามเอาอาหารไปให้พ่อและขอร้องให้พ่อไปรับการรักษา แต่พ่อของเธอก็ขัดขืนตลอด จนในที่สุดเธอก็สามารถพาพ่อมารักษาได้สำเร็จในปี 2014 และนี่คงเป็นวันที่เธอดีใจและมีความสุขในชีวิตแน่ๆ
เวลาผ่านไปเกือบ 1 ปี นับตั้งแต่วันที่พ่อของเธอยอมเข้ารับการรักษา จนตอนนี้อาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง และพ่อของเธอก้กำลังหางานทำเล็กๆน้อยๆ และวางแผนที่จะกลับไปเยี่ยมครอบครัวในประเทศบ้านเกิดด้วย