เชื่อใจเท่าไหร่...ก็ไม่พอ...

  ที่ผ่านมาก็เชื่อใจกันมาตลอด
...เชื่อในแบบที่ควรจะเป็น...
อาจจะมากกว่านั้นด้วยซ้ำ
เชื่อทั้งๆที่รู้นี่ล่ะว่า
เธอ...จะต้องทำให้ฉันเสียใจในวันหนึ่ง


ถามเหตุผลว่าเพราะอะไร
ก็เพราะคิดว่าเธอจะเปลี่ยน
อยากให้เธอคิดได้
ว่าถึงเธอจะไม่จริงใจกับคนอื่น
หากก็ยังมี"คนอื่น"ที่จริงใจกับเธอ
แต่เธอก็ไม่เคยแม้แต่จะหยุดคิด
ทำร้ายกันเหมือนเป็นเรื่องสนุก
ซึ่งก็สนุก...ไม่งั้นคงไม่ทำหรอก
แต่จะสนุกอย่างไร...
ลองเป็นฝ่ายถูกกระทำบ้างไหม
จะได้ซึ้งเสียทีว่า...
เจ็บแค่ไหนที่คนไว้ใจกัน
ย้อนกลับมาทำร้ายกัน
เมื่อสัมพันธ์ที่เคยแน่นแฟ้น
เริ่มคลายลง...
จะโทษใคร...จงคิดเอง


มันเหนื่อยนะ...อยากให้รู้
ว่าการพยายามทำใจให้คิดเชื่อ
และมองข้ามความจริงที่เห็นตำตาไป
มันเหนื่อย...เหลือเกิน
ยิ่งวันเวลาผ่าน กำลังใจก็จางไป
ย้อนกลับมาถามตัวเอง
ทำไมฉันจะต้อง...เชื่อใครที่ไม่จริงใจกับฉัน
ในเมื่อยังมีคนดีดีอยู่รอบตัว
หันไปหาเขาเหล่านั้นไม่ดีกว่าหรือ...


เจ็บนะ...เจ็บมากด้วย
ที่ต้องบอกลาคนที่เคยไว้เนื้อเชื่อใจ
ต้องทำห่างเหินเย็นชา
เหมือนไม่เคยมีความทรงจำต่อกัน
แต่จะเจ็บแค่ไหน...ก็คงดีกว่า
ต้องทนไป...อย่างทรมานไม่มีวันสิ้นสุด
ทางที่ดี...เดินจากเสียตอนนี้
คงดีกับทั้งเธอและฉันมากกว่า
เธอจะได้ซึ้ง...ว่าไม่จริงใจแล้วได้อะไร
ส่วนฉันก็จะได้ซึ้ง...ว่าควรเชื่อใจแต่คนที่จริงใจ


เพราะอย่างเธอ...ต่อให้มีสักร้อยพันใจ
ทุ่มเชื่อไปทั้งร้อยพันใจ...ก็คงไม่พอ

 

-ขอบคุณ  Anna