เดินผ่านเนินพระนางฯมาได้ไม่กี่เมตร เราจะผ่านตึก 27 ที่เป็นอาคารเก่าอีกอาคารหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางสถาบัน…มีต้นลีลาวดีออกดอกสีขาวละลานตารอบๆอาคาร….ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆอวลไปทั่ว….เป็นอาคารที่มีความสวยงามด้วยรูปแบบดั้งเดิม และทรงคุณค่าทางด้านสถาปัตยกรรมและประวัติศาสตร์….
อาคารนี้ชื่ออาคารสายสุทธานพดล เดิมทีเป็นที่ประทับของพระวิมาดาเธอพระองค์เจ้าสายสวลีภิรมย์ กรมพระสุทธาสินีนาฏ ปิยมหาราชปดิวรัดา พระอัครชายาในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ใครที่เข้ามาในวังสวนสุนันทา เพียงมองแวบเดียวก็รู้ว่านี่คือตำหนักสำคัญของเจ้านายในสมัยนั้นแน่ๆ….ด้วยมีความสวยงาม กว้างขวาง โอ่อ่า ดูมีมนต์ขลัง และแฝงไปด้วยความน่าเกรงระคนน่าค้นหายิ่งนัก…
ผมยกมือไหว้อาคารแห่งนี้ คนทั้งสองก็ไหว้ตามผม… แล้วเดินไปบนทางเท้าด้านข้างอาคาร แล้วจะตรงไปหอประชุมที่ทำพิธี….
ขณะที่ใกล้ผ่านตัวอาคารไป….อรวรรณหยุดนิดหนึ่ง เธอชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามทางเดินของอาคารเยื้องไปด้านหน้าริมคลอง…..
ถามผมว่านั่นต้นอะไร ? มีดอกไม้สีเหลืองทองเต็มต้นสวยจังเลย แล้วก็มีเด็กผู้ชายผิวคล้ำ ผมหยิกๆ ทัดดอกไม้สีแดงๆยืนอยู่ที่ใต้ต้นตรงนั้นด้วย
ผมกับครูจารุนันท์เหลียวไปดู….ไม่เห็นอะไรอย่างที่อรวรรณพูด…..เห็นแต่ถนนที่มีไว้สำหรับเดินเท่านั้นเอง….ผมจึงเงียบ ไม่พูดอะไร…..รีบพาเธอเดินเลยไปทันที
สวนสุนันทาแห่งนี้ยิ่งมีประวัติความเก่าแก่และเรื่องราวมากมายที่ชวนให้ตื่นเต้นอยู่มากโขทีเดียว…..ไว้มีเวลา ผมคงจะได้เล่าให้ฟังในลำดับต่อไป….
ถึงอาคารสำหรับไหว้ครู….ดูเหมือนเรา 3 คน จะเป็นกลุ่มแรกที่ไปถึง มีครูบาอาจารย์และนักศึกษาสาขาวิชาศิลปะการแสดง (นาฏศิลป์และการละคร) กำลังช่วยจัดเตรียมสิ่งของไม่มากนัก….
เศียรของครูบาอาจารย์ทั้งฝ่ายพระ ยักษ์ ลิง หรือเทพต่างๆถูกวางไว้ในที่สำหรับบูชาเรียบร้อยแล้ว….
ผมเหลือบไปเห็นอาจารย์ของผม 2 ท่าน คือท่านศาสตราจารย์ ดร. ชมนาด
กิจขันธ์ และอาจารย์ศากุล เมืองสาคร
ทั้งสองท่านเป็นอาจารย์ที่ผมให้ความเคารพรักตั้งแต่สมัยเป็นนักศึกษา….
ผมจึงพาอรวรรณและครูจารุนันท์ตรงเข้าไปกราบอาจารย์ทั้งสองท่าน
ท่านศาสตราจารย์ ดร. ชมนาด กิจขันธ์ และอาจารย์ศากุล เมืองสาครดีใจที่เห็นผม…ท่านถามว่าทำไมปีนี้ถึงพาลูกศิษย์มาคนเดียว….
ผมเรียนท่านว่าเหลือคนนี้เพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้ครอบครู….ปีก่อนเธอไม่ได้มาเพราะไม่สบาย…แล้วก้มไปใกล้ๆอาจารย์พร้อมบอกท่านว่า….
“ พาเจ้าลูกศิษย์คนนี้ที่สัมผัสกับคนในชาติก่อนได้มาเข้าพิธีให้เป็นมงคลครับ ”
“ ไอ้บ้า…ยังตลกเหมือนเดิมนะ…” ท่านศาสตราจารย์ชมนาดให้พรผมแล้วหัวเราะเสียงดัง…..
ส่วนอาจารย์ศากุลท่านบอกว่า “ ช่างจินตนาการเหมือนเดิมนะเรานี่ ”
ผมกราบท่านทั้งสองอีกครั้ง…ได้แต่ยิ้มแล้วรำพึงในใจว่า เรื่องจริง แม้อาจารย์เราเองก็ยังไม่เชื่อ…..
เมื่อพิธีไหว้ครูดำเนินไปถึงขั้นครอบครู ผมได้นำกล่องไม้ใส่สร้อยลูกปัดโนราห์กับแหวนนะโมใส่ขันเข้าร่วมในพิธี… เรานำขันกำนลคนละใบ มีดอกไม้ ธูปเทียน ผ้าเช็ดหน้าขาว และเงินกำนลครูคนละ 24 บาทเข้าร่วมพิธี…
ผมกับครูจารุนันท์เข้าพิธีครอบครูเป็นกลุ่มกลางๆ….กลุ่มหนึ่งๆก็มีผู้เข้ารับการครอบ 8 คน
ส่วนอรวรรณได้เข้าไปเป็นกลุ่มหลังๆ เพราะยังเป็นนักเรียน…เธอต่อแถวจนเกือบสุดท้าย แต่เธอได้นั่งตรงกลางแถว ซึ่งเป็นที่ตรงหน้าครูผู้ทำพิธีพอดี
ผมกับครูจารุนันท์เข้าพิธีครอบครูเสร็จแล้ว จึงปลีกตัวมานั่งรออยู่ด้านข้างบริเวณพิธี….
ได้แต่ชะเง้อมองตอนที่ครูผู้ทำพิธีกำลังครอบศีรษะครูบาอาจารย์ให้อรวรรณ…
ครูผู้ทำพิธีเจิมหน้าผากให้อรวรรณและกลุ่มของเธอ….
ศีรษะแรกที่ครอบคือศีรษะพระครูฤาษี….อันเป็นสัญลักษณ์ของครูทั่วไป…
อรวรรณค่อยๆก้มลง…..ครูผู้ทำพิธีครอบให้……ผมกับครูจารุนันท์ใจเต้นตุ้บๆ….
ศีรษะต่อไปคือศีรษะพระพิราพ….อันเป็นสัญลักษณ์ของครูโขน…
ครูผู้ทำพิธีครอบให้….ขนที่แขนผมลุกชัน….
หันไปมองครูจารุนันท์….เธอเพิ่งเอามือขึ้นลูบแขนของเธอถี่ๆ….แสดงว่าขนที่แขนเธอลุกชันไปทั้งแถบ….
ศีรษะที่สาม…คือเทริดของมโนราห์….อันเป็นสัญลักษณ์ของครูละคร….
ครูผู้ทำพิธีครอบให้ทุกคน….แต่ผมสังเกตว่าเมื่อครอบให้อรวรรณ ราวกับครูครอบให้เธอนิ่งและนานกว่าคนอื่นๆ…..สังเกตเห็นครูพูดปากขยุบขยิบกับอรวรรณครู่หนึ่ง…..แล้วก็เป็นอันเสร็จพิธีการครอบศีรษะครูบาอาจารย์…..
ขนตรงแผงคอด้านหลังผมลุกขึ้นกราว…..
หันไปมองครูจารุนันท์….ไม่ได้พูดอะไรกัน…ครูจารุนันท์เอามือถูแขนตัวเองเร็วและถี่
เสร็จการครอบศีรษะแล้ว ครูผู้ทำพิธีมอบของเป็นเหรียญที่ระลึกให้ผู้ครอบ…ท่านยื่นให้อรวรรณและนักศึกษาที่เข้าครอบครูพร้อมกัน ผมกับครูจารุนันท์ก็ได้มาเช่นกัน…..
อรวรรณเดินมาหาผมกับครูจารุนันท์ เสื้อขาวและโจงกระเบนผ้าแดงที่เธอนุ่ง…
ใบเงินใบทองห่อหญ้าแพรกที่ทัดหูของเธอ และรอยแป้งดินสอพองที่เจิมหน้าผากในขณะเข้ารับการครอบครู ทำให้ดูเป็นเด็กสาวโบราณมากขึ้น… แต่ผมเห็นขนที่แขนของเธอได้เลียนแบบเจริญรอยตามผมกับครูจารุนันท์ คือขนแขนเธอตั้งชันเช่นกัน
เธอยื่นมือมาให้ผมกับอาจารย์จารุนันท์ดูสิ่งที่อยู่ในมือ….แล้วค่อยๆคลี่ฝ่ามือออก
มีเหรียญพ่อแก่ที่ครูผู้ทำพิธีมอบให้ทุกคนอยู่ในมือ…แต่มีอะไรเพิ่มมาด้วย
ผมกับครูจารุนันท์จ้องดูใกล้ๆ….มันคือดอกไม้แห้งขนาดย่อมๆสามดอกที่เหี่ยวแห้งจนลีบ แต่ดูเหมือนเก็บรักษาสภาพไว้อย่างดี….และมีกลีบดอกไม้อีกดอกหนึ่ง ค่อนข้างโตกว่าดอกชนิดแรก…กลีบแบนบางๆ 5 กลีบ มีก้านเกสรยาวอยู่กลางดอก…..สภาพแห้งเหมือนดอกไม้ที่ทับด้วยกระดาษไว้นานมากแล้วเช่นกัน….เมื่อหยิบขึ้นดูก็รู้ว่าคือดอกชบาดอกเล็กๆ แต่ดอกไม้ชนิดแรกไม่เคยเห็นมาก่อน….จึงไม่ทราบว่าคือดอกอะไร? หากมีกลิ่นหอมยิ่งนัก
ครูจารุนันท์หยิบดอกไม้แห้งชนิดแรกขึ้นมาดมดอกหนึ่ง
“ เฮ้ยยย….กลิ่นนี้ไง ที่พี่ได้ดมตอนอยู่บนเนินพระนาง กลิ่นนี้เลยก้อง “
ครูจารุนันท์ตาโต…..หันมามองทางผม….
อรวรรณยิ้ม…ไม่พูดอะไร…..ปล่อยให้ผมกับครูจารุนันทร์แปลกใจ
“ คนอื่นได้ดอกไม้แห้งแบบนี้เหมือนอรมั๊ย ? ” ผมถาม
“ อรก็ไม่ทราบค่ะอาจารย์ ”….อรวรรณตอบเบาๆ
ผมกับครูจารุนันท์รีบเดินไปขอดูของที่ครูผู้ทำพิธีมอบให้นักศึกษาคนอื่นๆที่เข้าพิธีพร้อมกับอรวรรณทันที
ไม่มีใครได้เหมือนอรวรรณเลยสักคน แต่ได้เหรียญที่ระลึกที่เป็นพ่อแก่เหมือนกันหมด
ความประหลาดใจวิ่งถาโถมเข้ามาทักทายผมกับครูจารุนันท์ในทันที
เมื่อเสร็จพิธี….ผมรีบไปเอากล่องไม้ที่ใส่สร้อยลูกปัดกับแหวนนะโมกลับออกมาจากการทำพิธี…อรวรรณขอเอาดอกไม้แห้งใส่รวมไว้ในกล่องด้วยกันเลย…..ส่วนเหรียญพ่อแก่ เธอขอเก็บไปให้น้องชาย
ผมพาครูจารุนันท์และอรวรรณเดินออกจากหอประชุมลงไปนั่งพักและกินข้าวกล่องมื้อเที่ยงที่ชุดโต๊ะเก้าอี้นั่งพักริมคลองข้างๆหอประชุมแห่งนั้น ซึ่งมองเลยฝั่งคลองไปจะเห็นศาลพระนางฯที่ถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงามอีกแห่งหนึ่ง ใกล้ๆศาลาริมน้ำ
ศาลแห่งนี้อยู่ค่อนไปช่วงกลางสถาบัน ถูกสร้างเป็นโดมทับด้วยสถาปัตยกรรมที่สวยงามจับใจยิ่งนักเช่นกัน
“ อร…ครูท่านให้ดอกไม้อรมาเป็นพิเศษกว่าคนอื่น ท่านบอกว่าไงบ้าง? ”
ผมถามด้วยความอยากรู้ยิ่งนัก…..
“…ค่ะท่านให้อรมา..” อรตอบแล้วยิ้ม…..
“ ครูท่านพูดอะไรกับอรเหรอ?”
ครูจารุนันท์ถามย้ำด้วยความสงสัย…..
และนี่คือคำพูดที่อรเล่าให้ผมกับครูจารุนันท์ฟังจนไม่อาจตักข้าวกล่องใส่ปากได้
อรวรรณพูดว่า….
” ตอนที่หนูครอบครูในพิธีครั้งที่ 3 ซึ่งเป็นเทริดของมโนราห์…
ขณะที่หนูก้มศีรษะลง…แล้วครูกำลังจะครอบเทริดมโนราห์ลงบนศีรษะ… หนูเห็นว่ามีคนสวมชุดมโนราห์เต็มยศ…สวมถุงเท้าสีขาวยาวเลยเข่า..มีผ้าห้อยหน้าและซ้าย-ขวาสีเขียวและสีแดงวางอยู่บนตัก…ท่านสวมชุดเป็นเสื้อลูกปัดสีสดๆแกว่งไปมาสวยงามมากค่ะ….ตรงไหร่มีปีกงอนคล้ายเขาวัวโค้งๆเหมือนชุดตัวพระทั้งซ้าย-ขวา
ท่านสวมเทริดด้วยคะ….ชุดสวยงามมาก…ท่าทางท่านก็งามสง่าเหมือนครูที่ทำพิธีนี่ละคะ…แต่เป็นคนละคนกัน
ท่านยิ้มแย้ม…ดูใจดี…. และท่านเป็นคนครอบเทริดให้หนู… พอครอบเสร็จ ท่านพูดภาษาใต้ว่า
“…นี่เหรียญพ่อแก่…ไว้เป็นสิริมงคลกับตัวเอง…..ส่วนนี่…ดอกโนรา 3ดอกจากเนินพระนางฯ แทนความหอมและความอ่อนโยนแต่เข้มแข็งเหมือนเถาที่เลื้อย….. ส่วนชบาของไอ้คะนังที่ยืนอยู่ใต้ต้นสารภีที่ข้างตึกสวยตึกนั้น…. มันมาจากพัทลุงแล้วมาอยู่ในวังตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 โน่นแน่ะ…ช่วยพามันกลับบ้านเราด้วยนะ..”
ผมกับครูจารุนันท์นั่งฟัง มีอาการหลังตรงเป๊ะ….ตายืน… นึกถึงตอนที่เธอกำลังครอบเทริดแล้วเห็นครูพูดกับเธอจริงๆ…แต่ไม่รู้ว่าพูดอะไร
อรวรรณพูดต่อว่า
“เมื่อเช้าที่อาจารย์พาหนูไปไหว้สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ที่ตรงเนิน
หนูได้กลิ่นหอมของดอกไม้จริงๆค่ะ
พอกราบท่านเสร็จ…หนูเห็นอมรศรียืนยิ้มอยู่บนเนินที่ใต้ต้นแก้วเจ้าจอม…!!!!!!!!
“ เฮ้ย อรเห็นอมรศรีอยู่บนเนินนั่นเหรอ..? ” ผมพูดแทรก
“..ใช่ค่ะ….เธอกวักมือเรียกหนูด้วยความดีใจ…บอกให้รีบขึ้นไปเร็วๆ
พอหนูไปถึง….เธอชี้มือไปที่พุ่มแก้วเจ้าจอมบนกิ่งที่มีเถาโนราออกดอกเป็นช่อๆพันอยู่
แล้วอมรศรีก็บอกว่า…
“ นั่นโนรานะ…ดอกโนรา…หอมมั้ย?…เด็ดกลับบ้านไปสัก 3 ดอกนะ
โนราบ้านเรา… แทนเธอ…แทนฉัน..และแทนบัวคลี่ไง
ความรักของเพื่อนแบบเรา 3 คน…นะเอมอรนะ…” .
หนูจึงพยายามดึงเถาดอกไม้นี้ลงมาก่อนที่อาจารย์จารุนันท์จะพาหนูลงมาเสียก่อนค่ะ
ตอนจะเดินลงมาจากเนิน…อมรศรีรีบคว้าดอกไม้มาช่อหนึ่ง
แล้ววิ่งไปยื่นให้อาจารย์จารุนันท์ที่ใกล้จมูกตอนอาจารย์หันหลังเดินกลับมาค่ะ
แต่อาจารย์ไม่ทราบ
” ฟังถึงประโยคนี้…ครูจารุนันท์แทบหงายหลังลงไปในคลองเสียในบัดดล…!!!
“….โอ๊ยยยย ยายอรเอ้ยยย…..นี่ฉันขนหัวลุกไปหมดแล้วเนี่ย….”
ครูจารุนันท์ ทำตาเหลือก…เอามือทาบอกเป็นครั้งที่สิบเข้าไปแล้ว
“ ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ…อมรศรีบอกว่าจะคอยดูแลทุกท่านให้ดี…ไม่ต้องกลัว…”
เมื่อวันก่อนอมรศรีเค้าบอกว่าเค้ายังลงลิฟต์ไปเป็นเพื่อนพวกอาจารย์เพื่อส่งตอนกลับบ้านถึงหน้าโรงเรียนด้วยซ้ำค่ะ..”
ผมกับอาจารย์จารุนันท์แทบจะหงายหลังลงสระไปพร้อมๆกันแบบนักยิมนาสติกลีลาใต้น้ำในโอลิมปิกเกมอีกสักรอบเสียกระนั้นแล
ตอนขึ้นรถตู้กลับโรงเรียนก็เป็นเวลาบ่าย4โมงแล้ว…..อรวรรณนั่งเบาะหลังสุดคนเดียว…ผมนั่งหน้าใกล้คนขับ….ครูจารุนันท์นั่งแถวหลังคนขับ….
อรวรรณเอนหลังพิงเบาะได้ไม่ถึง10 นาที เจอแอร์เย็นๆบนรถไปครู่เดียว…เธอก็ผล็อยหลับเอนราบไปกับเบาะนั่นเองผมหันไปคุยกับครูจารุนันท์ว่า ที่อรวรรณพูดเรื่องดอกโนราบนเนินพระนาง กับต้นสารภีแถวถนนหน้าตึก 27 นั่น มันจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ?
แถมเจ้าเงาะคะนังคนนั้น เรารู้แต่ว่ารัชกาลที่ 5 ท่านทรงนำเงาะป่าจากพัทลุงมาชุบเลี้ยงไว้ในวังแต่ครั้งอดีต แล้วท่านก็ได้แต่งบทละครที่เรารู้จักกันดีคือเรื่องเงาะป่านั่นไง….มันดูยังไงๆอยู่นะ
ของทั้ง2อย่างมีความเกี่ยวพันกับจังหวัดพัทลุงอย่างน่าประหลาดใจเชียวหรือเนี่ย?
เราต้องตรวจสอบข้อมูลที่อรวรรณพูดให้แม่นมั่นก่อนว่าจริงแท้แน่นอนเพียงใด?
ผมหยิบมือถือขึ้นมา หันไปบอกครูจารุนันท์ว่าช่วยตรวจข้อมูลเรื่องวังสุนันทาในอดีตจากอินเทอร์เน็ตไปก่อน ส่วนผมจะโทรฯถามศาสตราจารย์ชมนาดดูว่าท่านพอจะทราบเรื่องนี้บ้างหรือไม่….เพราะท่านอยู่ในวังสวนสุนันทามานานแล้ว
“ ตั้งแต่ครูมาฝึกสอนที่สวนสุนันทาเมื่อปี 2517 (ซึ่งเป็นเวลา 41 ปีมาแล้ว) ครูจำได้ว่ามีต้นสารภีอยู่ข้างตึก 27 นะ……และต้นโนราที่เนินพระนางฯก็น่าจะเคยเห็น แต่ไม่รู้ว่าเป็นต้นโนรา “
ผมเกิดความประหลาดใจที่สุดเข้าไปอีกรอบหนึ่งเมื่อคำบอกเล่าของอาจารย์บอกมาเช่นนั้น
นี่ยายอรวรรณสามารถเห็นอะไรได้เพียงนี้เชียวหรือ?????
เล่าให้ครูจารุนันท์ฟังจบ ช่วยกันสืบค้นข้อมูลจากแหล่งความรู้ในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับสวนสุนันทาในอดีตบนรถตู้กันไปเรื่อยๆ
เหมือนนักสืบที่กำลังตามค้าหาร่องรอยปริศนาของดอกไม้ในวังสุนันทานั่นเอง
วันนั้นรถราติดเหลือเกิน….รถตู้โรงเรียนพาเราวิ่งออกจากถนนอู่ทองนอกหน้าสวนสุนันทามาเข้าเส้นถนนราชสีมาจนถึงสวนรื่นฤดีรถก็แทบไม่ขยับ…
พอเลี้ยวขวาที่ถนนสุโขทัย….รถก็ยิ่งติดหนึบเหมือนตังเมผสมยางมะตอยเคล้าเป็นเนื้อเดียวกัน
เสียงแปลกๆดังลอยมาจากหลังรถ บริเวณเบาะที่ยายอรวรรณหลับอยู่
ผมกับครูจารุนันท์ค่อยๆเงี่ยหูฟังจึงได้รู้ว่าอรวรรณนอนละเมอ….ฮึมฮัมเพลงอะไรไม่รู้ได้… ได้ยินแต่เสียงร้องว่า เท่งโนง…เท่งโนง..นิ้งหน่อง..นิ้งหน่อง…
ผมกับครูจารุนันท์พากันหัวเราะ..หันไปดูยายอรวรรณพร้อมๆกัน….เธอยังฮัมเพลงเหมือนเพลงที่ผมคุ้นเคยนัก…..แต่ก็คิดว่าเธอคงเหนื่อยจากพิธีไหว้ครูและคงเข้าถึงอารมณ์มากจนละเมอ…..นึกไปก็ขำไป
แต่ผมมาสะดุดหูสะดุดใจก็ตอนที่เธอร้องเป็นคำว่า…ว่า..ออ…ออ…อ้อ…ออ
แบบเอื้อนร้องในการแสดงมโนราห์ทางภาคใต้ชัดๆ…..
เสียงเธอแว่วมาจากเบาะหลังรถ…….
“….ครูเอยครูสอน สอนแล้วแม่นา…สอนให้แม่อมรศรี…แม่บัวคลี่น้องน้อย….ให้ทรงกำไลแม่เอมอรจะพาให้ทรงกำไล…”
ครูจารุนันท์หูผึ่ง..ตาลุก…รีบลุกขึ้นโน้มตัวมาเกือบถึงเบาะหน้ารถที่ผมนั่ง….ไม่กล้าหันหลังไปมอง
แถมเอามือทั้งสองมาเกาะไหล่ผมแล้วบีบแน่น……..
ผมเองก็อยู่ในภวังค์…..ไม่กล้าเอี้ยวตัวไปมองเบาะที่อรวรรณหลับอยู่….สายตาของผมกับครูจารุนันท์จ้องไปที่กระจกหน้ารถคนขับ…มันสะท้อนกลับไปยังเบาะด้านหลังให้เราได้เห็นภาพผ่านทางกระจกบานนี้
ไม่มีภาพใดๆปรากฏ……..ช่างเป็นโชคดีที่สุดของเราที่เธอไม่เผลอลุกขึ้นมารำทำท่ามโนราห์บนรถ….คงได้แต่พึมพำเบาๆแล้วก็แผ่วไป…..
นี่ถ้าเธอเที่ยวลุกขึ้นมาตั้งวงมโนราห์เหมือนอย่างว่า เห็นทีผมกับครูจารุนันท์คงกระโดดออกนอกรถตู้แบบไม่ตั้งตัวตั้งใจเป็นพระกระโดดกำแพงเชียวล่ะ
… “ เด็กนักเรียนซ้อมร้องเพลงมโนราห์เหรอครับอาจารย์.” ?
น้าสายัณห์ คนขับรถถามพร้อมสีหน้าแปลกใจว่าทำไมครู 2 คนถึงได้มีท่าทางเหมือนโดนผีหลอก
ยังไม่ทันจะหายตกใจกัน เสียงคุณแม่อรวรรณคนดีก็แผ่วลงแล้วเงียบสนิทเช่นเดิม
“ พี่…เราจะยังอยากยุ่งกับเรื่องนี้อยู่อีกไหม? นี่ขนหัวผมจะร่วงอยู่แล้วนะ “
ผมปรับทุกข์กับครูจารุนันท์….
“ เออๆ…ช่วยเด็กมันเถอะ ถึงขั้นนี้แล้ว จะมีใครช่วยได้เล่าก้องเอ้ยยย “
กว่ารถจะถึงโรงเรียน….ผมกับครูจารุนันท์นั่งสวดมนต์บนรถกันราวร้อยรอบ
เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง….
ที่ชั้น 9 ห้องพักครูของหมวดเราคึกคักขึ้น…..เพราะอรวรรณเดินยิ้มร่ามากราบเศียรพ่อแก่ และไหว้กล่องไม้….ก่อนเข้ามาสวัสดีครูทุกคน
ครูพรเพ็ญถามว่าไปไหว้ครูมาสนุกไหม?
อรวรรณบอกว่าสนุกมากค่ะ….พิธีขลัง และน่าขนลุกมากๆ
ผมกับครูจารุนันท์มองหน้ากันเป็นรอบแรกของวันนี้….แล้วถอนหายใจ
ไม่นึกถึงหัวอกครูก้องกับครูจารุนันท์เลยว่าสนุกบ้างหรือไม่ ?
และตัวเองคงไม่รู้หรอกว่าทำอะไรไว้บนรถตู้ของโรงเรียนเมื่อวานนี้
ครูเข็ดขยาดไปหลายวันเชียวนะยายอร
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
