ฉันเงียบ...ใช่ฉันโง่...

ใจมนุษย์ยากหยั่งถึง
เชื่อว่าไม่ต้องเป็นผู้หญิงหรอก
ถึงเป็นชาย...ก็ยากเข้าใจ
โดยเฉพาะถ้าอีกฝ่ายไม่เปิดใจให้ค้น
แล้วจะรู้ได้อย่างไร
...ในนั้นมีอะไร

ความสัมพันธ์นั้นเป็นเรื่องเปราะบาง
บาง...อาจจะยิ่งกว่าแก้วกระจก
รอยร้าว...นำไปสู่รอยแตก
เพราะสิ่งที่ประสานมันไว้
เป็นเพียงนามธรรมที่จับต้องไม่ได้
ความสัมพันธ์จึงเป็นเรื่องพิเศษ
หากปล่อยวางเพียงชั่วครู่ยาม
ทุกอย่าง...จะไม่เหมือนเดิม

ความจริงใจ จริงจังและไว้เนื้อเชื่อใจ
ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของความสัมพันธ์
หากย่อหย่อนไปแม้เพียงข้อเดียว
ทุกอย่าง...จะจบลง

แต่ที่เจ็บ...ก็เพราะที่ฉันรู้เรื่องราวของเธอ
ทำไมไม่ใช่จากปากของเธอ
ซ้ำร้าย...คนที่รู้จากปากเธอกลับเป็นใคร...ที่เพิ่งเดินผ่านมา

หากเจ็บ...ก็ได้แค่เจ็บ
เธอยังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันคนนี้น่ะหรือจะไปกล้า...ทำร้ายน้ำใจใคร
ก็ได้แต่ปล่อยผ่าน
และได้แต่หวังลึกๆไว้ว่าสักวัน...เธอจะบอกความจริง
ปิดบังอะไรไว้...นานแค่ไหนไม่เป็นไร
เพียงเธอเอ่ยปากมา
ไม่จำเป็นต้องมีคำว่าขอโทษ
ฉันคนนี้พร้อมจะลืมทุกอย่าง...เป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อยากจะเตือนเธอเอาไว้
เป็นฉัน...ไม่เป็นไร
หากทำร้ายคนอื่น ฉันไม่รู้ว่าเขาพร้อมอภัยเธอไหม
เธออาจเคยทำร้ายใครโดยไม่รู้ตัว
ลองมองย้อนกลับไปแล้วค้นหาดูสิ
ว่าเธอทำร้ายใครไปบ้างทั้งรู้และไม่รู้ตัว
ไม่เจอ...ก็ดี
แต่นั่น...แสดงว่าเธอลืมฉัน
คนที่เธอทำร้ายไปไม่รู้ตัว
เรื่องไม่สำคัญของเธอ...อาจสำคัญสำหรับใคร
ระมัดระวังสักนิด...กับการตัดสินใจ