แชร์ประสบการณ์ วันที่เด็กออทิสติกอย่างผมเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร

วันซ้อมย่อย
วันนี้ผมก็มาถึงที่มหาลัย ก็นะยังไม่ได้กินอะไรเท่าก็ต้องรีบไปซ้อม แต่ที่ยินดีคือได้เจอเพื่อนในห้องเรียน เค้าต่างๆก็ทักผม ผมก็รู้ดีใจมากๆเลยละ จากนั้นผมก็ต้องดูรายชื่อว่า ผมซ้อมห้องไหน และก็หาห้องซ้อมเจอ จริงๆผมเองก็มึนๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรหรอก แต่ก็พยายามทำให้ตัวเองรู้เรื่อง มาถึงก็เจอครูที่มาฝึกซ้อมเลย กับฉากซ้อมการรับ อยากจะบอกว่า โห ท่าทางคงจะยากน่าดูเลยนะ

วันซ้อมรวม
วันนี้ซ้อมอีกที่หนึ่ง ผมก็ไปที่ๆไม่คุ้น ผมก็งงๆ อะไรอยู่ตรงไหนกันแน่ ผมเองก็พยายามหานะ และก็ได้เจอเพื่อน(อีกแล้ว เชาว์เนี้ยคือต้องพึ่งเพื่อนตลอดเลย) เชาว์มีเวลากินข้าวซักพักนึง จากนั้นเค้าก็เรียกรวมแถวเพื่อเข้าห้องประชุม เพื่อฝึกซ้อม และก็มีศัพท์ใหม่ละ โหลดแถว หมายถึง การที่ค่อยๆเรียกแถวเข้าห้องประชุม จากนั้นก็เริ่มการฝึกซ้อมกัน

วันซ้อมใหญ่
วันนี้ดูอลังการมาก บัณฑิตทุกคนจะต้องแต่งชุดครุยเหมือนพิธีจริง อยากจะบอกว่า อากาศร้อนมากเลยละ เชาว์ก็ไปเจอเพื่อนๆ แต่รอบนี่เชาว์ไม่ได้อยู่กับเพื่อน เพราะเชาว์ได้ไปอยู่แถวสุดท้ายซึ่งเชาว์ก็โอเคอยู่นะ เช้ามาก็ได้ถ่ายรูป ถ่ายอะไรก็ได้ มันสนุกมากๆเลยละ แต่ผมขี้ร้อนก็เลยถอดชุดเข้า-ออกบ่อยเพราะว่าตัวเองร้อนและด้วยตัวเองมีปัญหาด้านอารมณ์ทำให้หงุดหงิดง่าย จากนั้นก็ได้เวลาเข้าแถวเพื่อ โหลดเข้าห้องประชุม

วันพิธีจริง
วันนี้เชาว์มาคนเดียวแต่เชาว์เพื่อเตรียมตัวต่างๆ แต่ก็อย่างที่บอกมหาลัยเชาว์เค้ารับกับรอบ 2 นะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเวลาไหนนะ เชาว์ก็เดินเล่นสนุกสนานมากเลยละ สักพักก็เห็นเด็กๆวิ่งเล่นอยู่ เชาว์รู้สึกชอบมากก็เลยไปดูเค้า วันนี้มีแต่คนมีความสุข เหมือนวันพบญาติกัน มีญาติเยอะมากๆเลยละ จากนั้นเชาว์ก็รอจนแม่ผมก็มา และก็ตามสภาพให้เชาว์ใส่ชุดถ่ายรูป คืออากาศมันร้อนมากๆเลยละ แมละวันนี้ก็มีแม่สาว (ผู้ปกครองในกลุ่มเด็กพิเศษ)มาด้วยละ เชาว์ดีใจมากเลยละ

จากนั้นการขานนามเรียกชื่อบัณฑิตก็เริ่มต้นขึ้น เชาว์ก็รอ ในนั้นคือน่าเบื่อสุด สงสัยคนที่ติดโทรศัพท์คงขาดใจแน่เลยละ เชาว์ก็รถจนแถวสุดท้ายเชาว์ก็ลุกขึ้นเดินไปอย่างกังวน มือสั่น และในระหว่างนั้นมีคนทำปริญญาตก โหคนอื่นนี้แทบดู มองดูเลยละ เกิดไรขึ้น เชาว์เองก็กังวน แต่ก็เจอครูที่คุมแถวแต่ละแถว เค้าบอกว่าเชาว์สู้ๆ ครูเชื่อว่าเชาว์ทำได้จริงๆนะ และครูที่ส่งขึ้นเวทีก็บอกเชาว์ ใจเย็นๆ ตั้งใจนะ ทุกคนที่รู้จักเชาว์ก็ดูอยู่ตั้งใจ และตอนรับ มันเกิดเหตุการณ์ที่ทำแทบหยุดหายใจคือ เชาว์เข้างานเร็วไป แต่ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เชาว์ก็นั่งกลับมาพร้อมปริญญาบัตร ด้วยความภาคภูมิใจ นี้คือรางวัลแห่งความสำเร็จจริงๆ จากนั้นก็ออกจากห้องประชุม เวลา 4 ทุ่ม ทุกคนเค้าก็อยากกลับบ้านกันแล้วละ ผมก็ถ่ายรูปแม่กับน้องสาวอีกครั้งนะ และเชาว์ก็ได้เจอเพื่อน ผมเองก็เสียใจที่จะได้เจอเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายแบบตัวเป็นๆ เพื่อนบอกว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็มีโอกาสเจอกันอีก จากนี้ก็พยายามเป็นครูที่ดีให้ได้นะ

ทุกวันนี้เด็กออทิสติกอย่างผมเองก็ได้พิสูจน์ตัวเองและว่าสามารถเรียนจบได้จริงๆ การพิสูจน์ต่อไปคือ จะทำงานได้หรือเปล่า ซึ่งอยากจะบอกว่า หางานยากมากเลยละ ผมอยากเป็นครู และนี่ก็คือ ความสำเร็จในการหางาน

สำหรับเชาว์ก็ต้องพยายามต่อไปนะ มาดูต่อไปว่าชิวิตวัยทำงานของเด็กออทิสติกอย่างผมจะเป็นไงต่อไป