เรื่องธรรมดาของหัวใจ

เพราะการรักใครสักคน นั่นก็หมายถึงการรักตัวเองในอีก 1 รูปแบบ เลยไม่

แปลกที่เวลาเราทำอะไรให้กับใคร สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความชุ่มชื่นใจแก่ตัวเอง

เติมให้เขา เราก็ได้

เป็นไหม ที่ความตื่นเต้นจะติดตัวเสมอทุกครั้งที่เรายกโทรศัพท์หาใครสักคนที่

เราชอบ แม้จะยังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะชอบเราบ้างหรือเปล่า หรือแม้กระทั่งการส่ง

ดอกไม้ไปให้เขา และเราก็ลุ้นด้วยอาการใจจดจ่อว่า คนปลายทางจะรู้สึกยังไง

ชอบไหม และจะรู้สึกดี ๆ กับคนต้นทางบ้างหรือไม่สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นความ

พิเศษที่เกิดขึ้น จากคนหนึ่งถ่ายทอดไปยังอีกคนหนึ่ง เหมือนกับคลื่นลูกแล้วลูก

เล่าที่ทยอยกันซัดเข้าสู่ฝั่ง พื้นทรายทยิ่งซึมซับน้ำได้มากเท่าไหร่ซัดไปก็หายไป

เท่านั้น ส่วนผืนทรายที่เกาะตัวกันอย่างหลวม ๆ ก็ง่ายที่จะหวั่นไหวไปตามเกลียว

คลื่น และความหวั่นไหวนี่เองที่หลังจากก่อตัวขึ้นมาแล้วมันก็จะแปรสภาพกลาย

เป็นความพิเศษที่ถ่ายทอดกลับคืนไป จนทั้งเกลียวคลื่นและผืนทรายกลายเป็น

ความพิเศษของกันและกัน

และคำว่า กันและกัน ที่ได้มามันคงไม่ยากเท่ากับการรักษาเอาไว้ให้ได้...นาน

แสนนาน แต่จะมีสักกี่คนเล่าที่จะกอดเก็บมันไว้ได้จนตลอดรอดฝั่ง หลายคู่ตั้งแต่

เริ่มจีบจนเลิกจีบก็ยังคงมีความพิเศษให้กันได้อย่างสม่ำเสมอไม่ว่าจะเป็น

ดอกไม้ พาไปกินข้าว ซื้อของ โทรหากันทุกวัน การแสดงออกถึงความรักด้วยคำ

พูดและการกระทำ และสิ่งที่อาจจะหายากที่สุดในบางคู่คือ เวลา ก็ยังไม่หลงลืมที่

จะหยิบยื่นให้กัน ส่วนอีกหลายคู่ที่ปล่อยให้จืดจางลงไปก็โยนความผิดให้กับ เวลา

บ้าง ระยะทางบ้าง จนหลงลืมว่าบางครั้งสาเหตุจริง ๆ แค่ก้มลงมามองที่ใจตัวเองก็

หาเจอแล้ว

อย่าโทษใคร ถ้าหัวใจเรานั่นล่ะที่เปลี่ยนแปลง









P.s ขอขอบคุณบทความจาก-`๏- มิสเกรนเจอร์ -`๏-

   โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ( ใครเคยอ่านมาแล้วขอโทษด้วยละกัน )