“ยิ่งเป็นคนฉลาดเท่าไร ยิ่งต้องแกล้งโง่” ข้อคิดจาก แจ๊ค หม่า

คนฉลาด ต้องแกล้งโง่ “ยิ่งเป็นคนฉลาดเท่าไร ก็ยิ่งต้องเสแสร้งแกล้งโง่”

การรู้จักวางตัวคือหนึ่งในวิธีใช้ชีวิตอย่างชาญฉลาด…บางครั้งเราอาจแกล้งโง่บ้างเพื่อใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น รอดจากภยอันตราย รวมถึงสามารถบรรลุเป้าหมายแบบไม่ยาก

การนิ่งเงียบอาจปิดโอกาสในการโชว์ศักยภาพ แต่กับบางคนหรือบางกรณี การพูดไปก็ไม่เกิดประโยชน์รังแต่จะเกิดภัยกับตัวเอง ดังนั้นเงียบไว้ไม่เสียหลาย เช่นสนทนาโต้แย้งกับอันตพาล การชี้แจงกับคนปิดกั้นทางความคิด ตลอดจนหว่านล้อมคนไม่มีใจ เป็นต้น

แม้ว่าคุณจะรู้ดีในบางเรื่องอยู่แล้ว แต่เชื่อเถอะว่าการเรียนรู้เพิ่มเติมจะทำให้คุณ ‘เซียน’ มากขึ้น เมื่อต้องการวิชาก็อย่าทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว

การเลิกคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลและทำตัวให้เล็กๆลีบๆ บางครั้งทำให้คุณดูน่าเอ็นดูมากกว่าวางอำนาจบาตรใหญ่

การทำอะไรครั้งแรก…ไม่ควรออกตัวแรง เรายังไม่รู้บริบท ไม่รู้ว่าใครเป็นหน้าอินทร์หน้าพรม ดังนั้นการอ่อนโอนเป็นสิ่งที่พึงทำ

เปรียบเทียบกับคนมองบนฟ้าก็บอกว่าโลกนี้มีแต่นก….คนมองลงแม่น้ำก็บอกว่าโลกมีแต่ปลา ซึ่งแท้จริงแล้วโลกนี้มีทั้งนกและปลา หากเราเพิ่งมองไปด้านเดียวก็อย่าคิดว่าเป็นพหูสูตร ควรรู้จักเรียนรู้กับผู้มีประสบการณ์หลากหลายเพื่อเพิ่มพูลความรู้

ปล่อยของหมดแม็กซ์แบบ…ตู้ม! เดียวจอด ไม่ได้ดูดีเท่ากับ หยอดละนิด แต่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสาม ไปทีละขั้นนั่นแสดงว่าคุณควรรู้จักจังหวะโชว์ศักยภาพและมีพัฒนาการ

หลายครั้งความเก่งทำให้คุณต้องทำงานหนักเกินหน้าที่ แต่ถ้าคุณจังหวะซ่อนมันไว้บ้างจะทำให้มีคนยื่นมือมาช่วยให้สำเร็จโดยง่าย (ทั้งนี้ขึ้นอยู่ความความสามารถในการสร้างพันธมิตรด้วย)

แม้อยากโจมตีโต้แย้งอะไรแต่หากจังหวะไม่ได้ก็นิ่งเสีย…ชั่งน้ำหนักดูว่า การเป็นคนโดดเด่นที่มีศัตรูรอบด้าน กับ คนโอนอ่อนดูไม่มีพิษมีภัย อันไหนดีกว่ากัน หน้าประวัติศาสตร์มีตัวละครฉลาดที่ตายเร็วเยอะเหมือนกัน ดังนั้นเห็นกำแพงให้เดินอ้อมอย่าชนปะทะตรงๆ รอให้มีจังหวะแน่นอนค่อยซัดทีเดียว

บางครั้งความฉลาดอาจช่วยให้เราเอาตัวรอดได้ในสถานการณ์คับขัน

แต่อีกหลาย ๆ ครั้งความฉลาดก็มาพร้อมกับภัยอันตราย

โดยเฉพาะ “ภัยที่มาจากมนุษย์” ด้วยกันเอง

คนฉลาดพอเท่านั้น จึงจะรู้คุณค่าของความโง่