เรื่องจริง เราทิ้งเพื่อนเรา

เราทิ้งเทอมา

ครั้งนึ่งของลูกผู้หญิงที่มีแต่ความเหงา กลับเพื่อนเราที่เข้าใจกันมาตลอด
ต้องจบลง เพราะเค้า หรือ เพราะเรา...

  เราได้รู้จักผู้ชายคนนึงทางอินเตอร์เน็ต และพูดคุยกันจนสนิทสนมมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงขั้นแรกเบอร์กัน เพื่อนเราก้อเตื่อน ว่าอย่าไปไว้ใจเค้านัก แต่ตอนนั้นมันเหมือนไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเราเลย ขนาดนั่งกินข้าวด้วยกัน ยังไม่คุยกันเลย ไม่ใช้เพราะโกรธกัน แต่เพราะเราคิดถึงแต่เค้าคนนั้น  เราบอกกับตัวเองว่า คนนี้แหละใช้ คนนี้แหละ คู่ชีวิต เราไว้ใจเค้าไปทุกอย่าง จนกระทั้ง วันนึงเราได้นัดเจอกัน เค้าช่างเป็นสุภาพบุรุษมาก เราหลงรัก และยิ่งมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ แต่เพื่อนเรากลับบอกว่าไม่ดี ไม่ควรไปยุ่ง
กับบุคนทางอินเตอร์เน็ต เหตุผลมากมายที่เพื่อนเตือนใจเรา ถูกขุดขึ้นมาไม่อยุด แม้จะเป็นความหวังดี แต่เรากลับมองว่าน่ารำคาญ คืนนั้นเราทะเลาะกันรุนแรง จนเลิกคบกัน ต่างคนต่างไม่คุยกัน และไม่นาน เพื่อนเราก้อย้ายไปอยู่ที่หออื่น เรากลับไม่รู้สึกเหงาเลยสักนิด

     ไม่นานหลังจากนั้น เรากับแฟนเรา(คนที่นัดเจอในอินเตอร์เน็ต)ก้อมาได้เสียกัน แรกๆนั้น เรารักกันดีมาก อยากจะพาไปให้เพื่อนเราดูว่า 
" เห็นไหมนี้ไงแฟนฉันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด"  แต่เพราะเราเลิกคบกัน
เราเลยไม่สนใจ แถมไม่อยากพูดถึงเพื่อนเราด้วยซ้ำไป

   และแล้ว ตอนจบมันก้อมาถึง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เพื่อนเตื่อนเพื่อน มันกลับเข้ามาในหัวสมองเรามากมาย  แฟนเรา มีครอบครัวอยู่แล้ว
เร้องไห้เสียใจมาก แล้วต่อว่าเค้าต่างๆนาๆ ยิ่งนานไปๆ เราก้อไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเราเริ่มรู้ตัวว่าท้องแล้ว มันยิ่งทำเราเจ็บมากขึ้นไปอีก มันพาผู้หญิงคนใหม่มานอน แล้วไล่เราออกไปอยู่ที่ห้องเพื่อน เราพึ่งรู้ตัวเองว่า เราโดนโหลก เราเองคงเป็นเหยื่อคนนึง ของโลกอินเตอร์เน็ต
ทุกวันนี้เราเลิกกับเค้าแล้ว เพราะทนไม่ได้ กับสิ่งที่เค้าทำกับเรา
ตอนนี้เราตั้งใจเรียน และก้อไม่ได้ยุ่งเกียวกับอินเตอร์เน็ตเลย จะเข้ามาบ้างก้อแค่อ่านข้าว ดูรูป แต่ไม่เคยคุยmsnกับใครอีก เพราะทุกครั้งที่เรา
ออนเอ็ม เราจะเห็นชื่อเค้า เราอยากลบ แต่เราก้อไม่กล้าที่จะทำ เราเป็นเมียเค้าแล้ว คำนี้มั้งที่ทำให้เราเจ็บ ทุกวันนี้เรามักจะพูดกับตัวเองบ่อยๆว่า   "จำไว้น่ะอย่าหลงเชื่อใคร เห็นไหม กลายเป็นเหยื่อแล้วสะใจไหม"

และสุดท้ายนี้เราอยากนำเรื่องมาบอกให้เพื่อนๆทราบว่า ภัยใกล้ตัว ที่ทำให้เราเสียใจ ก้อคือเราเอง

ขอโทดนะเพื่อน อย่างให้เทอได้อ่านแล้วยกโทดให้ด้วย

และขอโทดด้วยลูกแม่ แม่ทำไปเพราะจำเป็น

จาก ดอกไม้ไร้ดิน