~ คุณพ่อยอดมนุษย์ ~

          "เหนื่อย~~~~"

          มีใครบ้างไม่เคยบ่นคำๆนี้ออกมา ??  ที่ถามด้วยคำถามนี้เพราะคงจะมีน้อยคนที่ไม่เคยบ่นคำๆนี้ออกมาจริงป๊ะ~~~ แอนล่ะคนหนึ่งที่พูดเป็นประจำ ขนาดติดปาก...บางทีไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมายหรอก...แต่ขอให้ได้บ่น "โอ๊ย~~~  เหนื่อย!!!!" พูดคำๆนี้มากๆเข้า คุณแม่ได้ยินคงเบื่อเหมือนกัน...เลยพูดว่า "แอนรู้อะไรไหม ตั้งแต่แม่รู้จัก แล้วแต่งงานกะคุณพ่อ จนมีแอนกะอาท ก็ 20 ปีกว่าๆ แม่ยังไม่เคยได้ยินคุณพ่อบ่นว่า เหนื่อยเลยสักคำ" ได้ยินแล้วนิ่งเลย นิ่งจริงๆ...ที่นิ่งเนี๊ยะคิดน่ะ เป็นคนมีหัวคิดมากพอ...อ่ะค่ะ ประโยคนี้ประโยคเดียว...ทำให้ได้คิดอะไรมากมาย....ตั้งแต่นั้นก็บ่นว่าเหนื่อยน้อยลงเลยอ่ะ งั้นขอเล่าเลยแล้วกันน่ะ

          คุณพ่อแอนทำงานคนเดียว(ถือว่าเสี่ยงมาก....เสี่ยงอย่างไรไว้เล่าในบทความต่อๆไปถ้ามีโอกาศน่ะ) แล้วเลี้ยงคนทั้งบ้านอีก 5 ชีวิต ก็คือ คุณย่า คุณปู่ คุณแม่ แอน แล้วก็น้อง แต่ตอนนี้ คุณย่ากะคุณปู่ไม่อยู่แหละ เลยเหลือ 4 ชีวิต ไม่ได้ลบเลขผิด แต่เพิ่มคุณอา(โสดสนิท มีโรคประจำตัว)มาอีก 1 คน แล้วไม่กี่ปีมานี้ก็เบ่าไปอีกหน่อยเพราะแอนกะน้องเรียนจบทำงานกันแล้ว...ก็จริงอย่างที่คุณแม่พูด ตั้งแต่แอนจำความได้จนตอนนี้... 20 กว่าๆ (ยังไม่เปลี่ยนเลขฐานเป็น 3 เค้ายังเด็กอยู่น่ะ...) แอนก็ยังไม่เคยได้ยินคุณพ่อบ่นสักกะคำว่า "เหนื่อย" แอนกับน้องมีทุกอย่างเท่าที่ครอบครัวฐานะปานกลางจะมีได้ อะไรที่มันมากเกินไป ไม่จำเป็น...คุณแม่จะเป็นคนค้าน...เพราะคุณพ่อจะซื้อให้หมดทุกอย่าง เหอๆ  

          ถึงคุณพ่อไม่เคยบ่นว่า "เหนื่อย" แต่แอนก็คิดว่าท่านก็คงเหนื่อยเหมือนกัน...ก็ขนาดเราอายุยังน้อย...ทำงานไม่กี่ปียังเหนื่อยเลย แล้วท่านอ่ะอายุก็เยอะแล้ว...ทำงานมาก็หลายปี...จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร

          ตอนเรียน ป.ตรี บังเอิญว่าเป็นคนเรียนไม่เก่งเลย Entrance ติด ม.รามคำแหง 55555++ (ประชดอ่ะ.. ม.รามคำแหง มีเอกสารครบก็สมัครเรียนได้เลยอ่ะจ๊าาา~~~)  ตอนนั้นคุณพ่อ กะญาติๆ ก็ถามว่าทำไมไม่เรียน ม.เอกชน ดีๆไปเลย คุณพ่อมีกะตังค์จ่ายอยู่แล้ว...แอนไม่เคยปริปากบอกเลยเหตุผลจริงๆ ว่าเพราะอะไร ...บอกแต่เพียงว่า "โอ๊ย~~ เรียนที่ไหนๆมันก็เหมือนกัน" จริงๆแล้ว...กลัวอ่ะ..กลัวคุณพ่อเหนื่อยมากกว่านี้ เพราะ ม.เอกชน แต่ละเทอมๆๆๆ จ่ายเยอะมากกกก...(เยอะมากสำหรับแอนน่ะ) ปีแรกที่เรียน....จดค่าใช้จ่ายทั้งหมด ทุกบาทเลยน่ะ...ตั้งแต่ค่ากินอยู่ ค่ารถ...ค่าเรียน รวมๆแล้ว 1 ปี ประมาณ 6 หมื่นกว่าๆ ไม่เกิน 7 หมื่น (ราคาเมื่อไม่เกิน 8 ปีที่แล้ว) ถูกว่าเยอะเลยเห็นไหม

          แต่ว่าเรียนที่ ม.ราม ก็ทำให้ได้ข้อคิดหลายอย่างเหมือนกัน เช่น "มีคนทำได้ เราก็ต้องทำได้ดิ มีคนเรียนจบ 4 ปี ได้ เราก็ต้องเรียนจบ 4 ปีได้เหมือนกัน" เพราะมีแต่คนพูดกรอกหูอยู่ทุกวี่วันว่า "ไม่จบ ไม่จบๆๆๆๆๆ หรอก เพื่อนพี่มันเรียนเก่งๆยังไม่จบเลย~~ ขณะต้องย้ายคณะ 8 ปีมันถึงจบโน้น~~" และคำพูดบั่นทอนความพยายามอีกมากมาย

          ถึงวันนี้แล้วแอนภูมิใจในตัวเองม๊ากมาก...นอกจากจะได้พิสูจน์ความเชื่อและความคิดของตัวเองที่ว่า..."มีคนทำได้ เราก็ต้องทำได้" แล้ว คำพูดประโยคนี้มันยังเป็นคำพูดพื้นฐานที่แอนใช้ในชีวิต แล้วก็พยายามบอกเพื่อนหลายๆคน...ไม่ให้ล้มเลิกไปก่อนที่จะทำอะไรๆๆ ให้สำเร็จ "มีคนทำได้ แสดงว่ามันไม่ยากเกินความสามารถของคน" จริงป๊ะ~~ นอกจากแอนจะภูมิใจในตัวเองแล้ว....คุณพ่อกะคุณแม่ก็คงจะภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้เหมือนกัน... (@^____^@)v

          แต่เพื่อนแอนคงจะภูมิใจกว่าแอนเยอะ....  นอกจากจะจบภายใน 4 ปี แล้วยังได้เกียรตินิยมคนแรกของสาขานี้อีกด้วย ส่วนแอนลำพังได้แค่เกรดนิยมแล้วจบ 4 ปี ก็จะแย่แล้ว 55555+

          อีกประโยคขำๆอีกหนึ่งคือ... "ใต้ผืนฟ้าแห่งนี้ไม่มีอะไรที่เด็กรามทำไม่ได้ยกเว้นข้อสอบ Entrance" คริ๊กๆๆ  ประโยคนี้เห็นด้วยที่ซู๊ดดดดด~~~ เลย ไม่ว่าเราจะจบจากสถาบันไหนก็ตาม...หรือไม่จบก็ตามที ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของเราหรอก...ถ้าเราตั้งใจทำมันจริงๆ

          ตอนเรียน ป.โท จริงๆก็ไม่ได้อยากเรียนหรอกน่ะ เถียงกะคุณพ่อคุณแม่อยู่ตั้งนาน เพราะคิดว่า ปริญญาไม่ได้การันตีว่าเราจะประสบความสำเร็จในชีวิตหรือไม่ มันเป็นเพียงใบเบิกทางอีกทางหนึ่งไปสู่ความสำเร็จเร็วขึ้นเท่านั้นเอง เพราะบางคนไม่มีใบปริญญาก็ยังสามารถประสบความสำเร็จได้เลย... แต่การเรียนมันคือความฝันของคุณพ่อที่อยากเรียนแล้วไม่ได้เรียน คุณพ่อเลยอยากให้ลูกๆทุกคนโดยเฉพาะแอน เรียนให้สูงที่สุด อาจจะเป็นเพราะบ้านเราไม่ได้มีเงินถุงมีกินมีใช้มากมายอะไร ดังนั้นสิ่งที่คุณพ่อจะให้และส่งเสริมได้คือการศึกษา คุณพ่อเลยอยากให้เรียนกันเยอะๆ

          คุณย่าเล่าว่า "ที่พ่อแอนเรียนแค่ ปวส. เพราะ ปู่กะย่าไม่มีตังค์ส่งเรียน ทั้งๆที่พ่อแอนเรียนเก่งที่สุดในบรรดาลูกคุณย่า แต่คุณพ่อแอนเสียสละให้บรรดาอาๆแอนได้เรียน ตอนสอบเข้าเทคนิคกรุงเทพ(เขาเรียกว่าฝั่งขายาว กางเกงขายาวอ่ะ ตอนนี้ไม่รุว่าเรียกอะไรแล้ว รุแค่ว่าเปลี่ยนชื่อสถาบันไปแล้ว) คนแถวนี้เห็นพ่อแอนอ่านหนังสือจะสอบ...ก็มักจะพูดว่า เด็กบ้านนอกจะไปสู่อะไรกะเด็กกรุงเทพกัน. อย่างไงก็ไม่ติดหรอก~~~ แต่คุณพ่อแอนก็สอบติดแล้วก็ได้เรียนจนจบ" แอนคิดว่าคุณย่าคงจะภูมิใจในตัวคุณพ่อแอนมาก เพราะคุณย่ามักจะเล่าเรื่องคุณพ่อบ่อยกว่าอาๆทั้งหลาย แล้วแอนก็ภูมิใจในตัวคุณพ่อเหมือนกัน

          มันเลยเข้าทำนองว่า..ตัวเองไม่สามารถทำได้ก็เลยอยากให้ลูกทำได้ ดังนั้นแอนจึงจำเป็นต้องจบอย่างน้อย ป.โท สาขาอะไรก็ได้ แต่พึ่งมารุเอาเมื่อเรียนไปได้ 1 ปี ว่าคณะที่เลือกเรียนเป็นคณะที่ขึ้นชื่อว่าหินสุดๆ ของสถาบัน เลื่องลือไปทั่วใครๆก็รุ แต่ทำไมแอนไม่รุหว่า.....เศร้าเลย~~~ T-T

          คุณพ่อมักจะถามบ่อยๆ บ่อยมากกกกกก....ตั้งแต่ก่อนเรียนจนกระทั้งจะเรียนจบว่า "ลาออกจากงานที่ทำแล้วมาเรียนอย่างเดียวไหม..พ่อมีตังค์ส่งได้ ส่งแอนไม่กี่ปีเดี๋ยวก็จบแหละ"  หรือไม่ก็เจอหน้าเป็นต้องพูด "ออกเตอะ ๆๆๆๆ"  อาจเป็นเพราะแอนบ่นเหนื่อยบ่อยๆก็เป็นได้ เหอๆ แต่ก็กลัวคุณพ่อเหนื่อย....เพราะอายุก็เยอะแหละ ขนาดเราอายุยังน้อยมีแรงทำงานยังเหนื่อยเลย แล้วคนอายุเยอะๆ จะไม่เหนื่อยได้ไง....จริงเป่า~~~ แต่ตอนนี้ขอกลับความตั้งใจ...ลาออกแหละ...ขออยู่ว่างๆ สักเดือน แบบว่าช่วงนี้กดดันมากกกก~~ ทั้งงานที่เร่งปิดโครงการก่อนเดือนธันวาคม ทั้งเรียน(IS+compare exam) ไม่ไหวขอเลือกบทบาทที่สำคัญที่สุดก่อนแล้วกัน เลือกเรียนให้จบก่อนเพราะมันเป็นควาฝันของคุณพ่อ ต้องทำให้สำเร็จ อีกนิดเดียว อีกไม่กี่เดือน...เอง ก็จะจบแหละ(ถ้าสอบ compare กะ สอบปากเป่าผ่านอ่ะน่ะ เหอๆ)

          โทรไปคุยกะคุณพ่อ ว่าอยากลาออก...คุณพ่อไม่ถามสักคำว่าจะลาออกเพราะอะไร....พูดประโยคเดียว "เช้านี้ไปลาออกเลย" กะว่าจะว่างๆสักเดือน...แล้วค่อยหางาน..แต่นี้ก็มีคนติดต่อให้เป็นท่านจารย์(การกุศล ไม่ได้กะตังค์อ่ะ) ไปทำให้ก็ได้...ถือซะว่า เป็นการเล่าวิชาการสู่กันฟัง แล้วกัน เหอๆ กลับเข้าเรื่องต่อดีกว่า..นอกเรื่องไปซะไกลเลย

          คุณพ่อเลี้ยงคนทั้งบ้านตั้งหลายชีวิต(ไม่รวมน้องๆหน้าขนที่บ้านน่ะ อิอิอิ) ทำทุกอย่างเพื่อคนในบ้าน ให้มีความสุขกายสุขใจทุกเรื่อง ไม่มีบ่นให้ได้ยินสักคำ ...เรียกได้ว่าบ้านเราไม่เคยมีปัญหาหนักอกหนักใจเลย....อยากมีอะไรอยากได้อะไรก็มี..แต่อาจจะช้านิดนึ่ง..เพราะไม่นิยมเงินผ่อน แต่เราก็รอกันได้...(ตรงข้ามกะแอนผ่อนเป็นบางอย่าง พูดให้น่าฟังอีกหน่อยก็แบ่งจ่าย เหอๆ งี้แหละน่า...สอนแล้วจำแต่ไม่ทำตาม...เรียกง่ายๆว่าดื่อ ไม่ดีเลย เหอๆ) อยากไปไหนก็ได้ไป(ในประเทศน่ะ ถ้าต่างประเทศก็เพื่อนบ้านเนี๊ยะแหละไม่ไกล)

          กลับมาย้อนนึกถึงตัวเองตอนนี้ ถ้าเป็นแอน คงทำให้ได้ไม่เท่าคุณพ่อ... ลำพังแค่เลี้ยงตัวเองไปเดือนๆก็แย่แหละ (เศร้า T-T ) แล้วนี้ออกจากงานก็มากินเงินเก่าอีก..เหอๆ ดีน่ะมีเตรียมไว้นิดหน่อย....ถ้าไม่พอ..คงต้องขออีกแหละ...แต่คุณพ่อบอกให้ใช้โคต้าได้ไม่เป็นไร...อิอิอิอิ แต่ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากกวนอ่ะ...กระดากใจ เฮ้อ~~~ เศร้า T-T

          สำหรับแอนแล้วคุณพ่อเป็นฮีโรของแอนตลอดกาล...ขอบคุณค่ะ คุณพ่อยอดมนุษย์ รักคุณพ่อมากมายน่ะค่ะ แล้วคุณพ่อของเพื่อนๆล่ะ เป็นฮีโรในใจเพื่อนๆเหมือนกันหรือเป่า....เป็นคุณพ่อยอดมนุษย์ ของครอบครัว...

          นั้นเป็นแค่เรื่องในครอบครัวเล็กๆ เรามาดูเรื่องครอบครัวใหญ่กันดีกว่า....ครอบครัวประเทศไทยไง ฮีโรของแอนอีกท่านหนึ่ง...คือ พ่อหลวง ของคนไทยทุกคน ...คนไทยทุกคนถือว่าเป็นลูกของพระองค์ แล้วแอนก็เชื่อว่าพระองค์ก็รักคนไทยทุกคนเช่นกัน... ไม่ต้องมีคำบรรยายอะไรมากมาย...สำหรับพ่อหลวงพระองค์นี้ แต่ที่แอนอยากจะเล่าในแง่มุมของแอนดังนี้

          ถ้าเป็นคนปกติอย่างเราๆ อายุ 60 เกษียณ ออกมาเลี้ยงหลานๆๆ หรือเที่ยวๆๆ หรือเข้าวันฟังธรรมปฏิบัติธรรม แต่ พ่อหลวงของเรา...พระชนมายุ มากกว่า 60 ที่ต้องเกษียณ ไป 20 ปีเศษ...พระองค์ท่านยังต้องทรงงานเพื่อลูกๆทุกคน เราเป็นลูกอ่ะ...เคยคิดเคยถามตัวเองไหมว่า "พ่อหลวงทำอะไรให้เราๆมากมาย..แต่เราอ่ะเคยทำอะไรให้พระองค์บ้าง..แม้แต่แค่สร้างความสบายพระทัยให้พระองค์..เคยทำกันไหม???"  T-T นู๋อ่ะคนหนึ่งที่ไม่เคยทำ...แต่ดีนิดหน่อยที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความไม่สบายพระทัยให้พระองค์...แต่แอนคิดว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ

          เราหลายคนก็ยังคงทะเลาะกัน, ผิดใจกันนิด...ถึงขนาดทำร้ายเอาซึ่งชีวิตกัน... คนเป็นพ่ออ่ะ...เห็นลูกๆทะเลาะกันแบบนี้...จะมีความสุขได้อย่างไร... แอนอยากจะถามคนเหล่านั้นๆดังๆจังเลยว่า "เฮ้ย!! คนไทยเป่าเนี๊ยะ" ถึงจะไม่สร้างความสบายพระฤทัยให้พระองค์ แค่ก็ไม่สร้างความไม่สบายพระฤทัยให้พระองค์... แค่นี้ก็ยังดี

          เราหลายคน ปากบอกว่า "รักพระองค์" ...แอนว่ารักแต่ปากอ่ะดิ... แค่พูดออกมา..ใครๆก็พูดได้ แต่การกระทำ มันขัดแย้งกับคำพูดที่ออกมาจากปากว่า "รัก"  แอนเคยได้ยินคำพูดประโยคหนึ่ง..."การกระทำสำคัญกว่าคำพูด" ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดออกมาบ่อยๆหรอกว่าคุณรู้สึกอย่างไร...ลงมือทำเลยดีกว่า..ลงมือทำให้มากเลย อย่าช้า...เพราะถึงเราจะพูดออกมาบ่อยๆแต่เราไม่เคยทำ แล้วคำพูดมันจะมีความหมายอันใดเล่าเริ่มกันตั้งแต่วันนี้...นาทีนี้...ไม่ต้องรอฤกษ์ "ทำดีไม่มีฤกษ์ แล้วก็ทำดีไม่เลิก" แค่นั้น..เอง เริ่มจากเล็กๆก่อนก็ได้..รวมๆกันก็ใหญ่เอง~~   ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน 

          รักคุณพ่อยอดมนุษย์ให้มากๆน่ะ แล้วก็อย่าลืม "ทำดีไม่มีฤกษ์ แล้วก็ทำดีไม่เลิก"  น่ะ...ขอให้ทุกคนทำดีต่อกันให้มากๆๆ เพื่อสร้างความสบายพระฤทัยให้พ่อหลวงของปวงชนชาวไทยทุกคนค่ะ...

          ปล. เขียนไปน้ำตาไหลไปพรุ่งตาบวมไปทำงาน คนเขาจะคิดว่าแอนอกหักรักคุดเป่าเนี๊ยะ 5555+ ที่น้ำตาไหลเนี๊ยะไม่ได้เศร้าน่ะ แต่ภูมิใจคุณพ่อยอดมนุษย์ ดีใจที่ได้เกิดเป็นลูกของท่าน ผสมกับ...รุสึกแย่ที่เรายังไม่สามารถตอบแทนท่านได้เหมือนหรือเทียบเท่ากับที่ท่านทำให้เราเลย (ไม่รุความรุสึกไหนมันมากกว่ากัน มันปนๆกันอยู่อ่ะ แยกไม่ออก อธิบายไม่ถูก) แอนเคยฟังคุณสายทิพย์ ตันสวัสดิ์ บรรยายในงานๆหนึ่ง มีอยู่ประโยคหนึ่งโดนใจมาก "ตอบแทนบุญคุณท่านให้สาสมกับ(ความสุข)ที่ท่านทำให้เรา" คุณสายทิพย์ใช้คำว่า "สาสม" ซึ่งแอนก็เห็นด้วยแล้วก็ชอบมาก...ฟังแล้วมันหนักแน่นและจำเป็นต้องทำมากกว่าการใช้แค่ "ตอบแทนบุญคุณ" ธรรมดา... แต่ก็ไม่รุว่าจะสำเร็จไหม...ก็ต้องพยายามทำกันต่อไป...  T-T