กว่าจะรู้คุณค่า ก็เมื่อสายเกินไป...

รักครั้งแรก... ใครๆ ก็บอกว่า

กว่าจะรู้คุณค่า ก็เมื่อสายเกินไป...

ัเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถลบ และลืมไปได้ คุณว่าจริงหรือเปล่า?
ผมว่ามันก็จริงนะ แต่มันเป็นความรู้สึกผิด กับสิ่งที่ผมทำลงไปมากกว่า....

รักครั้งแรกของผม เกิดขึ้นตอนผมอยู่ปวช. ผมย้ายโรงเรียนและได้มาเจอกับเพื่อนใหม่...
อยู่มาวันนึง..ผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่เป็นจุดเด่นอะไร....
แต่ผมว่าเธอน่ารักดี ดูเรียบร้อย อ่อนโยน.... ผมจึงสอบถามจากกลุ่มเพื่อน ๆ เลยได้รู้ว่า เธอก็เป็นเพื่อนของผู้หญิงในห้องของผมนั่นเอง...

เมื่อรู้อย่างนั้น ... ผมจึงอาศัยความเป็นเพื่อนติดต่อ พูดคุย กับเธอ แต่เธอไม่ค่อยพูดกับผมเท่าไร เธอเป็นผู้หญิงที่เงียบมากๆ มาก ที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา...
ระหว่างที่ผมตามจีบเธออยู่นั้น..ผมก็พอรู้เรื่องราวของเธอมาบ้าง ว่าเธอเป็นคนเก็บตัว ชอบอยู่คนเดียว เรียนเก่งแต่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนัก ทุกๆ ปิดเทอม เธอจะหางานพิเศษทำ....
ผ่านไปเกือบปี เธอก็ตกลงคบกับผม แต่ระหว่างที่คบกันนั้นเธอไม่เคยเปิดโอกาสให้ผมได้อยู่กับเธอเพียงลำพังเลย...

ผมรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ใจแข็ง ปากแข็งและเก็บความรู้สึกเอามากๆ เพราะผมเองก็ไม่เคยแสดงตัวว่าผมคบกับเธอ แต่ผมกลับให้ความสำคัญกับเพื่อนของเธออีกคนมากกว่า.... จนใครต่อใครต่างพากันคิดไปว่าผมกับเพื่อนของเธอเป็นแฟนกัน เธอไม่เคยถามอะไรผม ทั้งๆ ที่เพื่อนในห้องของผมไปบอกกับเธอว่า ผมรักเพื่อนเธอ ไม่ได้รักเธอหรอก... แต่มันก็จริงอย่างนั้น ผมแอบชอบเพื่อนของเธอ เพราะความสวย แต่ที่ผมคบกับเธอเพราะเธอเป็นคนดี แต่เธอก็เชื่อใจผม และไม่เคยระแวงอะไรเลย เวลาไปเที่ยวกันเราก็มักจะไปเป็นกลุ่ม และมันก็เป็นความผิดของผมเองที่ผมคอยเทคแคร์เพื่อนเธอมากกว่า จนผมได้หลุดปากออกไป ว่าผมชอบเพื่อนของเธอ เธอถึงได้รู้ จากที่เธอไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เธอกลับนิ่งเงียบเข้าไปอีก..... ผมได้แต่ขอโทษและขอโอกาสแก้ตัว เธอให้โอกาสผม.....

แต่เธอผิดไปจากคนเดิม เธอเริ่มระแวงผมมากขึ้น ขี้น้อยใจกว่าเดิม และจะคอยสังเกตเวลาที่ผมอยู่กับเพื่อนของเธอมากยิ่งขึ้น และผมก็รักษาคำพูด ว่าจะไม่ยุ่งไม่คิดกับเพื่อนของเธอเกินกว่าเพื่อน
... ผมเริ่มคบกับเธอจริงจังขึ้น เราสนิทกันมากขึ้นจนกลายมาเป็นความรัก แต่ผมก็เอาใจเธอไม่เป็น พูดหวานไม่เป็น ยิ่งเวลาโมโหผมก็จะพูดตรงๆ บางครั้ง เธอก็ร้องไห้ต่อหน้าผม แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกสะเทือนใจเลย....

พอเข้าปวส. เราก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน และเธอจะช่วยผมทำงานตลอดเพราะเธอเป็นคนเรียนเก่ง เธอไม่เคยเหลวไหล ตั้งใจเรียนมาก
วันนึง... ผมก็ได้ไปเจอกับผู้หญิงอีกคนนึงซึ่งอยู่ต่างโรงเรียน แน่นอน ผมนอกใจเธอ และแอบคุยกันมาตลอด แล้วสุดท้ายเธอก็จับได้ และขอให้ผมเลิกยุ่ง ผมก็รับปากแต่ผมไม่ได้ทำอย่างที่พูด เธอก็จับผมได้อีกครั้ง คราวนี้ เธอร้องไห้ ฟูมฟายอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะความที่เชื่อใจผมมาตลอด เธอบอกว่าต่อไปจะไม่เชื่อใจผมอีก และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอกลายเป็นคนขึ้หึง คอยติดตามผมตลอดเวลา จนผมเริ่มรู้สึกรำคาญ และเบื่อ โดยที่ไม่เคยคิดเลยว่า ที่เธอเป็นอย่างนั้นก็เพราะผมเอง......

ช่วงฝึกงาน เราสองคนห่างกันไป เธอโทรหาผมทุกเย็น เป็นอยู่อย่างนั้น จนจบปวส. ผมไปเรียนต่อป.ตรี แต่เธอไม่ได้เรียน ผมยอมรับว่าผมไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย และไม่มีเหตุผลที่หายไปด้วย มีแต่เธอโทรมาหาผมเท่านั้น นานวันเข้า เธอคงเหนื่อยใจ เธอบอกกับผมว่า ถ้าไม่มีอะไรจะพูดด้วย แค่โทรมาบอกว่าคิดถึงก่อนนอนสักคำแค่นั้นก็ยังดี ผมรับปาก แต่ผมก็ไม่ได้โทรไปหาเธอเหมือนเดิม 6 เดือนผ่านไป ใกล้จะถึงวันเกิดเธอ เธอโทรมาถามผมว่าวันเกิดเธอจะพาเธอไปไหน เธออยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ เธอ ในวันสำคัญวันนั้น แต่ผมกลับตอบกลับไปว่าผมอยู่ม.คงไม่มีเวลาไปรับหรอก....แล้วเธอก็เริ่มห่างผมไป

วันนึง...ผมบังเอิญเห็นเธอกับผู้ชายตนนึงจูงมือกันมา ผมเข้าใจทันทีว่า นั่นคือแฟนใหม่ของเธอ.... ผมโกรธเธอมาก เธอกล่าวขอโทษและขอโอกาสเธอบ้าง เธอเหงา แค่อยากจะมีใครสักคนที่คอยห่วงใย ทดแทนในสิ่งที่เธอไม่ได้รับจากผม เวลาเห็นเพื่อนไปเที่ยวกับแฟน ก็อดคิดน้อยใจแฟนตัวเองไม่ได้ ทำไมผมถึงไม่เป็นเหมือนคนอื่นๆ ..แต่ผมก็ไม่ยอมฟัง ผมร้องไห้...เพราะผมแค้น และเจ็บใจ...ผมตัดพ้อเธอต่างๆ นาๆ....และนั่นคือสิ่งสุดท้าย ที่ผมทิ้งไว้ให้เธอ...ผมไม่เคยคิดเลยว่า ...ที่ผ่านมา .....กี่คืนแล้วที่เธอต้องนอนร้องไห้คนเดียว....โดยที่ผมเองไม่อยากจะสนใจ กลับเที่ยวสนุกกับเพื่อนไปวัน ๆ หลังจากเลิกกัน ผมมานั่งนึกถึงอดีต ..... ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเธออยู่ลึก ๆ เธอรักผม ทุ่มเททุกอย่างให้ผม ตลอดเวลา 4 ปีกว่าๆ ถึงแม้ผมไม่ค่อยดูแลเธอเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่เคยนอกใจผม กลับเป็นผมเสียเอง ที่มีของมีค่าอยู่ในมือ แต่กลับขว้างมันทิ้งไป.... ตอนคบกัน เธอเคยขอให้ผมเขียนความรู้สึกของผมให้เธอบ้าง แต่ผมไม่เคยสนใจ และไม่คิดเลยว่าผมจะมาเขียนให้เธอในวันสุดท้ายของเรา....

ผมพยายามลองคบกับคนอื่นๆ แต่ก็อดนึกถึงเธอไม่ได้ ผมมักจะแอบคิดเอาผู้หญิงคนใหม่ที่คบกับผมไปเปรียบกับเธอทุกที ซึ่งก็เพราะเหตุผลนี้ผมถึงหาแฟนไม่ได้ ผมเองก็ได้แต่หวัง ว่าสักวันผมจะเจอผู้หญิงอย่างเธอคนนั้นอีกครั้งหนึ่งซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีหรือไม่ แล้วเขาคนนั้นจะรักผมเหมือนที่เธอรักผมไหม...

วันนี้ ก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว .....เธอกลายมาเป็นรุ่นน้องที่ม. ของผม บางครั้งที่ผมแอบเห็นเธอ ผมอยากเดินเข้าไปทักเธอ แต่ก็ทำหน้าไม่ถูก ผมอยากขอโทษเธอ ที่ทำให้เธอมองความรักในแง่ร้าย...... ทำให้เธอต้องกลายเป็นคนคิดมาก ผมอยากนั่งมองตาที่อ่อนโยนของเธอ อยากบอกเธออย่างที่ไม่เคยบอกว่า ดวงตาของเธอสวยที่สุด อยากชมเธออยากที่ไม่เคยชม ว่าเวลาเธอยิ้ม เธอมีเสน่ห์มาก .........ผมอยากบอกเขาคนนั้นของเธอ ให้ดูแลเธอให้ดี อย่างที่เคยสัญญาไว้กับผม ช่วยทำให้เธอตื่นจากฝันร้ายที่ผมเคยทำไว้ อย่าปล่อยให้เธอต้องนั่งร้องไห้เพียงลำพัง...และ ต้องคอยสังเกตแววตาเธอ ถ้าหากดูเหงา เศร้าๆ ไปหล่ะก็ ช่วยปลอบโยนเธอ บอกรักเธอบ่อยๆ ..... ครั้งสุดท้ายที่ผมได้พูดกับเธอ เธอพูดถึงเขาว่าเขาทำงานหนักทุกวัน แต่เธอกลับไม่โกรธ ผมมารู้ทีหลังนี่เอง...ว่าถ้าไม่มีเวลาให้เธอ แค่โทรมาหาเธอก็ยังดี เหมือนที่เขาทำอยู่ตอนนี้ และเหมือนอย่างที่เธอเคยบอกกับผม.....เธอยังบอกอีกด้วย ว่าเรียนจบเมื่อไหร่ เธอจะแต่งงานกับเขาทันที ผมก็ได้แต่บอกว่ายินดีด้วยนะ เธอได้เจอเจ้าชายอย่างที่เธอต้องการแล้วหล่ะ...... เธอก็ยิ้มอย่างมีความหวัง...และถึงเธอจะยิ้มแต่ผมก็รู้ว่าเธอยังไม่หายปวดใจกับสิ่งที่ผมทำกับเธอ ถึงเธอจะรักคุณมาก ก็อย่ามองเธอเป็นเพียงของตายอย่างผม........ หากเธอเคยเล่าเรื่องของเธอและผมให้คุณฟัง คุณคงรู้นะว่าผมคือใคร?..... ฝากบอกเธอด้วยนะ...ว่าผมจะไม่ลืมเจ้าหญิงของผมเลย...

ขอบคุณที่มา:FWmail

เครดิต :
 

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
กระทู้เด็ดน่าแชร์