ของในถุงผ้า

เหมือนของอยู่ในถุงผ้าของเราที่ถืออยู่ เราจะมองไม่เห็นของ
ในถุงผ้าก็ตาม เราก็รู้ว่าถุงผ้าของเรามีอะไรบ้าง เพราะเราเป็นคนถือ

เป็นคนเอามาใส่ ต่อเมื่อเราเอามือของเรามาลูบคลำดู เราก็รู้ว่ามีของ
กี่ชิ้นในถุงผ้า เราไม่ต้องไปมอง เช่นนี้..สภาพความรู้ของใจ 'ธรรมะ'

คำสั่งสอนก็เหมือนกัน เพราะเราน้อมกาย วาจา ใจ ลงมาแล้ว เราจะ
ไม่รู้สึกถึงความสุขความทุกข์ เราจะไม่รู้สึกถึงความร้อนความหนาว

เรารู้ความหนาวได้ก็ต้องรู้ความร้อนได้ เรารู้ความสุขได้ก็ต้องรู้ความ
ทุกข์ได้ เมื่อเรารู้แล้วเราจะวางไม่ได้หรือ พระสงฆ์สาวกในรุ่นก่อน

ทำไมท่านวางได้ เราปัจจุบันนี้ เราลองวางดูซิ ในเวลาเรานั่ง...เมื่อก่อน
เรานั่งเราจะเหมือนกับลิง เดินไปเดินมา..แต่พอเรานั่งด้วยความสำรวมกาย

เราไม่ต้องไปเอาใจใส่อะไรอะไรกับมันมากมายนัก เรื่องของ'เวทนา' ...
เราเอามาใส่ในเรื่องตัว ส่วนกายของเรามันก็ขาดจากเวทนา เราเอา'ใจ'

มาใส่ไว้กับส่วนอื่น เช่นนี้...การปฏิบัติแต่ละคน ก็มีหุ้นส่วนในพระศาสนานี้
มันจะมีช่วงหนึ่งที่มันเป็นหุ้นส่วนที่มันขาดจากกัน กับพระศาสดา คือ.....

คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าในช่วงไหน ในช่วงที่เราหมดลมหายใจไปแล้ว
หมดโอกาส คือการจุติภพไปแล้ว นั่นคือการหมดโอกาสบวช เรียน เขียน อ่าน

หมดโอกาสซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง เราก็เป็นบุคคลหนึ่งซึ่งมีโอกาส ได้นอบน้อม
เข้ามา ฉะนั้น..อย่าได้เสียโอกาส..ควรพากันศึกษาด้วยความเคารพ ถ้าหากตั้งใจ

แล้ว ธรรมะคำสั่งสอนพระพุทธเจ้า ไม่ได้อยู่ที่ไหน อยู่ที่นี่"กาย"และ"ใจ"นี่เอง.......


(ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์)