ความว่าง มีคุณค่ามากที่สุด

บางคนมีความเห็นว่า การเรียนรู้ การพิจารณา การสอนเรื่องความว่างนั้น เป็นมิจฉาทิฏิฐ

เพราะเรื่องความว่างเป็นทิฏฐิของชาวพุทธฝ่ายมหายาน แต่ตามความเป็นจริงแล้ว เรื่องความว่าง ไม่ใช่เรื่องของสัมมาทิฏฐิ หรือมิจฉาทิฏิฐ ความว่างไม่ใช่เรื่องของเซ็น หรือของมหายาน หรือของหินยาน หรือของเถรวาท หรือของอาจาริยวาท หรือ ของธรรมยุติ หรือ มหานิกาย เพราะความว่างมันไม่เป็นของใคร และไม่เป็นอะไร การเรียนรู้ การพิจารณา การสอน เรื่องความมีอะไร เป็นอะไร ย่อมมีโอกาสที่จะทำให้เกิดความสูญเสีย หรือ เกิดความผิดหวัง เพราะความไม่ได้ ไม่เป็นอะไร แล้วทำให้ใจของคน ๆ นั้นเป็นทุกข์เศร้าหมองได้

จงจำไว้ว่าเรื่องความว่างนั้น ไม่เป็นเรื่องของใคร และไม่เป็นอะไร

ความว่างนั้นจึงว่างจากทั้งการได้มาและการสูญเสีย จึงว่างทั้งความดีใจและความเสียใจ จึงว่างทั้งความพอใจ และไม่พอใจ จึงว่างทั้งความเห็นถูก และความเห็นผิด จึงว่างทั้งความสุข และ ทุกข์ โดยประการทั้งปวง สรุปว่า ถ้าเป็นความว่างในฝ่ายของปัญญา ความทุกข์โศกโรคภัยย่อมหายไปจากใจของนักปฏิบัติได้อย่างแน่นอน ในทางตรงกันข้าม ถ้านักปฏิบัติไม่รู้เรื่องความว่าง เขาย่อมจะถือตัวว่า เขาปฏิบัติดีเคร่งกว่าคนอื่น  นิกายของเขาบริสุทธิ์กว่าของคนอื่น อาจารย์เขามีบุญบารมีมากกว่าอาจารย์ของคนอื่น ซึ่งนั่นก็คือสามัญสำนึกที่เต็มไปด้วยอาสวะ คือเครื่องหมักหมมในสันดาน ซึ่งหมายถึง กิเลส และความเห็นแก่ตัวอย่างรุนแรงที่สุด คนเช่นนั้นจึงหาใช่นักปฏิบัติธรรมผู้มีปัญญาอันถูกต้องชัดเจนไม่ แต่แท้จริงเขาเหล่านั้นก็คือสรรพสัตว์ผู้หลงไหลได้ปลื้มในอัตตาตัวตนของพวกเขาที่ถูกเข้าใจผิดว่าดีกว่า บริสุทธิ์กว่าอัตตาของผู้อื่นหรือเขาอาจจะคิดว่าความเห็นแก่ตัวผิด ๆ เช่นนั้น มันดีกว่าความว่างที่ปราศจากสรรพกิเลสทั้งมวลเสียด้วยซ้ำไป จึงเป็นเรื่องที่น่าเวทนาสงสารเป็นอย่างยิ่ง ขอให้ผู้มีปัญญาอันถูกต้องที่ปราศจากความเห็นแก่ตัวจงได้แผ่เมตตาให้แก่คนปุถุชนผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความหลงผิดหรืออวิชชาคือ ความไม่รู้อันมืดมนอนธกาลเหล่านั้นด้วย