ดอกหญ้าและก้อนเมฆ

บนพื้นดินที่แสนกว้างใหญ่......มีต้นหญ้าอยู่ต้นนึงซึ่ง
เป็นต้นหญ้าที่แสนจะอ่อนแอและอ่อนไหว....เมื่อลมพัดมาทีไร
ต้นหญ้าก็จะปลิวไหวไปตามสายลมเสมอ.....
แต่ต้นหญ้าก็ไม่เคยล้มเพราะต้นหญ้ายังมีผืนดินที่แสนอบอุ่นโอบอุ้มไว้
พื้นดินที่กว้างใหญ่จะคอยดูแลต้นหญ้าอยู่เสมอ..อยู่มาวันนึง..ต้นหญ้าได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้า และมองเห็นก้อนเมฆ ต้นหญ้าได้คิดว่าบนฟ้าช่างน่าอยู่

ก้อนเมฆ..ช่างดูนุ่มนวล อบอุ่น สบายจัง..ถ้าเราได้ไปอยู่บนนั้น
เราคงจะได้เป็นอิสระ และสนุกสนานไม่ต้องทนติดอยู่กับพื้นดินที่น่าเบื่อนี้อีกต่อไป
เมื่อคิดได้ดังนั้น ต้นหญ้าก็ได้พยายามที่จะปลิวไปตามสายลม ตายล่ะ!!
เราไปไม่ได้ พื้นดินนี่ช่างทำให้เราไม่เป็นอิสระเลย น่ารำคาญจริง ต้นหญ้าคิด
ต้นหญ้าพยายามทำทุกทางเพื่อที่จะได้เป็นอิสระ และแล้ว ต้นหญ้าก็ทำได้
ต้นหญ้าได้เปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่...ในที่สุด..ต้นหญ้าก็สามารถเปลี่ยนตัวเองให้เป็นดอกหญ้าได้......เมื่อลมพัดมาคราวนี้
ต้นหญ้าไม่เพียงแต่อ่อนไหวไปตามสายลม เมื่อเป็นดอกหญ้า
กระแสลมได้ทำให้ดอกหญ้าฟ้งกระจายไปได้ทุกที่ ต้นหญ้าเป็นอิสระแล้ว
และต้นหญ้าก็พยายามปลิวขึ้นไปให้สูงขึ้น สูงขึ้น.........

......... บนท้องฟ้ากว้างใหญ่มีก้อนเมฆลอยไปลอยมา
ก้อนเมฆซึ่งเงียบเหงาและเคว้งคว้างมานาน ได้สังเกตเห็นดอกหญ้าปลิวมา
จึงได้เกิดความสนใจ...ตัวก้อนเมฆเอง ก็ไม่เคยได้รับรู้ถึงความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่อยู่รายล้อม
และคิดว่าตัวเองนั้นเงียบเหงา ลอยเคว้งคว้างอยู่โดดเดี่ยว เมื่อได้เห็นดอกหญ้า
จึงคิดว่าดอกหญ้าก็ต้องเป็นเหมือนก้อนเมฆ จึงรับดอกหญ้าไว้ ดอกหญ้า
เมื่อได้อยู่กับก้อนเมฆ ดอกหญ้าก็ได้รับความสนุกสนาน
และพอใจมากที่ได้อยู่บนท้องฟ้าและอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ก้อนเมฆ.......ก้อนเมฆก็ดีใจที่มีดอกหญ้า
เพราะดอกหญ้าดูพลิ้วไหว ไม่หนักแน่นและร้อนแรงเหมือนแสงอาทิตย์

...วันเวลาผ่านไป....พื้นดิน ก็ได้รับรู้ ว่าต้นหญ้าตอนนี้ได้เป็นดอกหญ้า
พื้นดินก็กลัวจะสูญเสียต้นหญ้าอันเป็นที่รัก
เลยพยายามทำทุกวิธีให้ได้ต้นหญ้าคืนมา.......... อยู่มาวันนึง พื้นดินได้ขอร้องให้นกตัวน้อยบินขึ้นมาหาก้อนเมฆ
และบอกเรื่องราวระหว่างดินและต้นหญ้าให้ก้อนเมฆรับรู้.......

......เมื่อก้อนเมฆได้รับรู้ว่าดอกหญ้าเป็นของพื้นดิน
ก้อนเมฆก็รู้สึกเจ็บปวดเลยตัดสินใจบอกเรื่องราวให้ดอกหญ้าได้รับรู้เพื่อให้ดอกหญ้าได้ตัดสินใจ
เมื่อดอกหญ้าได้รับรู้ถึงความรู้สึกของพื้นดิน ดอกหญ้าก็สงสารพื้นดินจับใจ
และรู้สึกผิดที่ทำร้ายพื้นดินที่ให้ความอบอุ่นแก่ต้นหญ้ามาตลอด
ดอกหญ้าจำเป็นต้องเลือกระหว่าง ความสนุกสนานเป็นอิสระ กับความอบอุ่นและมั่นใจ
ดอกหญ้าไม่สามารถเลือกได้

..ก้อนเมฆเลยจำเป็นต้องตัดสินใจที่จะให้ดอกหญ้าจากไป.......กลับไปหาผืนดิน...แม้ก้อนเมฆจะเจ็บปวด...ดอกหญ้าไม่เคยรู้เลย
ว่าทำให้พื้นดินและก้อนเมฆเจ็บปวดเพียงใด......ในที่สุด..ดอกหญ้าก็ได้กลับไปหาพื้นดิน
ไม่ว่าดอกหญ้าจะเป็นเช่นไร พื้นดินก็ยังคงให้อภัยกับทุกเรื่องที่ผ่านมา..และแล้วดอกหญ้า
ก้ได้ตัดสินใจที่จะฝังตัวลงบนพื้นดินกลายเป็นต้นหญ้าอีกครั้งหนึ่ง.....ก้อนเมฆเองก็รู้สึกสูญเสีย และรู้สึกโกรธดอกหญ้าเป็นอย่างมาก ที่ดอกหญ้าไม่สามารถเลือกอะไรได้ และยังโกหกก้อนเมฆมาตลอด แต่ในวันนึง

ก้อนเมฆก็คิดได้ว่า ดอกหญ้าก็คือต้นหญ้าที่อ่อนแอ และอ่อนไหว
ไม่มีความมั่นคงและแน่นอน ในที่สุดก้อนเมฆก็สามารถทำใจได้ ..แต่ถึงกระนั้น
ก้อนเมฆก็ยังคงเจ็บปวด ในบางครั้งก้อนเมฆจึงร้องไห้
กลายเป็นหยาดฝนที่ตกลงมาบนพื้นดิน.......ที่อย่างน้อย..็ก็ได้ช่วยให้ต้นหญ้าได้มีน้ำมาหล่อเลี้ยง ณ พื้นดินแห่งนั้น........