นานแล้ว... ที่นั่งอยู่ตรงนี้...
นานแล้ว... ที่ได้แต่กอดตัวเอง
นานแล้ว... ที่มองคนเดินผ่านไปมา
นานแล้ว... ที่ไม่กล้าเผชิญอะไรต่อมิอะไร
นานแล้ว... ที่เหงาและเดียวดาย
และนานแล้ว... ที่ไม่กล้าจะรักใครอีก
นั่งอยู่ที่เดิมที่เคยล้มลง เคยเจ็บอยู่คนเดียว
ไม่กล้าลุก เพราะ... กลัวจะเจ็บถ้ายืนอยู่คนเดียว
และหวังว่าจะมีมือสักมือ ที่จะช่วยฉุดเราขึ้นไป
แต่... ก็กลัวว่าเขาอาจจะผลักเราล้มอีกก็ได้ กลัวๆๆ... ไม่กล้า
วันนี้คิดทบทวนทุกอย่างที่ผ่านมา
เจ็บ... ที่เคยรู้สึก ไม่มีแล้ว ไม่รู้สึกแล้ว
เวลามันช่วยบรรเทา และใจเราก็เข้มแข็งขึ้นด้วย
ก็แค่จำได้ว่าเคยเจ็บมากแค่ไหนเท่านั้น
เงยหน้าขึ้นได้เพราะตาไม่บวมแล้ว
เพราะก็หยุดร้องไห้ไปตั้งนานแล้ว
เห็นหนทางข้างหน้ายังอีกไกล ...
"แล้วฉันจะมานั่งทำไรอยู่เนี่ย ทางฉันก็มี
ทำไมต้องมานั่งให้เสียเวลาไปเรื่อยๆ ล่ะ"
ในเมื่อเส้นทางที่มองเห็นคือทางของเรา จะไปกลัวใครเข้ามาทำร้าย
ถ้าไม่ใช่เพราะเรามัวแต่คอยระแวงเดินสะดุดไปเอง
ถึงทางเดินที่ก่อนจะล้ม มีใครอีกคนเดินร่วมทางมาด้วยก็เถอะ
แต่ในเมื่อเราล้มอยู่อย่างนี้ เขาก็คงเดินไปไกลแล้ว
ไม่ได้!! ไม่ใช่จะรีบเดินตามไปหรอก
แต่จะเดินแซงให้ได้... คอยดู
ลุกขึ้นได้ปาดคราบน้ำตา เดินไปคนเดียว...
ถึงไม่มีใครเดินร่วมทางก็ไม่เป็นไร
เดินคนเดียวตอนนี้คงสบายใจกว่าเยอะ
ก็เรายืนได้ด้วยขาตัวเองแล้วนี้ จะไปหยุดกับความรู้สึกแย่ๆ นั้นทำไม
สู้เดินหาความสุข แล้วรักษาให้มันอยู่กับเรานานๆ ดีกว่า
ถึงจะมีเหงาบ้าง ท้อแท้บ้าง
แต่ถ้าคิดว่าใครสักคน ก็รอเราอยู่ที่ปลายทาง...
ที่อาจจะยังมองไม่เห็น
เท่านี้... ความหวังก็ช่วยพยุงให้เราเดินไปได้ไกลเชียวล่ะ!!
ขอบคุณบทความจาก :
http://www.tamdee.net/
และ
http://forum.thzaa.com/ถึงเวลาที่ต้องเดินทาง-8381-1-1.html
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
