ค่อยเป็นเกาะเป็นดอนเหมือนคนเวลาตกน้ำจะได้มีที่เกาะยึด มีใจเป็น
ธรรมะเท่านั้นที่จะช่วยตนเอง พึ่งตนเองได้
การบำเพ็ญจิตใจเป็นสิ่งสำคัญ ขออย่าได้ละเลยในสิ่งสำคัญนี้ ขอให้
เห็นว่า สิ่งสำคัญนั้นแลเป็นสิ่งที่ควรรักสงวน เป็นสิ่งที่ควรทะนุถนอมบำ
รุังรักษาให้ดีขึ้นโดยถ่ายเดียว
เราไม่มีวาสนาเกิดมาได้อย่างไร
เราควรภาคภูมิใจในวาสนาของเรา
ชีวิตของเรารอดพ้นมาเห็นพระพุทธเจ้า
พระธรรม พระสงฆ์นับเป็นลาภอันประเสริฐ
เราทุกคนมีวาสนาด้วยกัน พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนไม่ให้ประมาทอำนาจ
วาสนาของกันและกัน
ใจเราถ้าเฝ้าสังเกตดูอยู่สม่ำเสมอกับการประกอบกิจทั้งปวง ย่อมจะมีอัน
รอบคอบไปด้วยกันกับงาน ไม่บกพร่องทั้งกายและงานจนกลายเป็น
ความเคยชินต่อการระวังรักษา
อันคนภายนอกจากตัวเรานั้น อย่าถือเป็นประมาณยิ่งกว่าการสังเกตดู
กาย ใจ วาจาของเรา
นี่เป็นจุดสำคัญและจำเป็นมากกว่าสิ่งใด ปราชญ์ท่านไม่ลืมตัวและวาง
ตัวต่อโลกโดยสม่ำเสมอ เพราะท่านมองดูตัวท่านไปพร้อมๆ กันกับสิ่ง
ทั้งหลายที่มาสัมผัส ให้ดูตัวเองโดยรอบ ดูจิตรอบ ด้วยสติปัญญาโดย
สม่ำเสมอ
การระวังตัวเองนั้นถูกต้องแล้ว ส่วนมากระวังแต่ผู้อื่น สิ่งอื่น ไม่ย้อน
มาระวังตัวเองซึ่งเป็นตัวการสำคัญบ้างเลยจึงมักผิดพลาดอยู่บ่อยๆ
ธรรมะท่านสอนให้ดูตัวเอง ระวังตัวเองแล้วแก้ไขไปเรื่อยๆจนสมบูรณ์ได้
คัดลอกจาก : หนังสือคติธรรมพระหลวงตา
ขอบคุณที่มา :: คุณพิรุณร่ำ
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
