บาปอยู่ที่เราไม่รู้จักพอ

ท่านย่อมจะหาคนที่เป็นคนดีไม่ได้
 
ตราบใดที่ท่านยังถือว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น ท่านก็จะมองเห็นแต่ความผิดของผู้อื่นตราบใดที่ท่านถือมั่นว่าท่านเท่านั้นที่ทำอะไรได้ถูกต้องแต่เพียงผู้เดียว ท่านก็จะเป็นคนโง่หรือฉลาดก็ลองคิดดูเถิด

เมื่อท่านปฏิบัติธรรม ถือศีลเคร่งครัด

ก็จงอย่าคิดว่าคนที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม และถือศีลเคร่งครัดเหมือนท่านนั้นเป็นคนโง่เลวทราม เพราะถ้าท่านมีความคิดแบ่งแยกเช่นนั้นอยู่ในใจ จิตใจของท่านจะไม่สงบและเต็มไปด้วยความถือตัว นั่นคือความโง่เขลาเบาปัญญาเห็นแก่ตัวอย่างบัดซบที่สุด

คำว่า“ บาป” นั้นไม่มีอยู่ในหมู่สัตว์เดรัจฉาน

เพราะความไม่สมประกอบของพวกเขา แต่คนที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์ ที่มีพร้อมทั้งทางด้านมันสมอง และความรู้สึกนึกคิดที่รู้ว่าอะไร คือบาปหรือไม่ แต่ก็ยังดันทุรังทำบาป เป็นบาปที่ฝังอยู่ในการกระทำคำพูด และความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง

สรุปว่าบาปสูงสุดของมนุษย์ก็คือ การต้องเวียนว่ายอยู่ในโลกแห่งความทุกข์

ที่มีความเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นวัฏฏะวนเวียนอยู่ด้วยการกระทำ ที่เรียกว่ากรรม ที่ทุกคนทำไปตามอำนาจของกิเลส หรือความอยากอย่างไม่รู้จบสิ้นนั่นเอง ถ้าผู้ใดพ้นจากความเกิด แก่ เจ็บ ตาย เสียได้ด้วยปัญญาที่หมายถึงความไม่ยึดมั่นถือมั่น และความไม่เห็นแก่ตัวอย่างเด็ดขาดสิ้นเชิงแล้ว ผู้นั้นย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้หมดสิ่งปรารถนาที่บรรลุถึงความดับสนิทในนิพพานธาตุ คือสภาวะที่กิเลส ความทุกข์ และตัวตนดับไป โดยไม่มีส่วนเหลือที่จะเป็นเชื้อ เกิด อีก