บูมเมอแรง...กรรม

นิทานพรานป่า
พรานป่าคนหนึ่งมีอาชีพทางล่าสัตว์ ฆ่าสัตว์มาขายในเมือง
เขาได้เลี้ยงหมาล่าเนื้อไว้หลายตัว เวลาเขาเข้าป่า พวกหมาก็ติดตาม

ไปเป็นฝูงทีเดียว เขาจับสัตว์มาขายเป็นเวลานานหลายปีแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง...เขาออกจากบ้านแต่เช้า ได้พบพระรูปหนึ่ง...กำลังเดินทาง

เข้าไปในหมู่บ้านเพื่อบิณฑบาตร..พรานป่ามีอาชีพทางทำลายสัตว์
เบียดเบียนสัตว์เป็นปกติ...ก็ไม่ชอบนักบวชผู้งดเว้นจากการเช่นนี้

เขารู้สึกไม่พอใจ นึกในใจว่าวันนี้ซวยแท้ๆมาพบพระได้...
เขาเข้าป่าหาสัตว์วันนั้น ไม่พบสัตว์แม้แต่ตัวเดียว ตอนเย็นเขาเดินกลับบ้าน

ด้วยความหัวเสีย...นึกโทษพระรูปนั้นมาตลอดทาง....
ต่อมาอีก 2 วัน...พรานผู้นั้นออกจากบ้านแต่เช้า ก็ได้พบพระอีก

ความขุ่นใจในวันก่อนยังสุมอยู่ในใจของเขา พอเห็นพระ..ก็นึกว่าเจ้านี่
มาอีกแล้ว ไล่หมาให้กัดเสียเถิด...แล้วเขาก็ยุไล่หมาให้ไปกัดพระ

พระท่านก็กลัวเจ็บ กลัวตาย จึงได้วิ่งหนีขึ้นต้นไม้
พอพ้นจากเขี้ยวของหมาไล่เนื้อ พรานเห็นเช่นนั้นก็โกรธ จึงเอาหอกอันคม

สำหรับแทงสัตว์..แทงเท้าของพระ พระท่านถูกแทงก็หดเท้าหนี
เขาแทงอีกเท้าหนึ่ง ผลัดเปลี่ยนแทงอยู่อย่างนี้ จนเลือดไหลอาบต้นไม้

พระท่านยังสงสาร จึงกล่าวว่า..."ท่านอย่าฆ่าตนเองเสียเลย ท่านอย่าทำลาย
ตนเองเสียเลย ท่านจงรักตัวของท่านเถิด"...

เป็นการเตือนพรานป่าให้นึกถึงตน แล้วจักได้นึกถึงคนอื่นได้...
แต่...พรานป่านึกไม่ออก ยังคงรังแกพระเรื่อยไป จนกระทั่งจีวรหลุด

จากตัวท่านลงมาคลุมตัวพรานเอง เจ้าหมาเขี้ยวยาวทั้งหลาย
คอยกัดอยู่แล้ว พอเห็นจีวรหล่นลงมา ก็เข้าใจว่าพระตกลงมา

จึงรุมเข้าใส่นายพราน ช่วยกันกัดพรานอันเป็นนายของตน จนถึงแก่ความตาย...

เรื่องนี้เป็นคติสอนใจว่า"การเบียดเบียนเขา คือการเบียดเบียนตนเอง"
เป็นกิจที่ไม่ควรทำเป็นอันขาด


ท่านพระอาจารย์ปัญญานันทภิกขุ