มันสายไปเสียแล้ว

แอ๊ดเคยทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เป็นบริษัทที่ค่อนข้างใหญ่ ถ้าเอ่ยชื่อไปหลายๆ คนที่อยู่ในกรุงเทพฯ คงรู้จักเป็นอย่างดี ที่นี่แอ๊ดไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เพราะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับงานและการเรียนจนแทบไม่ค่อยมีเวลาสนใจกับสังคมรอบข้างสักเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่แอ๊ดคนเดียวหรอกค่ะที่มีนิสัยแบบนี้ แอ๊ดพบว่ามีเพื่อนร่วมงานใกล้ตัวบางคน ที่มีอุปนิสัยคล้ายๆ กับเรา เงียบๆ พูดน้อย มีเพื่อนน้อย รักสันโดษ ฯลฯ อย่างนี้กระมัง เราจึงลงเอยด้วยการเป็นเพื่อนกัน

งิ้มเป็นคนจีน เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำงานเก่ง พูดห้วนๆ พูดน้อย แล้วก็มีเพื่อนน้อยเช่นกัน...

อัม เป็นสาวเหนือ เป็นคนขรึม ชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบคุยกับใครที่เค้าไม่คุ้นเคย ท่าทางเข้มแข็ง มั่นใจในตัวเอง แต่จริงๆ แล้วเค้าเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหว

เราสามคนเริ่มคุ้นเคยกันด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานที่คล้ายๆ กัน ความชอบคล้ายๆ กัน เราจึงเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง นานๆ ครั้ง(ที่นานๆ ครั้ง เพราะว่าเราทั้งสามไม่ค่อยยอมออกนอกบ้านกันสักเท่าไหร่ ใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่กับบ้านซะมากกว่า)

เมื่อสนิทกัน เราก็พบว่า งิ้มเป็นคนที่ชอบการมีเพื่อน การออกนอกบ้านไปมีกิจกรรมกับเพื่อนอย่างเช่น ดูหนัง ซื้อของ เล่นไอซ์สเก็ต หรือแม้แต่ขลุกอยู่ในร้านหนังสือดีๆ สักร้านได้เป็นนานๆ กับเพื่อนสักคน และเค้าก็เป็นคนที่คอยชวนแอ๊ด กับอัมเสมอ เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่เราสองคนไม่ค่อนชอบการออกนอกบ้านสักเท่าไหร่ เราก็คอยพลัดวันประกันพรุ่งกับงิ้มมาตลอด นานๆ ขัดไม่ได้เราก็ไปกับงิ้มสักทีนึง งิ้มจะเป็นคนตรงต่อเวลามาก ถ้าวันไหนเรานัดกัน เค้าจะรีบมาตามนัดเสมอ

จนมาวันหนึ่ง งิ้มไม่ค่อยสบายเล็กๆ น้อยๆ เค้าจึงไปหาหมอ แล้วก็ถือโอกาสตรวจร่างกายด้วย แต่แล้วเราก็ได้รับข่าวที่เราไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นจริง และเกิดขึ้นกับงิ้ม ที่ไม่เคยมีอาการของคนป่วยให้เราเห็นมาก่อน จากผลการตรวจ หมอบอกว่า งิ้มเป็นมะเร็งที่ไขสันหลัง ระยะสุดท้าย ซึ่งจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน เราช๊อคกับข่าวที่ได้รับ และจากวันนั้น หมอก็เริ่มทำการรักษางิ้มด้วยวิธีการต่างๆ ซึ่งเรารู้ว่างิ้มไม่เคยอยากได้รับการรักษาที่แสนจะทรมาณเหล่านั้นเลย ทั้งหมดที่งิ้มต้องการและคือ ขอใช้ชีวิตอย่างปกติจนถึงวันที่เค้าต้องจากโลกนี้ไป เค้าไม่ต้องการยื้อเวลาให้ยาวนานต่อไปเพื่อที่จะอยู่กับความทุกข์ทรมาณอย่างแสนสาหัส เราจำภาพที่งิ้มต้องนอนอยู่บนเตียงคนไข้ กับสายระโยงระยาง ต่างๆ ของอุปกรณ์การรักษา หลังการผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่า ท่อที่ต่อลงไปทางปากสู่ช่องท้อง ที่ทำให้งิ้มไม่สามารถพูดจาสื่อสารได้ ทุกอย่างดูน่ากลัวเหลือเกินสำหรับงิ้ม เด็กผู้หญิงตัวเล็ก เพื่อนผู้น่าสงสารของเรา 1 ปี เต็มๆ ที่งิ้มตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เราได้แต่ไปเยี่ยม เฝ้าคอยอธิษฐานว่า ขอให้เพื่อนหายเถอะนะ แล้วต่อไปเพื่อนชวนไปไหน ขอให้เราทำอะไร เราจะไม่บ่ายเบี่ยงเลย เราอยากทำทุกอย่างให้เพื่อนมีความสุข ถ้าหากเรารู้ว่าชีวิตเพื่อนจะสั้นขนาดนี้ เราจะไม่เสียเวลาคิดแม้แต่สักวินาที สำหรับการทำให้เพื่อนได้มีเวลาดีๆ ที่มีความสุขในช่วงที่มีชีวิตอยู่
แต่การคร่ำครวญของเราก็ไร้ผล สุดท้ายงิ้มก็จากไปอย่างสุดแสนจะทรมาณ ปีกว่าที่ต้องทนรับการรักษาที่เรารู้สึกว่ามันโหดร้ายที่สุดสำหรับงิ้ม

ทุกครั้งที่แอ๊ดเห็นหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่งิ้มรักนักรักหนา แต่เราเคยมองว่าเป็นอะไรที่น่าเบื่อ เป็นหนังสือสำหรับเด็กๆ ไม่ใช่ผู้หญิงทำงานอย่างพวกเรา มันทำให้เรารู้สึกเสียใจที่เคยคิดแบบนั้น บางครั้งเค้าชวนแอ๊ดหรืออัมไปไหนสักที่ เราสองคนก็คอยโทรมาเกี่ยงกันว่าใครจะไปเป็นเพื่อนงิ้ม ถ้าเรารู้ว่าเค้าได้มีเวลากับสิ่งที่เค้ารักแค่นิดเดียวเอง เราคงทุ่มเทเวลาให้กับเค้าให้มากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เราสองคนได้แต่เสียใจทุกครั้งที่เราคิดถึงเพื่อนผู้น่าสงสารคนนี้ของเรา สิ่งสุดท้ายที่เราได้มีโอกาสได้ทำให้งิ้มก็คือช่วยกันติดต่อเกี่ยวกับบริษัทประกันชีวิต ติดต่อกับบริษัทเพื่อให้ครอบครัวได้รับความช่วยเหลือที่งิ้มควรจะได้ และช่วยพ่อแม่ซึ่งอายุมากแล้วของงิ้ม และไม่สามารถพูดภาษาไทยได้มากนัก จนงานศพของงิ้มเสร็จลุล่วงไปด้วยดี

เหตุการณ์ครั้งนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เราคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง เราเริ่มมองรอบๆ ตัว มองไปที่ครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อนฝูง และทุกคนที่เรารัก เราเริ่มกลัว กลัวว่าเรามีเวลามากแค่ไหน ที่จะทำความดีกับเค้า กลัวว่าเค้าจะจากเราไปเสียก่อน หรือ เราอาจจะต้องจากโลกนี้ไปเสียก่อนที่เราจะได้ทำอะไรๆ ที่เราได้แต่คิด และอยากจะทำ แต่ไม่เริ่มทำสักที

ชีวิตคนเราสั้นนัก เราไม่มีวันรู้เลยว่า เรายังมีพรุ่งนี้อยู่รึเปล่า เพราะฉะนั้น วันนี้คือโอกาสที่ดีที่สุดที่เราจะเริ่มต้นทำสิ่งดีๆ ให้กับตัวเองและคนที่เรารัก ขอให้มีความสุขกับการใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่านะคะ

ที่มา  ::  www.Love4home.com