มั่งคั่งอย่างไร ... ไม่รู้จบ

ไม่ว่าคุณจะรักงานที่ทำมากเพียงใด ถ้ามันไม่ได้ก่อให้เกิดผลทวีคูณเกี่ยวกับความมั่งคั่ง

ก็ให้จงเชื่อเถิดว่า การพึ่งพิงรายได้จากการทำงานเพียงอย่างเดียว ไม่ใช่วิถีทางทำให้เกิดผล

อย่างใหญ่หลวง (Large Results) ต่อความมั่งคั่งได้ คำตอบในเรื่องนี้ก็คือ

ไม่ใช่เพียงแต่ทำงานหนัก (Work Harder)

แต่ต้องเป็นการทำงานอย่างฉลาด (Work Smarter) ด้วย

การทำงานควรถูกมองว่าเป็นความไม่สะดวกสบายชั่วคราว (A temporary inconvenience)

เท่านั้น การทำงานช่วยให้เรามีกระแสเงินสดรับ เพื่อรองรับค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิต

และถ้าต้องการให้มีกระแสเงินสดรับสุทธิคงเหลือมาก ๆ ส่วนที่เหลือมาจากการทำงานจะมีอยู่จำกัด

ลองคิดดูว่า คุณจะออมได้มากที่สุดเท่าไรหลังจากหักค่าใช้จ่ายไปแล้ว

ทางที่ดี คุณจะต้องเรียนรู้วิธีสร้างกระแสเงินสดรับเพิ่มเติมจากสินทรัพย์อื่น ๆ

นอกจากตัวคุณซึ่งเป็น Human Asset เพียงอย่างเดียวที่มุ่งหารายได้จากการทำงาน


ความเข้าใจผิดประการที่ 2 : การฝากเงิน คือ การลงทุนที่ดี

นี่ก็อีกเหมือนกัน การออมเป็นเรื่องที่ดีแน่นอน เป็นรากฐานการสร้างความมั่งคั่ง ประเด็นเรื่องการออมนี้

ความสำคัญอยู่ที่การมีวินัยที่จะออมอย่างสม่ำเสมอ และต้องเริ่มต้นตั้งแต่อายุน้อย ๆ จึงจะได้เปรียบ

อย่างไรก็ตาม คนที่มีความมั่งคั่งจะไม่เคยคิดเลยว่า เงินออมที่ได้จากกระแสเงินสดรับสุทธิ

แล้วนำไปฝากธนาคารจะช่วยสร้างความ มั่งคั่งได้

(ลองพิจารณาอัตราดอกเบี้ยเงินฝากแล้วปรับด้วยอัตราเงินเฟ้อดู)

คนส่วนใหญ่อ้างว่า การฝากธนาคารมีความปลอดภัย

(ข้อนี้ก็ต้องพิจารณาว่า ในอนาคตรัฐบาลจะไม่ค้ำประกันเงินฝากเต็มจำนวนแล้ว)

อันนี้น่าจะเป็นความเคยชิน ความคุ้นเคยของเรามากกว่า ลองมองย้อนไปดูว่า

ฝากเงินมาหลายปีแล้ว เรารวยขึ้นขนาดไหน

ถ้าประเด็นคือ คุณต้องการความมั่งคั่ง คุณก็ต้องเรียนรู้ว่าทำอย่างไรจึงจะ Save Smart

ให้ระลึกไว้ว่า เงินออมในรูปเงินฝากของคุณถือว่าอยู่ในสถานะสินทรัพย์สภาพคล่องที่มีผล

ตอบแทนไม่สูงมาก และเรานำมาอยู่ในสถานะนี้ชั่วคราวเท่านั้น (Parked Temporarily in Liquid)

มันรอคอยให้เรากระจายไปลงทุนในสินทรัพย์อื่น ๆ ที่ให้ผลตอบแทนดีกว่า อาจจะมีสภาพคล่อง

ไม่สูงเท่า แต่เราต้องมาตอบว่า เราต้องการสภาพคล่องขนาดไหน ขนาดที่จะต้องมีเงินฝาก

เป็นสินทรัพย์การเงิน 100% ที่เราถือครองหรือไม่


ความเข้าใจผิดประการที่ 3 : การมีหนี้สินเป็นสิ่งที่เลวร้าย จงหลีกหนีให้ไกลเหมือนเชื้อโรค

อันนี้เริ่มต้นก็ต้องชี้แจงก่อนว่า ไม่ได้มาสนับสนุนให้ทุกคนเป็นหนี้ ปัญหาของคนส่วนใหญ่ที่มีภาระหนี้สูง

มักจะมาจากการบริโภค ทำให้เกิดหนี้ประเภท Consumer Debt ขึ้น

หนี้ประเภทนี้นี่แหละที่ควรหนีให้ไกลเหมือนเวลาเจอเชื้อโรค เพราะเป็นตัวบั่นทอนความมั่งคั่ง

ทำให้ฐานเงินออมเราลดลง ค่านิยมของการซื้อของมาบริโภค และทำให้ดูเหมือนว่า

“ มีภาพของความมั่งคั่ง (Appearance of Wealth) ”

เป็นค่านิยมที่ไม่ได้ช่วยให้เกิดความมั่งคั่งที่แท้จริงได้เลย

แต่การมีหนี้ประเภท Investment Debt เป็นอีกคนละเรื่อง

ลองนึกถึงตัวอย่างการซื้อบ้านซึ่งมีราคาแพง บางครั้งเรามีเงินไม่พอ ต้องไปกู้ธนาคารมาบางส่วน

การเกิดหนี้ประเภทนี้ ทำให้ได้สินทรัพย์มาถือครองเพื่อใช้ประโยชน์ในระยะยาว

ซึ่งอาจทำกำไรให้ผู้ลงทุนได้ แต่ผู้ลงทุนก็ต้องมีภาระการจ่ายคืนเงินต้นและดอกเบี้ย

ซึ่งต้องไปบริหารจัดการรายได้รายจ่ายของตนเองให้ดี

ไม่ลงทุนอะไรเกินความสามารถที่จะทำให้กระแสเงินสดสุทธิมาจ่ายได้

(เพราะถ้าเกินตัวไปมาก เราก็จะได้เห็นหนี้เสียประเภท NPL ในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เพิ่มขึ้น)

หนี้ประเภท Investment Debt ก็เหมือนหนี้ประเภทอื่นที่พอเราจะกู้ก็เกิดความกังวลว่า

จะจ่ายได้ไหม ไม่มีใครอยากเป็นหนี้หรอก ใคร ๆ ก็อยากเป็นไททั้งนั้น

แต่ถ้าการก่อหนี้เป็นเครื่องมือให้คุณเป็นไททางการเงินได้ในอนาคต อันนี้ก็น่าสนใจนะ

ให้คิดไว้ว่า คนรวยเขามองว่า

“ You can never become wealthy without going into some from of investment debt.”

ปัญหาอยู่ที่การบริหาร Investment Debt อย่างชาญฉลาดนี่เอง


ขอบคุณที่มา : Post Today