หัวอกเมียน้อย

ฉันไม่ชอบคำว่าเมียน้อยมากๆ แต่โชคชะตาก็เล่นตลก

ทำให้ฉันต้องตกเป็นเมียน้อย

เพราะ ความไม่กล้าที่จะพูดหรือด่าว่าเขา ผู้ชายคนที่ยัดเหยียดความเป็นสาม่ให้

เขาเป็นเจ้านายของฉันเอง ฉันต้องตกเป็นเมียน้อยเพราะถูกปล้ำ

ฉัน เชื่อว่า มีผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยเพราะสาเหตุเดียวกับฉันหลายคน ทุกวันนี้ฉันนึกเสียใจ.. คิดว่าถ้าเมื่อก่อนที่ยังไม่ถูกเขาปล้ำ ถ้าฉันเข้มแข็ง และกล้าที่จะพูดว่าเขาไปแรงๆ แสดงออกว่าเราไม่ชอบและไม่ยอม เรื่องเลวทรามก็คงไม่เกิด ฉันก็คงจะไม่ต้องตกเป็นเมียน้อย

อีก อย่างฉันตอนนั้นก็ยังเป็นเด็กสาว อ่อนต่อโลก กลัวไปหมด กลัวจะถูกกลั่นแกล้ง กลัวตกงาน กลัวเสียชื่อหากโวยวาย ไอ้ความกลัวทั้งหลายแหล่นี่แหละ ทำให้ชีวิตผิดพลาด ผิดที่สุดคือ ผิดต่อตัวเราเอง เหมือนกับเราไม่เหลือความภาคภูมิใจในตัวเองเลย เวลาที่ได้ยินใครพูดคำว่า "เมียน้อย"

หรือด่าว่าเมียน้อยฉันสะดุ้งทุกที

ฉัน ไม่เคยมีความสุขเลย เมื่อกลายเป็นเมียน้อยของเขา แต่ผู้หญิงเราเมื่อเสียตัวให้ผู้ชายไป การจะให้เลิกกันในทันทีมันเป็นเรื่องยาก ฉันไม่เข้มแข็งพอจะปฏิเสธความรับผิดชอบของเขาที่มี หลังจากได้เสียกันแล้ว เขาขอรับผิดชอบชีวิตฉัน ขอดูแลทุกอย่าง แต่ก็มีเงื่อนไขว่า ฉันจะไม่แสดงตัว ไม่ให้ภรรยาและลูกของเขารู้ ครอบครัวของเขาต้องไม่เดือดร้อน ซึ่งสิ่งต่างๆ ทีเขาต้องการ มันก็เป็นอะไรที่ฉันไม่เคยคิดอยู่แล้ว การเป็นเมียน้อยไม่ใช่สิ่งที่น่าประกาศ หรืออวดโชว์ได้เลย มันเป็นเรื่องที่น่าละอาย ถึงเขาไม่พูดฉันก็ไม่กล้าไปมีหน้าบอกใคร

ใน ช่วงที่เป็นเมียน้อย เขาก็ทำตามที่รับปาก ให้เงินเดือนใช้ พาไปเที่ยวบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยมาค้างกับฉัน ซึ่งฉันก็ไม่เคยเรียกร้อง เพราะเข้าใจดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร และแม้ัทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างปกติ เมียของเขาไม่รู้เรื่อง

สามีดีกับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้มีความสุข...ชีวิตเหมือนตกนรก รู้สึกผิดตลอดเวลา

ฉัน ไม่อยากเป็นเมียน้อย และพยายามคิดที่จะออกไปจากจุดที่เป็นอยู่ สัญญากับตัวเองว่าต้องไปจากขุมนรกนี้ให้ได้ ฉันทนอยู่เป็นชู้กับสามีคนอื่นได้ประมาณ 8 เดือน ก็รู้ว่า

ไม่สามารถจะทนต่อไปได้อีก ดังนั้นฉันก็เลือกที่จะบอกเขาตรงๆ ว่า

" ปุ๊ไม่อยากเป็นเมียน้อยอีกแล้ว มันเหมือนกับว่าปุ๊ทำบาป ทำผิดศีลธรรม

ปุ๊ไม่มีความสุขที่จะต้องเป็นอย่างนี้"

ฉัน ขอยุติความสัมพันธ์ทางชู้สาวกับเขา และขอให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาเป็นแค่คนรู้จักกัน จะไม่มีเรื่องเซ็กซ์เรื่องบนเตียงอีกต่อไป

จริงๆ แล้วฉันเคยพูดขอเลิกกับเขามาหลายครั้ง แต่เขารั้งไว้ไม่ยอม เขาอ้างแต่ว่ารักฉัน ไม่สามารถจะตัดใจากได้ แต่ล่าสุดฉันก็ยืนยันว่าจะเลิก และพูดให้เขายอมรับว่า "ถ้าพี่รักปุ๊จริง พี่ต้องยอมให้ปุ๊ไป ในเมื่อปุ๊ไม่มีความสุข อยู่แล้วทุกข์ พี่คงไม่อยากเห็นคนที่พี่รักมีทุกข์หรอก"

พอ ฉันพูดออกไปอย่างนี้ เขาเลยอึ้งพูดไม่ออก ยอมปล่อยให้ฉันอกมาจากชีวิต เพราะรู้ดีว่าฉันอยู่อย่างไม่มีความสุข หรืออาจจะเป็นเพราะผลบุญที่เคยทำไว้ทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี

เขา เข้าใจเรา และเราก็เข้มแข็งพอที่จะกล่าวคำลา ฉันคิดว่าตัวเองทำผิด แต่รีบกลับตัวกลับใจเสียก่อน เลิกกับเขาก่อนที่ภรรยาของเขาจะรู้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงบาปมากๆ ขึ้นไปอีก

ฉันไม่ต้องการใ้ห้ครอบครัวใครแตกแยก

ตอน ที่เลิกกันใหม่ๆ นอนร้องไห้เพราะคิดถึง เศร้าและเหงามาก ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่มีความรู้สึกใดๆ จริงอยู่แม้ตอนแรกจะไม่ได้รักเขา แต่เมื่อมีความสัมพันธ์กัน เป็นภรรยาเขา มันเกิดความรักและความผูกพันขึ้นไปโดยอัตโนมัติ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสางสารตัวเอง คิดน้อยใจว่า ทำไมชีวิตถึงได้อาภัพนัก มีรักแต่ไม่อาจอยู่ร่วมกันได้ นั่นเลยทำให้ตัดใจได้ยากเหลือเกิน

นอนร้องไห้ กินไม่ได้ นอนไม่หลับอยู่เป็นเดือน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ได้พบว่ามีความสุขสบายใจที่ได้เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง

ไม่ต้องหวาดผวากลัวว่าใครจะมาชี้หน้าด่าว่าแย่งสามีคนอื่น

ถึงวันนี้ฉันตัดใจจากเขาได้แล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า

จะลืมเขาไปจากใจ

 เหตุผลก็เพราะ เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ความสาวของฉัน

ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ยากจะลืม