ห่อของขวัญสีทอง...

ครั้งหนึ่ง ในคืนก่อนวันปีใหม่
…คุณพ่อคนหนึ่งทำโทษลูกสาวด้วยความอารมณ์เสีย
เขาโกรธที่เด็กน้อยเอากระดาษห่อของขวัญสีทองซึ่งมีราคาแพงมาก
มาใช้ห่อของขวัญเล่นอย่างสิ้นเปลือง
เขาเข้าใจว่าลูกสาวแค่พยายามจะตกแต่งบ้านสำหรับวันปีใหม่เท่านั้น
เป็นที่รู้กันว่าในช่วงนั้นสภาพเศรษฐกิจไม่ค่อยดีนัก

ใครๆ ก็มักจะอารมณ์เสียกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
แบบนี้ได้เสมอแต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม
ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นเด็กน้อยก็ยังถือกล่องของขวัญ
ที่ห่อด้วยกระดาษสีทองมาให้คุณพ่อ
"กล่องนี้ของพ่อนะคะ" เด็กน้อยเอ่ยกับพ่ออย่างร่าเริง
คุณพ่อรู้สึกละอายกับการกระทำของตนเองเมื่อคืนนี้ที่ออกจะรุนแรงเกินไปบ้าง
เขากล่าวขอบคุณลูกสาวเบา ๆ พร้อมกับค่อย
ๆแกะกล่องของขวัญอย่างระมัดระวัง
ปรากฏว่าเป็นกล่องเปล่า …ไม่มีอะไรอยู่ข้างในเลย
คุณพ่อของเด็กน้อยรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกเขาตะโกนถามลูกสาวว่า
"นี่ลูกไม่เคยรู้เหรอว่าเวลาจะให้กล่องของขวัญกับใคร
…มันควรจะมีอะไรอยู่ในนั้นบ้างน่ะ"เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองคุณพ่อช้า ๆ
เธอสะอึกสะอื้นตอบคุณพ่อของเธอ
"แต่เมื่อคืนหนู… หนูใส่ของขวัญไว้ให้คุณพ่อแล้วนะคะ
หนูหอมแก้มคุณพ่อใส่ไว้จนเต็มกล่องเลย"คุณพ่อรู้สึกตื้นตันขึ้นมาทันที

เขายกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้มไว้แนบอก
แล้วขอร้องให้เด็กน้อยให้อภัยที่เขาอารมณ์เสียไปบ้าง
…ที่น่าเศร้าก็คือ
หลังจากนั้นไม่นานเด็กน้อยก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต

ต่อมาอีกหลายปี
ยังมีคนเห็นว่าคุณพ่อคนนี้ยังเก็บกล่องของขวัญสีทองนั้นไว้ที่หัวเตียงอยู่เสมอ
เมื่อใดที่เขารู้สึกท้อแท้หรือเศร้าใจเขาจะหยิบกล่องสีทองขึ้นมาเปิด
แล้วจินตนาการว่าเด็กน้อยได้กลับมาหอมแก้มเขาอีกครั้งอาจเป็นเพราะเหตุนี้
คุณพ่อจึงยังคงจดจำความรักของลูกสาวที่มีให้เขาอย่างมากมายอยู่เสมอมา

…เหมือนกับว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของลูกสาวที่เขาสามารถยึดถือเอาไว้ได้
ไม่ใช่กล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองหรือกล่องที่ทำจากทองคำแท้ใด ๆทั้งนั้น
แต่เป็นความรักอันแสนจริงใจที่ลูกสาวของเขาได้ฝากเอาไว้จนเต็มกล่องนั่นต่างหาก