ห่างหนึ่งก้าว รักเราเท่าเดิม .. .. ..

ในความเป็นไปของชีวิต คนหลายคนยอมที่จะอยู่เป็นโสด

เพียงเพื่อจะได้ใช้ชีวิตสุดเหวี่ยงในกรอบของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครมาทัดทานได้

เขาเหล่านั้นมักคิดว่า เมื่อความรักเริ่มต้น ชีวิตผจญภัยก็พังทลาย

เมื่อรับใครอีกคนเข้ามาในชีวิต โลกส่วนตัวของพวกเขาก็จะล่มสลาย

ความรักกลืนกินโลกใบเดิมของเราไปจริงหรือเปล่า?

ความใกล้ชิดจะทำให้เราสูญเสียจุดยืนที่แท้จริงอย่างนั้นใช่ไหม?

แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น...

คนเราทุกคนมีโลกกลม ๆ คนละใบ กว้างบ้าง เล็กบ้างตามความพอใจ

ในโลกกลม ๆ ใบนั้นเราต่างบรรจุวิถีชีวิต ความรัก ความคิด

ความเป็นตัวเองไว้อย่างเต็มเปี่ยม

และเมื่อความรักปรากฏตัว โลกกลม ๆ ของคนอีกคนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

แต่ใช่ว่าเราจะต้องกระโดดออกจากโลกของเราไปอยู่ในโลกของเขาเสียเมื่อไหร่

แล้วไม่มีความจำเป็นใดที่เขาจะต้องกระโดดออกจากโลกของเขามาอยู่ในโลกของเราด้วย

วิธีง่าย ๆ ที่จะทำให้คนสองคนมีโลกใบเดียวกัน

โดยไม่ละทิ้งโลกส่วนตัวใบเดิมก็คือ

"การยูเนี่ยน" (UNION) โลกสองใบเข้าไว้ด้วยกัน

มันเป็นวิธีง่าย ๆ ตามหลักคณิตศาสตร์ที่เราเคยเรียนรู้กัน

เมื่อวงกลมสองวงคล้องเกี่ยวกันไว้ ส่วนที่อยู่ในเนื้อที่ของกันและกันนั้น

เราเรียกว่า"อินเตอร์เซ็คชั่น" (INTERSECTION)

ซึ่งข้อดีของมันก็คือ ช่วยให้วงกลมสองวงที่ไม่คุ้นเคยกันมาก่อน

ได้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ได้แชร์ชีวิตร่วมกัน และมีโลกใบเดียวกัน

ในขณะที่ส่วนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ถูกอินเตอร์เซคชั่นนั้น

ก็ยังมีชีวิตของมันต่อไป

และมันก็ยังเป็นโลกใบเดิมที่บรรจุความเป็นตัวของตัวเองไว้อย่างครบถ้วน

เหมือนความรัก....

โลกที่คนสองคนเกี่ยวคล้องกันไว้นั่นแหละ

คือโลกที่ความรักสร้างขึ้น คือโลกที่คนสองคนจะโอบกอดกันได้ทุกเวลา

และแชร์ทุกอย่างร่วมกัน

ตั้งแต่กินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ฟังเพลงด้วยกัน ห่มผ้าผืนเดียวกัน..

มันเป็นโลกที่แสนอบอุ่นสำหรับคนเหงา

แต่ถ้ารู้สึกว่า ยากกลับไปเยี่ยมเยือนโลกใบเดิมของตัวเองสักหน่อย

ก็แค่กระโดดออกจากส่วนที่อินเตอร์เซคชั่นไว้

ห่างออกมาสักหนึ่งก้าว...วิถีชีวิตอิสระของนักผจญภัยก็จะเดินหน้า

ในขณะที่โลกสองใบก็ไม่ได้แยกจากกันไปไหน

เพราะมันเกี่ยวคล้องกันไว้อย่างแน่นหนา

เพราะฉะนั้น ฉันจึงเชื่อว่าความรักกลืนกินโลกของใครไม่ได้หรอก

นอกเสียจากว่าคนสองคนเต็มใจที่จะเคลื่อนวงกลมเข้าใกล้กันเอง

จนซ้อนกันมากขึ้น ๆ และกลายเป็นวงกลมเดียวกันในที่สุด

แล้วมันก็ทำให้ฉันนึกถึงวงกลมของปู่กับย่า, ตากับยาย.

แล้วก็พ่อกับแม่ของฉัน

ที่ใช้ชีวิตในวงกลมเดียวกันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกว่าความรักจะลดน้อย

ลงไปได้เลย........












P.s  ขอขอบคุณบทความจาก อารมณ์ดีดอทคอม

       โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน