เมื่อความรักหายไป...แต่หัวใจยังอยู่

ฉันเชื่อว่า...ความรัก
 
หากมันได้มีโอกาสเกิดขึ้นมาแล้ว...ครั้งหนึ่ง

ไม่ว่าจะดีหรือร้ายแค่ไหน

เราต่างก็ไม่เคยต้องการให้มันเป็นเพียงแค่ “วันผ่าน” 
 

แต่ถ้าวันหนึ่ง...วันที่ความรักต้องจบลงด้วยการเลิกรา
และทิ้งให้ “ใครบางคน” เจ็บจมอยู่กับทะเลน้ำตาของความฝันแตกสลาย
จำเป็นด้วยหรือ...ที่เราจะต้องกอดเก็บเรื่องราวความหลังครั้งเก่าเอาไว้
ให้เป็นเหมือนหินก้อนใหญ่ ที่ถ่วงตัวเองไว้จนจมลงไปในคืนวันของความเจ็บช้ำ
ก่อนที่จะสำลักน้ำตาตายไปพร้อมๆ กับคำพูดที่ว่า
“ชีวิตนี้...คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว” 

 
ใครหลายคนไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ท่ามกลางซากปรักหักพังของความรักครั้งเก่า
ด้วยเพราะมัวแต่ยึดติดและโหยหาจนไม่อาจถอนใจ
ในขณะที่ใครบางคนก็ถูกความรักครั้งนั้นทำร้ายให้เจ็บปวดเสียจน
จากที่เคย “ศรัทธา” มากถึงขนาดแม้แต่ “ชีวิต” ก็ยอมแลกให้ได้
ก็กลับกลายเป็นเข็ดขยาดและหวาดกลัวเสียจนไม่เหลือ “ความเชื่อ” ในรักนั้นอีก

ไม่แปลกหรอก...
ใครๆ ต่างก็ต้องมีช่วงเวลาอันแสนบอบช้ำเอาไว้สำหรับ
“การทำใจ” กันทั้งนั้น
เพียงแต่ในขณะที่ “เวลา” เดินผ่าน
น้ำตาที่ค่อยๆ แห้งเหือด...และหัวใจที่ค่อยๆ เข้มแข็งขึ้นอย่างช้าๆ
การกลับมาของรอยยิ้มที่อาจจะไม่สดชื่นแจ่มใสได้เหมือนวันเก่า
มักจะมีอะไรบางอย่างสูญหายไปพร้อมๆ กับความสูญเสียเสมอ

โดยเฉพาะ “ความหวัง” และ “ความเชื่อมั่น” ในคำว่า “รัก”

ในขณะที่โลกพาความรักหมุนรอบตัวเรา

จะไม่มีอะไรช่วยเยียวยารักษาหัวใจให้ดีขึ้นได้เลย

หากเราโยนหัวใจตัวเองให้หายไปพร้อมกับความรักครั้งเก่า

อย่างไรก็แล้วแต่...เราไม่เคยหนี “ความรัก” ได้พ้น
ไม่ว่าลึกๆ ในใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

เราต้องเริ่มต้นใหม่ มีความรักครั้งใหม่ และดำเนินชีวิตต่อไปอย่างคนที่ไม่จมปลัก 
 

แม้จะแอบคิดถึงรักครั้งเก่าและเกิดคำถามกับใจว่า
เป็นเพราะ “ความรัก” ไม่ใช่หรือ...ที่เราไม่อยากสูญเสีย
เพราะ “คุณค่า” ของ “ความผูกพัน” ที่มันเคยมีอยู่ไม่ใช่หรือ...ที่ทำให้ยากจะตัดใจและเพราะ “ความทรงจำ” ที่มีอยู่เต็มในห้องหัวใจดวงนี้ไม่ใช่หรือ...ที่เราอยากจะรักษามันเอาไว้

สุดท้ายแล้ว...เราก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ความจริงที่จะย้ำเตือนให้รารู้ว่า เมื่อ “ความรัก” หายไป แต่ “หัวใจ” ยังคงอยู่

ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตยังสามารถ “มีรักครั้งใหม่ได้”

 “เลือก”
“ตามหา”

และ “ปฏิบัติ” ต่อความรักครั้งใหม่ได้อย่างถูกทิศทาง