เมื่อมีพบก็ต้องมีพลัดพราก

...อีกแล้วสินะกับความเจ็บปวด เหมือนทุกสิ่งสิ้นสุดลงความฝันที่วาดไว้พังทลาย นาฬิกาแห่งชีวิตที่หยุดหมุน...เกิดการพลัดพรากที่แสนจะทรมานคราบนำตากับความอาลัยอีกเมื่อไหร่ถึงจะจางหาย หากต้องพบเพื่อพลัดพราก แล้วจะจะพบเพื่ออะไรกัน?...คำถามนี้ฉันรู้คำตอบดี...มันทำให้คนๆหนึ่งได้พบกับความรักและได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย....ได้วาดความฝันไปพร้อมๆกัน...แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงซะแล้ว.....ตั้งแต่คนที่ร่วมวาดฝันนั้นจากไปอย่างไม่มีวันกลับ....แต่ก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้อยู่ด้วยกัน ถึงจะจากกันไกลแสนไกลแต่หัวใจไม่อาจลืมได้ เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของชีวิตที่จะตราตรึงในหัวใจไปแสนนาน.....

***อย่างน้อยในชีวิตนี้....ก็เคยมีความรัก....จะเก็บภาพแห่งความทรงจำนั้นตลอดไป...และจะคิดถึงเสมอเวลาที่เหงา....สัญญา***


***เมื่อมีพบก็ต้องมีพลัดพราก...นี่แหละน้าสัจธรรมของชีวิต....เลือกที่จะอยู่อย่างเจ็บปวดกับความหลัง...หรือใช้มันเป็นแรงพลักดันให้ชีวิตดำเนินต่อก็ขึ้นอยู่กับตัวเองทั้งนั้น....****