เรา ไม่ ได้ ไม่ รัก กัน .. .. ..

เราไม่ได้......ไม่รักกัน

บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไปที่ความรัก..จะต้องจบลง

ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก


บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง

แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง


หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปีนอนซม..อยู่บนเตียง

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว

..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา


เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น

แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม


มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี

ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี


แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต

เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด..ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้

มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว


หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก

เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ... เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก

ฉันรู้ ชายชรา..พยักหน้ารับ


เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ

หญิงชรา..มองหน้าชายชรา


ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ

ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ


ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น..

บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.. เธอ..รำลึกความหลัง

แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน ชายชราบอก

ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน

..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน หญิงชราพูดขึ้น

สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ

ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละเธอเย้ายิ้มๆ

แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ

ชายชรา..ทวนความหลัง


เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..

เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ


โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน

นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..


เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้

วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย

..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่


พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ ..

พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...

พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...

เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา

กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ

และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ


เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..

เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ


ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน

..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน

มัน..นอกใจเธอ เขาบอกเรียบๆ..

แต่..เธอไม่เชื่อ

วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย

..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ


อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก

..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา

มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร


เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..

แค่น้อยใจเล็กๆ  ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า

"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ"

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆ นั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..


เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..

เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ..

เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร

..ดีใจ? ..เสียใจ?

และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า....เราใจหาย..


แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..

ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง

เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก

ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..

ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง

เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ

ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..

แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..ฝากด้วยนะ..


เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา

เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ


มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไปแต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน


เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี

ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ

เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ

น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..

บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก

หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย..

และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย

..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..


คิดอะไรอยู่?เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ

เรา..กำลังนึกแปลกใจเธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด

ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?

เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน

เราสนิทกันมาก..มั้ง เขาว่า

นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ เธอว่า

เธอ..ถามยากไปนะ เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่

ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?

แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น

อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย เขาพูดขึ้น

เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..

ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน

เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน

แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ

เขาเว้นช่วง

ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย

เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง

นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย

เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง

ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..

ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้

กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..

และนั่น..

คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน


P.s ขอขอบคุณบทความจาก m a l o d y

     โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน