เวลาชีวิตที่สั้นลงและการเดินทางที่เราไม่รู้จุดหมายปลายทาง ช่างเป็นเวลาที่น้อยนิดแห่งคุณค่าของชีวิตที่เหลืออยู่ และต้องใช้เวลาที่ยาวนานในการแสวงหาคำตอบที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอ 
ชีวิตที่กำลังก้าวย่างไปแต่ละวินาที แต่ละช่วงจังหวะจึงดูน่าสงสารตัวเองเสียนี่กะไร ที่ต้องเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะไม่รู้จักพัก ไม่รู้จักที่พักกายให้ร่มเย็นในวันที่กายเหนื่อยล้า ไม่รู้จักที่จะพักใจในวันที่ใจหมองเศร้าขุ่นมัวและอ่อนล้าจากการรับรู้ เรื่องราวต่าง ๆ เกินความจำเป็น
เราควรลดเวลาให้ช้าลงดีไหม ?
ช้าแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกตัวในการดำรงอยู่ของเราเอง เพราะถ้าทำความเข้าใจชีวิตของเราจริงๆ แล้ว บางครั้งชีวิตอาจจะไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าความสมดุลทางกายและใจ ขอเพียงทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยใจที่สงบนิ่ง เราอาจค้นพบคำตอบด้วยตัวเราเอง และพร้อมที่จะดำรงชีวิตโดยไม่ต้องเรียกร้องอะไรมากจนเกินไป “ ตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ของในหลวงเรานะ” อยู่แบบพอเพียง ใช้จ่ายเท่าที่จำเป็น มีน้อย ใช้น้อย ตามปริมาณ และกำลังของตนเอง แต่ที่สำคัญควรที่จะแบ่งสัดส่วนการใช้จ่ายด้วย แน่นอนละว่า ส่วนหนึ่งนั้นจะต้องมีการ “ ออม ” ไว้เพื่ออนาคต ล่ะ เพื่อ
ดังที่ พระอาจารย์ ชุติปัญโญ กล่าวไว้ว่า ชีวิตคนเรานั้น แค่อย่าหลงตัวเองและหลงโลกจนเกินเหตุเท่านั้น เพราะความจริงแล้วไม่มีอะไรที่เป็นของเรา เพราะเราเองก็เป็นเพียงหน่วยชีวิตหนึ่งที่แวะเวียนผ่านมาเรียนรู้โลกร่วมกัน แล้ววันหนึ่งก็ต้องจากกันไป โดยไม่มีใครได้เป็นอะไรอย่างที่เราปรารถนาแม้สักคนเดียว “ สรรพสิ่งล้วนไม่คงสภาพดังเดิมตลอดไป ต้องเปลี่ยนแปลงเป็นไปตามวงจรแห่งการเกิดดับ แม้แต่ ฟ้า – ดิน ก็ไม่อาจหนีพ้นความเป็นธรรมชาติเช่นนั้นได้ ”
**** ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน...ใช้ชีวิตอย่างมีสติ มีความสุข กะการทำงานในแต่ละวันของชีวิตค่ะ ... Happy กันทั่วหน้าค่ะ..... ****
FW
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
