เราอาจลืมไปว่า... เพราะดวงอาทิตย์ที่อยู่อีกฟากของท้องฟ้า จึงฉายทาบให้แสงจันทร์ในคืนนี้สุกใส เราอาจลืมนึกไป... ว่าอดีตแห่งคืนวันของต้นไม้สูงใหญ่ ก็เป็นเพียงเมล็ดพันธุ์น้อยๆ กระจ้อยร่อยเท่านั้น เราอาจลืมไปแล้วเช่นกัน... สองมือของพ่อที่หยาบกร้าน เคยประคอง จนสองขาเราก้าวเดินได้ และเราอาจหลงลืมไป... แผลเป็นที่หัวเข่าข้างซ้าย คือครูคนสุดท้าย... ที่สอนให้เราขี่จักรยานปล่อยมือ... บางคุณค่า...มีคุณค่าที่สายตามองเห็น... บางความจริง...ซ่อนอีกความจริงในสิ่งที่เป็น... ไม่ได้หลบเร้น... เพียงแต่เราอาจลืมที่จะมองเห็น....เท่านั้น... "ชีวิตเหมือนบันไดสูง ขณะวางพาดไว้ที่พื้น..."
ขอบคุณ novakaty
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
