เรียงความเรื่องราวสุดซึ้งของเด็กป.4 แม่ครับ ผมอยู่นี่ครับ!!


"ผมอยู่นี่ครับ"

เมื่อคืนได้มีโอกาสอ่านเรียงความแผ่นหนึ่งของเด็กชั้น ป.4
ตัวอักษรที่ร่ายเรียงมีความยาวหลายบรรทัด
ผมเจอตัวอักษรยาวๆ ในภาษาญี่ปุ่นทีไร
มันลดสมาธิในการอ่านของผมไปพอสมควร
.
แต่เรียงความฉบับนี้ ชวนติดตามไปจนถึงบรรทัดสุดท้าย
เป็นรื่องราวความห่วงใยของลูกที่มีต่อคุณแม่
ค่อยๆ อ่านไปพร้อมๆ กันนะครับ

"ผมอยู่นี่ครับ"
โดย ด.ช. Morita นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนประถมฟุตทซึ จังหวัดชิบะ

แม่กลับมาแล้ว !
แม่ของผมที่นอนโรงพยาบาลมาเกือบ 1 เดือนกลับมาที่บ้านแล้ว

วันที่แม่ออกจากโรงพยาบาล ผมไม่นัดเล่นกับเพื่อนคนไหน
และระหว่างทางกลับบ้านไม่แวะที่ใดๆ เพื่อที่จะได้กลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด
อยากจะพูดคุยกับแม่ที่ไม่ได้เจอกันมานาน ให้มากที่สุด
มีเรื่องที่อยากคุยมากจริงๆ
.
เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากในครัว
นี่เป็นกลิ่นของโปรดของผมนี่ Hotcake ราดน้ำผึ้ง
แม่ยืนอยู่ในครัว ดูผอมลงไปนิด
แต่เมื่อเห็นแม่ยังดูแข็งแรงดี ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา

"กลับมาแล้วหรือจ้ะ?"
วันนั้นผมได้ยินเสียงของแม่ชัดมากเป็นพิเศษ
และ Hotcake ที่ราดไปด้วยน้ำผึ้งก็อร่อยมากๆ
สภาพครอบครัวของผมกลับมาเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ก่อนที่แม่จะเข้าโรงพยาบาล
.
แต่ทว่า..หลังจากแม่กลับมาได้ระยะหนึ่ งผมพึ่งสังเกตเห็นว่าอาการของแม่แตกต่างไปจากเดิม
รสชาติของซุปมิโสะที่แม่ทำมีรสชาติข้นไป บางครั้งก็ไปในทางตรงกันข้าม

ผมจึงเผลอพูดออกไปว่า

"ช่วงนี้ รสชาติมิโสะแปลกไปเนอะ"

ทันใดนั้น สีหน้าแม่ก็เปลี่ยนไปเหมือนเจอปัญหาอะไรบางอย่าง

"จริงๆ แล้วนะลูก หลังจากแม่ผ่าตัดมา แม่ก็ไม่รู้รสชาติอาหาร และไม่รับรู้กลิ่นแล้ว
ดังนั้น แม่ไม่สามารถปรุงรสอาหารได้เหมือนเดิมอีกแล้ว"

แม่พูดประโยคนี้เสร็จก็ถอนหายใจ
.
พอได้ยินดังนั้นผมก็นึกได้ว่า ก็จริงนะ เพราะช่วงนี้แม่ไม่ค่อยทานข้าวเลย
แล้วกับข้าวที่ทำ ก็เป็นกับข้าวที่ไม่ต้องปรุงรสเป็นส่วนใหญ่
.
เวลาผ่านไป ภาพแม่ที่เคยเข้าครัวอยู่บ่อยๆ ก็เริ่มจางหายไป
กลายเป็นกับข้าวส่วนใหญ่มาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ บ้าน
เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนั้นผมก็มีความคิดขึ้นมาอย่างหนึ่ง
.
ผมทำอาหารไม่เป็น แต่ผมจำรสชาติอาหารฝีมือแม่ได้ดี
ดังนั้น แม่ทำอาหาร ส่วนผมจะเป็นคนปรุงรสให้เอง
เราทำอาหารด้วยกันก็ได้
.
"เดี๋ยวผมเป็นคนปรุงรสให้เอง มาทำอาหารด้วยกันนะแม่"

แม่แปลกใจเล็กๆ สำหรับข้อเสนอของผม แต่ก็ตอบตกลงผมในทันที
"งั้นเรามาทำเมนูปลาบุริเทริยากิกันมั้ย?" แม่พูดอย่างนั้น
.
เมนูปลาบุรีเทริยากิเป็นเมนูโปรดของครอบครัวผม
ย่างปลาจนหนังกรอบ หลังจากนั้นก็ผสมน้ำราดปลาตามส่วนผสมที่กำหนดไว้
แม่จะทำอาหารจนถึงตรงนี้ หลังจากนั้นผมจะต้มปลาในน้ำราด
และปรุงรสชาติให้ได้รสชาติที่คนในครอบครัวชอบ
พอได้ชิมรสชาติน้ำราดอีกครั้ง "นี่แหละรสชาติประจำ"
หลังจากผมพูดประโยคนี้แม่ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
.
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา แม่และผมก็ทำอาหารร่วมกันมาโดยตลอด
มีบางครั้งที่พ่อเข้ามาร่วมวงทำอาหารด้วย
ผมตื่นเร็วขึ้น 1 ชั่วโมงในทุกๆเช้า เพื่อมาทำอาหาร

แม่ของผมไม่อยากเป็นภาระของครอบครัว อะไรๆ ก็ทำด้วยตัวเอง
แต่แม่ครับ ผมอยู่ตรงนี้ครับ
ผมเข้มแข็งกว่าที่แม่คิดมาโดยตลอด
ดังนั้น แม่จะพึ่งผมมากกว่านี้ก็ได้นะครับ ผมจะอยู่ตรงนี้

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในใจผมตลอด
พร้อมไปกับคำขอพรเพื่อให้แม่หายป่วยจากโรคนี้ สักวันหนึ่ง

*********************************
น้องโมริตะครับ
พี่เชื่อว่า น้องจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอีกหลายครอบครัว
ไม่เฉพาะในประเทศน้อง
แต่คือแรงบันดาลใจสำหรับคนทั้งโลก
ขอให้แม่น้องหายไวๆ และน้องก็เป็นกำลังใจให้แม่ต่อไปนะ


เรียงความเรื่องราวสุดซึ้งของเด็กป.4 แม่ครับ ผมอยู่นี่ครับ!!


เรียงความเรื่องราวสุดซึ้งของเด็กป.4 แม่ครับ ผมอยู่นี่ครับ!!

ขอบคุณที่มา >> Facebook >> JapanSalaryman


เครดิต :
 

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
กระทู้เด็ดน่าแชร์