กรุงเทพมหานคร...
เช้าที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง....โรงเรียนของผมตั้งอยู่ริมคลองประปา สะพาน 99
ถนนประชาชื่น...
ผมนั่งอยู่ที่ชั้น 9 ซึ่งเป็นห้องพักครูหมวดศิลปะที่อยู่ชั้นสูงที่สุดในโรงเรียน
เด็กนักเรียนในสนามทั้งหญิงและชายกำลังเดินเรียงแถวเพื่อเข้าห้องเรียนกันเหมือนสร้อยคอเส้นยาวสีขาวสลับน้ำเงินไขว้กันไปมาดูสวยงามตาน่ารัก....
ก่อนคาบแรก ครูในหมวดศิลปะอยู่ในห้องพักครูกันทุกคน...ผมได้เล่าเรื่องแปลกๆเล็กน้อยให้ครูในหมวดฯฟังว่าเมื่อคืนผมฝันถึงเจ้าอรหรืออรวรรณ...นักเรียนนาฎศิลป์ฝีมือดีของโรงเรียนเรา
ผมฝันว่าผมกลับไปเที่ยวที่จังหวัดพัทลุงซึ่งเป็นบ้านเกิดอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้กลับไปบ่อยนัก....เพราะจากที่นั่นมาหลายปีตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น
ในฝัน ผมขับรถมอเตอร์ไซค์เที่ยวเล่นไปรอบๆตัวเมือง...เลาะเลี้ยวผ่านสถานที่ที่เคยผูกพันในวัยเด็ก จนไปถึงถนนที่ผมชอบที่สุด.
ถนนเวชรังษี.....ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับนามสกุลของผม...และมีสะพานเวชรังษีอยู่บนถนนสายนี้ด้วย !!!!!!!!
ถนนที่ต้นตระกูลผู้เป็นข้าราชการระดับศึกษาธิการอำเภอเป็นผู้บริจาคที่ดินให้กับทางราชการเพื่อใช้เป็นประโยชน์แก่ประชาชน
ต้นตระกูลผมท่านคงร่ำรวยมากทีเดียว.....ผิดกับครอบครัวผมลิบลับ....!!!!!!!
ถนนเส้นนี้ตั้งอยู่หลังจวนผู้ว่าราชการจังหวัด... ทอดยาวไปสู่ตัวเมืองนับ300เมตร
ขณะขับรถไปบริเวณนั้น...
ผมเห็นอรวรรณลูกศิษย์ของเรากำลังยืนอยู่กับใครก็ไม่ทราบ...เป็นเด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน... หน้าตาคมขำ
อรวรรณแต่งตัวสวยทันสมัย.. แต่เด็กอีกคนแต่งตัวเชยๆ...เสื้อเรียบๆ...ใส่ผ้าถุงเหมือนชาวบ้าน.... ผมจำหน้าเด็กคนนั้นได้...แต่ไม่รู้จัก
เห็นทั้งคู่ยืนเก้ๆกังๆกันอยู่ตรงป้ายชื่อถนนชื่อเดียวกับนามสกุลผมนั่นล่ะ... แต่เด็กทั้งคู่เค้าไม่เห็นผมหรอก....เด็กผู้หญิงคนที่ใส่ผ้าถุงชี้มือไปที่ป้ายถนนเวชรังษี.....อรวรรณแหงนมองตาม.
ผมมองเธอทั้ง 2 ....แล้วก็ขับรถเลยไป...ไม่ได้ใส่ใจนัก...เพราะในฝันไม่รู้ว่านั่นคืออรวรรณ
มานึกได้ก็เช้าแล้ว
น้องอ้อ น้องอ๊าฟ น้องเบียร์ ครูรุ่นน้องในหมวดศิลปะบอกว่าพี่กินเยอะแล้วเอาไปฝันรึเปล่า?
อาจารย์จารุนันท์ หัวหน้าหมวดฯ แซวว่าคิดถึงศิษย์รักแน่เลย....ถึงได้เอาไปฝัน
มีอาจารย์พรเพ็ญที่ชอบดูดวงให้ชาวบ้านคนเดียวเท่านั้นที่บอกว่า
"เธอมีความผูกพันกับอรวรรณ"
แล้วพวกเราก็ได้แต่หัวเราะกับเรื่องที่ดูไม่ค่อยมีสาระแบบนี้นัก
บ่ายๆใกล้โรงเรียนเลิก..... อรวรรณเดินก้มหลังโน้มตัวขอทางน้องๆเข้ามาที่ห้องพักครูของเรา.... ลัดเลาะผ่านนักเรียนม.3 ที่นั่งปักเย็บชุดการแสดงที่อาจารย์พรเพ็ญกำลังสอนอยู่
แล้วมาขอพบผมกับอาจารย์จารุนันท์
อรวรรณมาขอคำปรึกษาด้วยเรื่องแปลกยิ่งนัก
เธอเริ่มต้นประโยคว่า
" อาจารย์เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิด...การเห็นเหตุการณ์อะไรในอดีตซ้ำๆกันบ่อยๆ..หรือเคยเชื่อเรื่องการที่เราสามารถสัมผัสกับจิตวิญญาณได้บ้างมั้ยคะ?"
ผมกับอาจารย์จารุนันท์ บอกว่าเป็นเรื่องที่แล้วแต่ดุลยพินิจของแต่ละคน....ถ้าเชื่อ ก็น่าจะมีหลักของวิทยาศาสตร์อธิบายได้...แต่อะไรที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีจริง...เพียงแต่ยังพิสูจน์ไม่ได้เท่านั้น....และได้แต่ให้ข้อคิดในเรื่องการเดินสายกลาง...เชื่อ...ก็ต้องมีสติและเหตุผล ไม่เชื่อก็ควรหาข้อพิสูจน์ในโอกาสต่อไป
อรวรรณถามผมว่ายังจำเรื่องที่เธอเคยเล่าเรื่องที่เธอฝันซ้ำๆซากๆได้มั้ย?...เธอเล่าให้ฟังเมื่อคราวที่เราไปจัดการแสดงเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมที่ประเทศจีนเมื่อปีก่อน แล้วเราทำกิจกรรมเปิดใจกันในคืนหนึ่ง... ให้นักเรียนเล่าเรื่องที่อยู่ในใจมาคนละเรื่อง... เธอเลือกที่จะเล่าเรื่องนี้...ซึ่งเราทุกคนต่างก็สนเท่ยิ่งนัก
อรวรรณเธอขอเล่าเรื่องนี้ต่อจากที่เคยเล่า...เธอบอกว่าเธอและครอบครัวเพิ่งกลับมาจากจังหวัดสงขลาได้3วัน... เธอปรึกษากับครอบครัวว่าจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง
ผมกับอาจารย์จารุนันทร์นั่งฟังเธอเล่าอย่างตั้งใจ.... เธอบอกว่าได้ไปเจอรูปที่ว่านั้นจริงๆที่ร้านเก่าในตัวเมืองสงขลา.....ได้พบกับเพื่อนต่างภพชื่ออมรศรี....ได้ไปไหว้พระที่วัดมัชฌิมาวาสวรวิหารซึ่งมีความสงบและสวยงามเหลือเกิน...จนกระทั่งได้ห่อผ้าใส่สร้อยลูกปัดข้อมือ...และแหวนนะโมกลับมาด้วย..... เธอบอกว่าเธอต้องไปตามหาเพื่อนที่ชื่อบัวคลี่ที่พัทลุงซึ่งป่านนี้อายุคงใกล้ 100 ปีแล้ว
ผมชะงักเล็กน้อยเมื่ออรวรรณเล่าถึงตอนนี้......บ้านเกิดผม....!!!!!!!
เธอบอกว่าเพื่อนที่ชื่ออมรศรีพูดทิ้งท้ายว่า
" กลับไปหาเค้านะ...เค้าจะช่วยเธอ"
อืม...มีปริศนาต่อท้ายด้วยนะอรนะ
เธอเล่าให้ฟังต่อไปว่า เมื่อขึ้นรถไฟขบวนบัตเตอร์เวิร์ตซึ่งเป็นรถไฟขบวนตู้นอนแบบเป็นเตียงนอนกลับกรุงเทพฯ
คืนนั้นเกิดเหตุการณ์แปลกๆอีกครั้ง... พอรถไฟถึงพัทลุงเกือบ3ทุ่ม... เธอง่วงนอนมาก...ได้ยินแม่ค้าเดินขายของร้องขาย
"...กล้วยฉาบแม่แดงมั้ยคะ...กล้วยฉาบแม่แดงคะ...." อยู่ข้างๆรถไฟ
เธอไม่สนใจอะไรแล้วเพราะง่วง....จึงงีบหลับไปหลังจากที่รถออกจากสถานี
บนรถไฟในคืนนั้นเธอฝันมากมาย.... ฝันว่าได้ไปเที่ยวงานในตัวเมืองพัทลุง... เป็นงานฉลองอะไรสักอย่าง มีการรำโนราห์อยู่กลางถนนในยามค่ำ... เป็นที่ที่มีสิ่งศักดิสิทธิ์อยู่กลางใจเมือง....มีต้นโพธิ์ตรงนั้นด้วย
เธอยังได้ไปเที่ยว...ไปดูเค้าแสดงโนราห์ที่งานแห่งหนึ่งที่มีถนนใหญ่ตัดผ่าน....มีร้านขนมมากมายขนาบสองข้างถนนแถวนั้น...
ผมเองก็นึกภาพไม่ออกเพราะจากบ้านมาเรียนในกรุงเทพฯตั้งแต่เป็นวัยรุ่น
อย่าว่าไปรู้รายละเอียดอะไรในพัทลุงเลย แม้แต่ญาติพี่น้องกัน ผมยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มีอา 8 คน น้า 3 คน และลุง 2 คน และน้องๆลูกอาลูกน้าอีกเกือบ 30 คน
จากมาตั้งแต่มัธยมต้น ....ผมยังจำชื่อจริงของอาและน้าของผมไม่ได้เลย.... ได้แต่เรียกชื่อเล่นเท่านั้น
ผมถามอรวรรณว่าเคยไปพัทลุงมาบ้างรึเปล่า...หรือฝันจริงๆ....?
เธอย้ำว่าฝัน...เธอไม่เคยไปพัทลุงเลย
ผมบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องแปลกมากๆ ครูเองก็เคยได้ยินเรื่องราวอย่างนี้มา.... มีคนเคยเล่าหรือเคยอ่านจากหนังสือมาบ้าง..แต่ไม่เคยเจอคนใกล้ตัว
ผมเพียงพูดว่าเธอคงมีสัมผัสพิเศษอะไรทำนองนี้กระมัง
...เธอก็ถามต่อว่าผมเป็นคนพัทลุงใช่มั้ย?
ผมบอกว่าใช่...มีอะไรที่ครูจะช่วยได้รึเปล่า ?
อรวรรณตาลุกวาว...ดีใจจนเห็นได้ชัด
"อาจารย์เป็นคนพัทลุงจริงๆเหรอคะ?"
ผมก็ยืนยันว่าแน่นอน ครูเกิดที่นั่น เรียนที่นั่น แล้วมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ทำงานที่กรุงเทพฯนาน20กว่าปีแล้ว...นานๆ จะกลับไปครั้งหนึ่ง
อรวรรณตาลุกวาว...ดีใจจนเห็นได้ชัด
"..อาจารย์คะ หนูว่าหนูฝันเกี่ยวกับอาจารย์ด้วยนะคะ "
อรวรรณหันมาทางผม โปรยเรื่องให้ชวนฉงน
"อร....กินมากไปแล้วมั๊ง..." ผมไม่เชื่อ.
" จริงคะอาจารย์...หนูฝันว่าหนูกับเพื่อนจะไปที่ไหนสักแห่งนึง... ไปยืนรอเพื่อนคนอื่นๆกันที่ถนนหลังรั้วบ้านหลังใหญ่ๆ....
หนูยืนพิงเสาป้ายชื่อถนน
ป้ายนั้นบอกชื่อถนน....เวชรังษี
ป้ายที่เค้าทำสวยๆกันแบบในกรุงเทพฯนี่ล่ะคะ มีเสาเหล็ก...แผ่นป้ายสีฟ้า...กรอบสีดำเหมือนป้ายตรงถนนประชาชื่นหน้าโรงเรียนของเราไงคะ "
...ผมงงตาตั้งเมื่ออรวรรณพูดถึงประโยคนี้.... ใจหายแว๊บ
หน้าตาอาจารย์จารุนันท์ก็เหมือนผีหลอก
"...ทีแรกหนูจำไม่ได้ว่าเคยเห็นชื่อป้ายนี้ที่ไหน...แต่มาเอะใจเมื่อกลับมาถึงบ้าน... จะเอารายงานมาส่งอาจารย์ค่ะ...ถึงเห็นนามสกุลอาจารย์...แล้วตกใจมาก"
"....อร......อรยืนที่ป้ายตรงมุมถนนกับเพื่อนใช่มั้ย?"
ผมรีบถามเธอ...อาจารย์จารุนันทร์ท่าทางเอาใจช่วย
..ใช่ค่ะอาจารย์.." ....เธอเบิกตากว้าง..พยักหน้าหงึกๆ
"...อาจารย์ทราบได้ยังไงคะ???....ดูเธอตื่นเต้นมาก.....!!!!!!!
ผมสาดคำพูดไปอีกประโยค...
" บ้านหลังใหญ่หลังนั้นคือจวนผู้ว่าฯ.....แล้วเพื่อนคนนั้นของอร....เค้าใส่เสื้อสีขาวๆแล้วใส่ผ้าถุงใช่มั้ย...?
"...ใช่ค่ะ...ใช่... คนนั้นล่ะค่ะคืออมรศรี...อาจารย์ทราบได้ยังไงคะ?....เธอย้ำอีกครั้ง.....หน้าตาเหลอหลา
หัวใจผมแทบหยุดเต้น....อาจารย์จารุนันท์เอามือทาบอก
...........จบตอน 7..........
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
