เรื่องเล่าจากชีวิตจริง : ฉันคลั่งผู้ชายอีกคน...

 "ปอง" คบกับแฟนมาเกือบ 8 ปีโดยไม่คิดมองหน้าหนุ่มคนไหน จนวันหนึ่งเธอได้มาเจอเขา ชายหนุ่มหน้าตาดีที่มีผู้หญิงรุมล้อมตลอด เธอบอกเขาตรงๆว่าชอบมาก  

ส่วนเขากลับควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าให้เธอเห็นตำตา แต่ไม่ว่าเขาจะทำร้ายจิตใจเธอขนาดไหนเธอก็ยังยืนยันว่าเธอยังชอบเขาไม่เปลี่ยน

    "ปกติเราจะเที่ยวบาร์ที่เก่าเจ้าประจำตลอด ขึ้นชื่อเรื่องใครมาที่นี่ก็ต้องได้ใครอีกคนกลับบ้านด้วย แต่เราไม่เคยนะ ไม่มีใครเข้าตาเลย และเราเองก็มีแฟนแสนดี แต่ชอบที่นี่เพราะเพลงดีแล้วก็ดูคนจิกกันแบบถึงลูกถึงคน สนุกดี วันหนึ่งเพื่อนเกย์โทร.มาชวนออกไปนั่งเล่นแต่หัวค่ำ แล้วเค้าก็ไปเมคเฟรนด์กับฝรั่งคนหนึ่ง ตอนไปถึงเรายังนึกเลยว่าเพื่อเรานั่งกับใคร ยังคิดว่าเป็นเกย์มั้ง คุณเพื่อนแสนรู้บอกเราว่าดักไว้ให้แก้เหงาคืนนี้ เราก็เอ๊ะยังไงฉันไม่ได้เหงาเลยนะยะ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะหล่อดีเหมือนกัน แล้ววันนั้นดันเป็นหวัดลงคอไม่มีเสียงเลยไม่ได้คุยเพราะเสียงแหบมาก แต่เราก็พยายามพูด ยังรู้สึกแปลกใจตัวเองเพราะปกติเราจะไม่คุยกับคนแปลกหน้าแต่วันนั้นไม่รู้ทำไมอยากคุย" หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก เพราะไม่ได้แลกเบอร์กันไว้ รู้แค่ชื่อแล้วก็ทำงานอะไรแค่นั้น "คืนนั้นไม่ได้ถามว่าอยุ่บริษัทอะไร รู้แต่ว่าเขาทำออกแบบแพคเกจจิ้งให้กับสินค้าตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ แล้วก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย เราไปที่บาร์นั้นทุกศุกร์เสาร์แต่ก็ไม่เคยเจอ ก็เลยต้องสวมรอยนักสืบสาวมีโจทย์แค่ชื่อของเค้าพร้อมสัญชาติและลักษณะงานที่เค้าทำ สืบแหลกตั้งแต่โรงงานยันเอเยนซี่ ก็ไม่สามารถตามหาหนุ่มคนนี้ได้

    แต่ในที่สุดปองก็ได้เจอเขาอีกที่เดิม "เราดีใจมากจนพูดอะไรไม่ออก ตั้งใจว่าจะคุยโน่นนี่นั่นด้วย คำถามมากมายที่อยากถามแต่กลายเป็นว่าเขินจนกลายเป็นใบ้ไปซะนี่ เค้าจึงยังคงเป็นบุรุษปริศนาต่อไป ต่อมาก็ได้เจอเค้าเรื่อยๆ อาการเดิมกำเริบ เขินจนเป็นใบ้ ไม่เคยพูดอะไรกับเค้าเลย ยิ้มได้อย่างเดียวแต่ในหัวเรามีแต่คำถามเต็มไปหมด เราเห็นเค้ามาและไปกับผู้หญิงสลับหน้าไม่ซ้ำกันเลย เราก็เอ่อไม่เป็นไร เราคงไม่ใช่แบบที่เค้าชอบ" จนผ่านไปครึ่งปี วันหนึ่งปองไปดินเนอร์กับเพื่อนแล้วได้เจอเขาโดยบังเอิญ คราวนี้เธอรวบรวมความกล้าได้คุยกับเขาและได้รู้จักเขาจริงๆ พร้อมนามบัตร ในที่สุด "เค้าตอบกลับมาว่าทำไมไม่ขอตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันล่ะ พอได้มาดีใจมาก ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ มีอีเมล์ ก็ได้รู้ว่าเค้าเป็นถึงเอ็มดีของบริษัทเลยนะ มิน่าเราถึงหาเค้าไม่เจอ พอได้เบอร์มาเราก็เคยชวนเค้าไปทานข้าวนะ แต่เค้าไม่เคยรับนัดเราเลย
 
แล้วเค้าก็ไม่เคยชวนเราไปไหนด้วย จนเริ่มรู้สึกว่าสงสัยเราจะไปทำอะไรให้เค้ากลัวแน่ๆ แต่อีกใจก็งงนะว่า ทำไมถึงชอบผู้ชายคนนี้จัง ชอบอยู่ได้ แฟนเราก็มีแล้ว ดี๊ดีด้วย เพียงแต่ตอนนี้อยู่ห่างกันเท่านั้นเอง ถามว่าอยากมีเซ็กซ์กับผู้ชายคนนี้มั้ย ก็ไม่นะ เพราะเรามีแฟนอยู่แล้ว แค่อยากรู้จักเค้ามากกว่านี้เท่านั้น ต่อมาได้เจอกันอีกครั้งเค้าก็ให้นามบัตรมาอีกใบ บอกว่าอันนี้ให้แฟนคลับโดยเฉพาะ ในนั้นมีเบอร์บ้านด้วย เราก็เฮ้ย ดีสิ พอก่อนคริสต์มาส  เราส่งหนังสือเป็นของขวัญให้ก่อนเค้าบินกลับบ้าน แล้วไม่คิดไม่ฝันเค้าก็ส่งเอสเอ็มเอสมาหาจากที่โน่น ข้อความหวานหยดแบบส่งให้คนรักเลยนะ
 
เราตกใจมาก ดูแล้วดูอีก เราก็เอ๊ะใครแกล้งเราหรือเปล่า พอรู้ว่าเป็นเค้าส่งมาจริงก็ดีใจมาก เราก็เริ่มเอ๊ะยังไงล่ะ เพราะเค้าก็ส่งมาอีกสองสามครั้ง จนหลังปีใหม่กลับมาก้ได้คุยกันอีก คราวนี้เราส่งอีเมล์ไปบอกว่าชอบเค้ามาก ชอบโดยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าอยากรู้จักเค้ามากขึ้นกว่านี้ ช่วงนั้นเราส่งเอสเอ็มเอสไปหาทุกวัน เค้าหายไปเลยไม่ตอบกลับมา เราก็รู้ว่ามันคงเริ่มล้ำเส้น เค้าคงไม่ชอบ เราก็เงียบไปเหมือนกันดีกว่า แล้วก็ไปเจอเค้าในบาร์อีกจนได้ เราถามไปตรงๆเลยว่าทำไมไม่ตอบอะไรกลับมาบ้าง โทรศัพท์ยูเสียเหรอ เค้าก็บอกว่าเปล่า วันนี้ถึงมารอที่นี่ไง เราก็เฮ้ยอีกแล้ว อะไรวะ แต่ที่สุดแล้วคืนนั้นเค้าก็กลับไปกับคนอื่นอยู่ดี เค้าคงเห็นเราเป็นได้แค่เพื่อนมั้ง
บางครั้งเค้ากลับไปกับผู้หญิงยังเอสเอ็มเอสมาบอกเราด้วยอีกต่างหาก"  

ดูเหมือนปองจะเจอเหตุการณ์แบบนี้วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาหลายเดือน จนกระทั่งเกือบปีที่ได้รู้จักกัน เขาก็ชวนเธอไปเดินซื้อของที่จตุจักร บ่ายวันอาทิตย์ ทำให้เธอดีใจแทบตัวลยอ และลอยเก้อด้วย "เป็นครั้งแรกที่เค้าชวนเราไปไหนด้วย แต่คืนวันเสาร์ก่อนนั้นเค้าดันไปกับผู้หญิงคนอื่นแล้วก็สาบสูญไปเลย เราก็ไม่เข้าใจ เค้าทำให้เรารอเก้อ

แต่เราก็ไม่โทร.ไม่ตามอะไรทั้งสิ้น จนทุ่มครึ่งเค้าโทร.มาแล้วก็ไม่พูดถึงเรื่องนัดเลย แล้วก็ไม่ขอโทษด้วย เราก็งง อะไรกันเนี่ย แต่ก็ไม่โกรธเค้านะ คิดว่าเราทิ้งระยะห่างไว้แบบนี้ก็ดีแล้ว เราเองยังกล้าๆกลัวเลย เราก็มีแฟนแล้ว หรือถ้าจะให้เค้ามาเป็นแฟนเราก็คงไม่ไหวมั้ง เป็นอะไรไม่รู้เหมือนตัวเองโดนสาป ขนาดเห็นผู้ชายที่ชอบไปกับผู้หญิงอื่น เป็นคนอื่นคงรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ แต่ถามว่าถึงขั้นเหมือนอกหักมั้ย ไม่ค่ะ กับผู้ชายคนอื่นเราไม่เคยมองเลย แต่กับเค้าแค่ได้เห็นในบาร์ก็ดีใจแล้ว วันไหนไม่เจอก็ไม่เป็นไร แต่เราจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างรออยู่ จริงๆเคยลบเบอร์โทร.เค้าออกไปด้วย สุดท้ายเค้าก็โทร.กลับมาหาอยู่ดี"

    หลายครั้งที่เขามักทำให้เธอดีใจเก้ออยู่เรื่อย บางทีก็ส่งเอสเอ็มเอสมาบ่อยจนปองเริ่มหลงไปว่าเขาอาจเริ่มชอบเธอบ้าง เธอชวนเขาไปดูคอนเสิร์ต เขาก็ไปด้วยนะแล้วก็กลับบ้านกับคนอื่นเหมือนเคคย เธอก็ไม่เคยโกรธ "เพื่อนก็ด่าว่าไม่เห็นเหรอว่าเค้าไปกับผู้หญิงอื่น เป็นบ้าภักดีอยู่ได้ เราก็เถียง ทำไมล่ะฉันชอบของฉัน เรารู้สึกว่าตราบใดที่เค้าสนุกกับการควงคนนั้นคนนี้เรื่อยๆ เราก็ยังมีความสุขที่เห็นเค้าสนุก แต่ถ้าวันหนึ่งเค้าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนจริงๆล่ะก็คงร้องไห้แน่เลย เคยส่งเอสเอ็มเอสไปคุยกับเค้า แล้วถามเค้าว่ารู้มั้ยว่าเป็นใคร เค้าก็ตอบชื่ออื่นมา พอเราบอกว่าเป็นเรา  เค้าก็ขอโทษแล้วเค้าก็หายไปเลย

เราก็เริ่มรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่ทำอะไรลับหลังแฟนแบบนี้ ช่วงนั้นเราตัดใจเลยนะ แต่ก็ได้ไปเจอกันอีกที เค้าฝากโทรศัพท์ไว้กับเรา แปลกมาก เราก็แอบเชคเอสเอ็มเอสแล้วก็เอ๊ะ ผู้หญิงชื่อนี้อีกแล้ว ทำไมส่งข้อความเดียวกับเราเลย ดูไปเรื่อยๆเฮ้ยมันข้อความของเรานี่หว่า เค้าเก็บไว้หมดเลย จึงรู้ว่าเราเข้าใจผิดมาตลอด เพราะเค้าเรียกเราด้วยชื่อในภาษาของเค้า ช่วงนั้นดีใจจนนอนไม่หลับ 3 วัน"

 ดีใจได้ไม่นานเธอก็รู้สึกว่าเหมือนเขาเล่นเกมกับเธอ แต่เธอก็ยังมีความสุขที่ได้เห็นเขามีความสุขและในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกผิดมาตลอด
 
 "เราก็กลัวและรู้สึกผิดมาตลอดที่พออยู่ห่างแฟนแล้วเราทำแบบนี้ แต่คิดอีกทีเราก็ไม่ได้มีอะไรกัน เค้าจะไม่ติดต่อมาก็ไม่โกรธ เราก็ยอมรับได้ทุกสภาพจริงๆเคยบอกเค้าว่า เราไม่ต้องมาเล่นเกมอะไรกันหรอก เพราะชีวิตฉันมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ไม่อยากเสียเวลา"  

สุดท้ายเธอก็บอกว่ามันคงต้องเป็นแบบนี้ต่อไป เรื่องนี้ไม่มีวันจบ รู้แค่ว่าต่างคนต่างมีระยะห่างของตัวเอง เขาให้เราอยู่แค่ตรงนี้เหมือนกับที่เราก็ให้เขาได้แค่นี้เหมือนกัน มีความสุขแล้วล่ะค่ะ และตัวเราเองก็กำลังจะแต่งงาน เรื่องของผู้ชายคนนี้ก็คงเป็นความทรงจำแปลกๆดีๆอีกเรื่องเหมือนกัน