แม่ไม่ผิดที่ทำแบบนี้...หนูแค่เสียใจที่แม่ทำ

แม่ไม่ผิดที่ทำแบบนี้...หนูแค่เสียใจที่แม่ทำ

http://www.educatepark.com/english/e_song_pages/becauseofyou.php?id=296&sf=becauseofyou.ram


ลองเข้าไปที่ลิงค์แล้วฟังเพลงนี้ไปกับเรื่องของเรานะ


เราเป็นเเค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง


เราแค่น้อยใจกับสิ่งที่แม่ทำลงไป เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำ


แม่เลิกกับพ่อตอนเราอายุ 5 ขวบ แม่หายไปจากความทรงจำและชีวิตเรา


ตั้งแต่ 5 ขวบจนประมาณ 10 ขวบเราไม่มีควาทรงจำเรื่องแม่เลย


เรื่องราวของเรากับแม่ตอนก่อน 5 ขวบ มันก็แทบจะจำไม่ได้


ชีวิตเราเป็นเหมื่อนเด็กคนอื่นๆตอนเราอยู่กับพ่อเรา


เรากับพ่อมีกิจวัตประจำวันคือ


ตอนเช้าพ่อจะพาเราไปส่งโรงเรียน


ตอนเย็นไปรับและเราจะมาทำการบ้านข้างๆพ่อเวลาพ่อทำงาน


เราจะออกไปกินข้าวและกินไอติมหลังกินข้าวเสร็จ


เราจะกลับมานั่งดูการ์ตูนตลกๆกัน พ


พ่อเป็นคนตลกเวลาพ่อโกธรหรือเครียดพ่อจะเก็บไว้คนเดียว


ต่อหน้าเราพ่อเป็นคนที่ตลกไปเครียดแม้ว่าปัญหาจะใหญ่แค่ไหน


กล้าสู้กับมันและยิ้มให้มันอย่างคนชนะเสมอ


ทุกอย่างดูดีไปหมดจนกระทั้งแม่กลับมา


แม่หายไปไหนมาก็ไม่รู้ตั้ง 5-6 ปี


วันที่แม่กลับมาเราไม่ค่อยพูดกับแม่ไม่สนิดกับแม่


เรารู้ว่าแม่เสียใจที่เราทำแบบนั้นแต่เรารู้สึกไม่ดีที่แม่หายไปเฉยๆ


แล้วกลับมา...เพื่อจะพาเราไปอยู่กับแม่..


เราต้องจากพ่อไปเราเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนามสกุล


ย้ายโรงเรียน วันแรกที่แนะนำตัวเราพูดชื่อนามกสุลผิดเกือบทั้งวัน


แม่สอนให้เราใช้ชีวิตแบบเด็กผู้หญิง


ต้องไว้ผมยาว หวีผม แต่ตัวน่ารักๆ ทำอะไรแบบที่ผู้หญิงทำ


ทั้งๆที่ตอนเราอยู่กับพ่อเราไม่ต้องทำขนาดนี้เราไม่ต้องใส่ส้นสูง


เราใส่แค่รองเท้าผ้าใบกับกางเกงยีนไม่ต้องใส่กระโปรง


เวลาที่แม่โกธรหรือเครียดเราจะนึกถึงพ่อเสมอ


เพระเวลาแม่โกรธหรือเครียดแม่จะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้


เเม่จะโวยวายไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่


หลังจากเรามาอยู่กับแม่ 1 ปี


แม่ก็แต่งงานใหม่ เรารู้สึกเฉยๆกับพ่อใหม่ของเรา


เวลาเราอยู่กับเค้าเรารู้สึกว่าเค้าเป็นแค่ใครสักคน


เค้าไม่สามารถมาแทนพ่อได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม


แม่โวยวายใส่เราเวลาทะเลาะกับเค้า


แม่ไม่ให้เราเจอกับพ่อบ่อยมากนั้น


ทุกครั้งที่เราไปเจอกับพ่อแม่จะถามว่า


"พ่อหยัดอะไรส่งหัวมาบ้าง"


ทั้งๆที่เวลาเราไปเจอพ่อ พ่อจะถามถึงแม่ว่า


"แม่เป็นยัไงสบายดีไหม การงานล่ะ เครียดหรือเปล่า ดูแลลูกดีไหม"


ทุกครั้งที่แม่ว่าพ่ออย่างนู้นยังงี้เราไม่เคยเชื่อเลย


เรารู้ว่าพ่อเป็นยังไงแม่ทุกคนจะคิดอย่างไงก็ตาม


พ่อกับแม่ต่างกันมากพ่อเหมือนบ้านไม้ธรรมดาๆในต่างจังหวัดที่สงบสบายเวลาอยู่


แม่เหมื่อนคอนโดในเมืองกรุง สบายสะดวกมีอะไรแปลกใหม่เสมอ แต่มันก็ไม่ค่อยจะสบายใจ เราต้องวิ่งตามมันเสมอๆ


เเละเรื่องล่าสุดคือ


เเม่เราพูดเสมอๆว่าไม่ให้เราสัก เจาะ หรือทำอะไรที่มันดูเหมือนสาวข้างถนน


แต่แม่..


แม่กลับทำมันเอง แม่สักสัญลักษณ์ 2 อันไว้บนตัว


ถ้าไปเป็นที่อื่นๆเราจะรู้สึกว่ามันสวยกว่านี้


แม่สักไว้ที่เนินอก มันดูไม่ต่างอะไรกับสาวข้างถนนแบบที่แม่ไม่ให้เราทำ


เสียใจมากที่แม่ทำในสิ่งที่แม่ห้ามเรา


เวลาทะเลาะกันแม่มักพูดเสมอๆว่า


"ถ้าอยู่กับแม่แล้วมันไม่ดีก็กลับไปอยู่กับพ่อแกเลยนะ!!"


มันดูประชดประชันเราอยากถามเหลือกินมาตกลงแม่พาเรามาอยู่ด้วยทำไมถ้าไม่รักเรา


เวลาแม่รักเราก็รักซะเรารู้สึกไม่ดีเพราะคิดว่ามันเป็นการเสแสร่ง


เราอาจเป็นลูกอกตัญญูที่คิดกับแม่แบบนี้


แต่มันคือส่วนลึกๆของเรา


เราเหมืนอว่าโลกนี้ไม่มีที่ของเรา


แม่มีโลกส่วนตัวที่ทุกคนสนุกและไปกับเธอได้


เเล้วทิ้งคนที่ไม่ชอบแบบนั้นไว้ข้างหลังอย่างไม่สนใจที่หันมา


วันนั้นเเม่เราต้องไปกินข้าวกับเพื่อนที่มาจากเมืองนอกกับพ่อใหม่


เราไม่สบายมากอ้วกทั้งวันเลยแม่ก็ไม่รู้เราตัวร้อนมาก


แต่แม่ก็บอกว่าเราต้องไปเพราะ


"แม่ไม่สมารถทิ้งคนอื่นๆมาหาหนูได้..หนูต้องเป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่น"


เข้าหาคนที่เราไม่อยากจะรู้จักด้วยซ้ำ


เรารู้สึกไม่ดีกับคำพูดของแม่มากๆเราร้องไห้คนเดียวทุกคืนก่อนนอนจนมันเป็นกิจวัตไปแล้ว แต่เม่ก็ไม่รู้เลย


แม่บอกว่าชีวิตแม่มันหนักมีแต่ปัญกหา


ใช่ แต่ปัญหาที่แม่เจอมันคือปัญหาของแม่คนเดียวแต่แม่คิดว่ามันเป็นปัญหาของ "เรา"


แม่ทำตัวไม่เหมือนแม่คนอื่น


แม่ไม่ดีใจมากมายแบบแม่คนอื่นที่ลูกสอบได้ 3.79 ติดห้อง 1


เราไม่ต้องการให้แม่เป็นแบบแม่คนอื่นๆแต่เราอยากให้แม่แสดงว่ารักลูกแบบแม่คนอื่น


ไม่ใช่มากอด จูบ กับริมถนน


เราเข้าใจว่านัน้คือการบอกว่ารักในแบบของแม่แต่มันไม่ใช่ในแบบของเรา


แม่ทำตัวเหมือนคนไม่พร้อมที่จะเป็นแม่


เหมือนแม่ยังต้องการอิสระในชีวิตที่ไม่เคยพอ


แม่ยังต้องการๆเติมเต็มที่ไม่รู้จักพอแม่ไม่รู้จักพอ


แม่โกธรพ่อใหม่เสมอๆงอนเสมอๆ


เรื่องเล็กๆน้อยๆ


"เธอไม่จำเป็นต้องอยากทำแต่เธอจำเป็นต้องทำ"


คือคำพูดประจำของแม่


เราไม่เข้าใจว่าพ่อใหม่ทนได้ไง


เค้าคงรักกันจริงๆ


เราเกลียดความรักเพราะแม่


เราเกลียดที่จะรักใคร เพราะแม่


เราเกลียดทุกอย่างบนโลกใบนี้ เพราะแม่


เรามองโลกในแง่ร้ายเสมอๆ เราไม่เคยเห็นอะไรที่เราจะเรียกมันได้อย่างเต็มปากว่า


"สิ่งที่ดี"


เพราะในชีวิตเรามันไม่เคยมีเลย


วันนี้พ่อไม่โทรมาหาเราเพราะ


พอพ่อโทรไปหาแม่แม่ก็ต่อว่าพ่อเป็นชุด


เราว่าพ่อยังรักแม่อยู่นะ


พ่อยังไม่มีใครใหม่ ยังใส่แหวนแต่งงานอยู่เลย


ยังเก็บรูปเรากับแม่ไว้ในห้องเสมอๆ


ส่วนแม่ แม่ทิ้งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพ่อไปหมดแล้ว


ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่ เเต่บางครั้ง


รอยแผลในใจที่มันเป็นสะเก็ตเล็กๆมันสามารถกลายเป็นแผลใหญ่ได้เสมอๆถ้ามีอะไรมากระแทกมัน


กาลเวลาเท่านัน้ที่จะเป็นตัวรักษามัน


เราเองก็ไม่รู้ว่าต้องนานเท่าไร


1 ปี 5 ปี 10 ปี 20 ปี 50 ปี หรือ ตลอดไป


ตอนนี้เรากำลังหาทุนไปเรียนต่อเมืองนอก


เราไม่อยากให้ความสัมพันธุ์ระหว่างเรากับแม่มันแย่ไปกว่านี้


ทางแก้คือเราควรออกไปจากโลกอันแสนอิสระของเค้า


มาอยู่ในโลกแห่งกฎเกณท์สังคมของเรา


สุดท้ายนี้


คนที่อ่านแล้วไม่ชอบเราหาว่าเราเป็นเด็กเลว อกตัญญู


เรายอมรับ แต่จงจำไว้ มันเป็นแค่ส่วนลึกในใจของเราเท่านั้น


มันลึกจนไม่มีใครคาดว่าเราจะคิดแบบนี้


เครดิต :
 

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
กระทู้เด็ดน่าแชร์