โปรด…อย่าลืม!

โปรด…อย่าลืม!
อย่าลืม ว่าเราเกิดมาเป็นคนได้แสนยาก
อย่าลืม ว่าเรามีอายุแสนสั้น
อย่าลืม ว่าพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด
อย่าลืม ว่าเรามิได้อยู่คนเดียวในโลก
อย่าลืม ว่าชีวิตของเราขึ้นอยู่กับบุคคลอื่นเสมอ
อย่าลืม ว่าชีวิตนี้มิใช่ “ของเรา”
อย่าลืม ว่าชีวิตเป็นของไม่เที่ยง(อนิจจัง)
อย่าลืม ว่าชีวิตเป็นทุกข์(ทุกขัง)
อย่าลืม ว่าชีวิตมิใช่ของของเรา(อนัตตา)
อย่าลืม ว่าวันหนึ่งเราจะแก่
อย่าลืม ว่าวันหนึ่งเราจะเจ็บ
อย่าลืม ว่าวันหนึ่งเราจะตาย
อย่าลืม ว่าวันหนึ่งเราจะพลัดพราก
อย่าลืม ว่าเรามีกิจกรรมเป็นสมบัติของตน
อย่าลืม ว่าสรรพสิ่งเป็นไปตามเหตุปัจจัย
อย่าลืม ว่าตนต้องเป็นที่พึ่งของตน
อย่าลืม ว่าสันติสุขส่วนบุคคลคือสันติสากลของโลก
อย่าลืม ว่าเรามีสิทธิ์ที่จะไม่ทุกข์-ไม่โง่
อย่าลืม ว่าเราสามารถ “นิพพาน” ที่นี่และเดี๋ยวนี้
อย่าลืม ว่าเวลาไม่อาจรีไซเคิล

นัยอันลึกล้ำของคำ “ขอบคุณ”
ขอบคุณความไม่มี ที่ทำให้รู้วิธีลุกขึ้นสู้
ขอบคุณความยากจน ที่ทำให้เป็นคนมุมานะ
ขอบคุณความล้มเหลว ที่ทำให้เกิดความเชี่ยวชาญ
ขอบคุณความผิดพลาด ที่ทำให้ฉลาดยิ่งกว่าเดิม
ขอบคุณความริษยา ที่ทำให้กล้าสร้างสรรค์สิ่งใหม่
ขอบคุณคำวิพากษ์วิจารณ์ ที่ทำให้ผลิบานอย่างไร้ข้อตำหนิ
ขอบคุณความไม่รู้ ที่ทำให้รู้จักครูชื่อประสบการณ์
ขอบคุณความผิดหวัง ที่ทำให้ตั้งสติเพื่อลุกขึ้นมาใหม่
ขอบคุณศัตรูที่แกร่งกล้า ที่ทำให้รู้ว่าเรายังไม่ใช่มืออาชีพ
ขอบคุณมหกรรมคอรัปชั่น ที่ทำให้เราอยากสร้างสรรค์การเมืองใหม่
ขอบคุณความป่วยไข้ ที่ทำให้เราตั้งใจดูแลสุขภาพ
ขอบคุณความทุกข์ ที่ทำให้รู้ว่าความสุขมีค่าแค่ไหน
ขอบคุณความพลัดพราก ที่ทำให้เราสละจากความยึดติดถือมั่น
ขอบคุณเพลิงกิเลส ที่ทำให้เรามีเหตุอยากถึงพระนิพพาน
ขอบคุณความตาย ที่ทำให้ฉากสุดท้ายของชีวิตสมบูรณ์แบบ

ว. วชิรเมธี