ไม่รักไม่ว่า แต่อย่ามาให้ความหวัง

เวลาที่ใครคนหนึ่ง เดินทางผ่านเข้ามาในชีวิต
จะด้วยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
คนที่ขาดความรักห รือกำลังอยู่ในภาวะเหว่ว้า
ย่อมรู้สึกรู้สาไปกับใครคนนั้นมากกว่าปกติ

ถามว่าผิดไหมที่จะรู้สึก
คำตอบคือไม่ผิด
เพราะหัวใจที่ขาดน้ำหล่อเลี้ยง
หากจะกระชุ่มกระชวยเพราะได้รู้สึกกับใคร
คงดีเสียกว่าบังคับใจตัวเอง
ไม่ให้ไปตกหลุมพรางของความรัก
ซึ่งมันโหดร้ายกับตัวเอง มากเกินไปไม่ใช่น้อย



แต่ถ้าใครคนนั้นเดินทางผ่านเข้ามา
เพื่อหยิบยื่นความหวังเพียงเล็กๆ น้อยๆ
ที่ไม่ได้มีอะไรเกินกว่าคนรู้จักกันคนหนึ่ง
แต่มันเป็นความหวังที่สร้างให้เราคิดเกินเลย
คิดมากคิด คิดไปไกล หวั่นไหว
และรู้สึกอยากผูกพันอยู่ตลอดเวลา



หากสิ่งที่เขาแสดงออกกับเรานั้น
กำลังสร้างคำถามให้เราต้องฟุ้งซ่านว่า
แท้จริงเขาคิดยังไง
เขาคิดเหมือนที่เราคิดหรือเปล่า
มันเจ็บยิ่งกว่าการบอกกันตรงๆ
ว่าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเสียอีก

ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลย
ไม่ได้อยากรัก ไม่ได้รู้สึกอยากผูกพัน
การแสดงออกเพียงเพื่อสร้างความหวัง
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งอยู่ไกลยิ่งคิดถึง



หากเขาเลิกให้ความหวัง
และหยุดแสดงออกแบบมากกว่าคนรู้จักกันได้
คงดีไม่น้อยสำหรับหัวใจดวงบอบบางดวงนี้
เพราะความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
และหัวใจคนก็ไม่ใช่ของเล่นของใคร

เชื่อแน่ว่าใจของเราก็พร้อมเสมอ
ที่จะกลับตัวกลับใจได้ทัน
กลับมารู้สึกกับเขาแบบธรรมดาสามัญ
กลับมาเป็นคนเดิม
ที่ยังต้องใช้ชีวิตคนเดียวลำพังต่อไป
และกลับมาเป็นคนที่ไม่ต้องอ่อนแอ
อ่อนไหวอย่างที่กำลังเป็น