♣ แค่คน 2 คนรักกันมันไม่พอ ♣

คำถามนี้ดูเหมือนจะเป็นคำถามโลกแตกไปแล้ว เพราะดูเหมือนมันจะไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง ต่างคนต่างก็นิยามกันไปคนละแบบ ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยหาคำตอบให้กับมันได้เลย เมื่อเรารักกับคนคนนี้เราก็จะมีนิยามความรักในแบบของเราสองคน พอเรารักกับอีกคน เราก็จะมีนิยามอีกแบบหนึ่ง
ความรักของฉัน ครั้งแรก ฉันให้นิยามมันว่ารักคือการครอบครอง ที่เป็นอย่างนี้เพราะว่าตอนนั้นเราเด็กเกินกว่าที่จะเรียนรู้ว่ารักนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา พอผ่านมาถึง
รักครั้งที่สอง ฉันให้นิยาม มันว่าความรักคือความเชื่อใจและเข้าใจ เราอยู่ในวัยทำงาน และเป็นงานที่ไม่มีเวลาส่วนตัวทั้งคู่ จึงทำให้เราไม่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แต่เราก็มีความสุขกับการที่จะเจอกันเดือนละครั้ง แต่แล้ว การหักหลังมันทำให้ฉันรู้ว่า ความเชื่อใจไม่ใช่นิยามความรัก
มาความรักครั้งที่ 3 ฉันคิดว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับฉัน (ฉันเชื่ออย่างนั้น) แต่มาวันนี้ฉันค้นพบว่าฉันเปลี่ยนไป ฉันมีความต้องการในความรักครั้งนี้มากเกินไป จนทำให้นิสัยฉันเปลี่ยนไปด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากรักครั้งนี้ก็คือ ระยะทางไม่ใช่ปัญหาของหัวใจ บางครั้ง ระยะห่างมันใกล้แต่หัวใจมันไกล และอีกสิ่งที่ฉันเรียนรู้ได้ก็คือความรักต้องการการยอมรับ แค่คน 2 คนรักกันมันไม่พอ มันต้องมากกว่านั้น ฉันไม่รู้ว่าความรักของฉันมีกี่คนรักกัน แต่ฉันรู้เพียงว่า ฉันไม่มีโอกาสได้แสดงความรักเลย ทั้งๆที่ฉันก็เต็มใจที่จะรักเหมือนกัน วันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนสามเหลี่ยมที่กำลังวิ่งตามหาวงกลมวงหนึ่งที่มันกำลังตามหาเศษเสี้ยวหนึ่งมาเติมเต็ม ฉันตามหาวงกลมมานานแต่ไม่มีวงไหนเลยที่พอดี จนวันนี้ฉันเริ่มเหนื่อยที่จะตามหาวงกลมวงนั้นแล้ว และเหลี่ยมในตัวของฉันมันก็ถูกกระทบจากแรงกระแทกจนตอนนี้มันไม่เหลือเหลี่ยมและมันก็มนจนกลายเป็นวงกลมเล็กๆวงหนึ่งที่สมบูรณ์โดยไม่ต้องการอะไรมาเติมเต็มอีกต่อไป


ฉันไม่ต้องหานิยามความรักอีกต่อไป เพราะฉันคิดว่าความรักคือตัวเอง

เครดิต  คุณมาเฟีย แห่งบอร์ดเล่าสู่กันฟัง