ทางผิดที่ติดตาย

ตามธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์
ย่อมหวาดกลัวความทุกข์ ต้องการความสุขด้วยกันทั้งนั้น......

ซึ่งก็จะเสาะแสวงหาความสุข และหลีกหนีความทุกข์...วิธีการก็จะแตกต่าง
กันตามกำลังของสติปัญญา บางคนก็ใช้วิธีที่พื้นๆ ตื้นๆ แต่ในขณะที่

บางคนก็ใช้วิธีที่ซับซ้อนเกินเหตุ...ซึ่งไม่มีใครที่จะสามารถค้นพบได้
นอกจาก..พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์เดียว ที่ทรงค้นพบทางที่

ไม่หลงสุดโต่งไปด้านใดด้านหนึ่ง คือ"ทางสายกลาง"...โดยพระองค์เอง
การที่จะทำความเข้าใจ'ทางสายกลาง' ที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบ

เป็นเรื่องที่่ไม่ง่ายนัก เพราะส่วนใหญ่จะชินกับการ'หลีกหนีความทุกข์' และ
'ค้นหาความสุข' ที่เป็นความสุดโต่งทั้งสองด้าน ...การจะทำความเข้าใจ

ให้เห็นถูก ต้องละ ต้องคลายความเห็นผิดเดิมๆในทางสุดโต่งออกเสียก่อน
เช่นนี้ ก็จะทำความเข้าใจในทางสายกลางได้ไม่ยาก

ดั่งพระธรรมเทศนากัณฑ์แรกของพระพุทธเจ้าคือ..."ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร"
ที่พระพุทธองค์ทรงชี้ ให้นักบวชปัญจวัคคีย์รู้จักทางที่ผิด อันเป็นความ

สุดโต่งทั้งสองด้านนั้นเสียก่อน ดังนี้........
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ที่สุดสองอย่างนี้อันบรรพชิตไม่ควรเสพ คือ การประกอบตน

ให้พัวพันด้วยกามสุขในกามทั้งหลาย เป็นธรรมอันเลว เป็นของชาวบ้าน
เป็นของปุถุชน ไม่ใช่พระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑ และการประกอบความเหน็ด

เหนื่อยแก่ตน เป็นความลำบาก ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ๑ "....
เมื่อนักบวชปัญจวัคคีย์รู้ทางที่ผิดแล้ว จึงทรงแสดงทางที่ถูกไดแก่....

"อริยมรรคอันมีองค์แปด"..คือ..มัชฌิมาปฏิปทา..ในภายหลัง...ซึ่งพระอริยะทั้ง 5 ท่าน
ก็เข้าใจได้โดยง่าย เพราะท่านลดและคลายความยึดถือ ในความคิดเดิมๆลงได้แล้ว

จิตใจของท่านเปรียบเสมือน ถ้วยชาที่ว่างเปล่า พร้อมจะรองรับน้ำชาร้อนๆ ที่รินลง
ใหม่ได้ทันที...ฉันใดก็ฉันนั้น

ขอความสุขและความเจริญในกุศลธรรมจงมีแก่ทุกๆท่านนะคะ...