อีกาหลงซาก

มีเรื่องเล่าที่ว่า มีกาตัวหนึ่งบินมาเจอซากช้างลอยอยู่เหนื่อน้ำ กาตัวนั้นหลงดีใจว่าจากนี้ก็ไม่ต้องบินไปหาอาหารที่ไหนอีกแล้ว มันกินซากช้างที่ลอยตามน้ำด้วยความสุข กินอิ่มก็นอน ตื่นมาก็กินต่อ ซากช้างนั้นก็ค่อยๆ ไหลลงสู่ทะเล และลอยไปไกล ลิบตา ต่อมา ซากช้างนั้นก็ค่อยๆจมลงสู่ทะเล อีกา เห็นเช่นนั้น จึงเริ่มออกบินอีกครั้งโดยไม่รู้เลยว่าแผ่นดินอยู่ทิศทางใด มันบินไปเรื่อยๆ จนหมดแรงจมน้ำตาย เรื่องนี้สอนอะไรๆ ได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอย่ารอเวลาที่จะทำสิ่งที่ดี อย่ารอเวลาที่จะพูดคำที่ควรจะพูด เพราะ สิ่งเดียวที่ไม่เคยหนุดรอ คือเวลาที่ผ่านพ้นไป

อย่าหลงใน ความสุข ที่ไม่ถาวร ไม่ว่าจะเป็น รูปร่างหน้าตา เงินทอง ชื่อเสียง เพราะสิ่งเหล่านี้ไม่ถาวร หากเราหลงในสิ่งเหล่านี้ เราก็จะทุกข์ ในที่สุด และ อย่าฝากหัวใจเราไว้ที่ใคร เพราะคงไม่มีใครอยู่กับเราไปตลอดกาล ต้องรู้จักเรียนรู้ที่จะ อยู่อย่างเข้มแข็งด้วยตัวเราเองนั้นก็คือ จะรักใคร ก็ได้ แต่ต้องรักตัวเราเองให้เป็น เพราะมันจำเป็น ในวันใดก็วันหนึ่ง

เครดิตแหล่งข้อมูล : ธรรมทาน