กัลยาณชน~ปุถุชน

~กัลยาณชน~
........................
กัลยาณชนนั้นละได้ในส่วนผิด
มายึดติดมากมายฝ่ายกุศล
หมายมั่นเห็นว่าเป็นตนของตน
เท่ากันกับปุถุชน..'ยึดตัวกู'..

แม้ความยึดจะเท่ากันแต่มันแปลก
มันเกิดแยกทางกันน่าขันอยู่
ข้างหนึ่งยึดความทรามกามเชิดชู
ข้างหนึ่งยึดความหรูกุศลงาม...

ปุถุชนเคยหนาทึบด้วยฝ้าตา
ครั้นนานมาเริ่มเห็นรัตนะสาม
คือพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ตาม
ความเป็นจริงใจเกิดงามนามกัลยาณ์...ฯ

~ปุถุชน~
.................
หนาด้วยความเห็นแก่ตัวมั่วยึดมั่น
ว่าตัวฉันและของฉันมัวมั่นหมาย
เป็นตัวตนนอกในใจหรือกาย
ตั้งแต่เกิดไปจนตายไว้เป็นตัว...

ด้วยอำนาจอวิชชาดังตาบอด
เกิดขึ้นสอดไปทุกกาลสถานทั่ว
ต้องหลงรักหลงโศกเกิดโรคกลัว
เป็นไฟคั่วใจกายให้ร้อนรน...

อย่างนี้แลเวียนว่ายในวัฏฏ์ทุกข์
ไม่เยือกเย็นเป็นสุขสักเส้นขน
เห็นตัวทุกข์ว่าเป็นตนและของตน
นี่แหละหนาปุถุชนคนหนาจริง...ฯ

~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~