ความนินทาความสรรเสริญ

" .. นี่พูดถึงเรื่อง "ความนินทาความสรรเสริญ" มันออกจากปากเขา จากใจเขา จากลมเขา เราอย่าไปยึดไปถือเอา ไม่ถูก "ให้เรายึดเอาเหตุเอาผลเป็นสำคัญกว่า ลมปาก" 

ถ้าสมมุติว่า "เขาตำหนิดี ตำหนิถูกต้องตามความจริง คนนั้นก็มีเหตุผล" เขาจะรักษาตัวเขาได้ ตลอดหน้าที่การงานไม่ผิดพลาด เพราะเขาเป็นคนมีเหตุผล "ถ้าสมมุติเขาชมเรา เขาก็มีเหตุผล" คนนี้เขาดี ชมก็ถูกต้อง ตำหนิก็ถูกต้อง 

นักปฏิบัติต้องผ่านเรื่องนี้จากหัวใจก่อน "จะสรรเสริญนินทาใคร ตำหนิใครก็ควรตำหนิด้วยความเมตตาสงสาร ชมใครก็ควรชมด้วยเหตุด้วยผล" ด้วยความอนุโมทนาจริง ๆ ทั้งการติ ทั้งการชม "ไม่เอาลมปากเข้ามาเผาเรา" 

นักปฏิบัติธรรมต้องทำให้ได้อย่างนี้ "จึงจะจัดว่าเป็นผู้มีเหตุผลเครื่องรักษาตัว ในที่ทุกสถานตลอดกาลทุกเมื่อ ไม่เสียท่าให้ลมปากสกปรกทั้งหลาย" ที่มีเต็มแผ่นดินถิ่นอาศัย เข้าทำลายจิตใจอันมีค่ามหาศาลได้ .. "