ความแตกต่างระหว่าง “ผลของทาน” และ “อานิสงส์ของทาน”

ท่านจะเห็นได้ว่าการให้ทาน การสร้างบุญ สร้างกุศลใดก็ตาม
แม้ผลของทานและบุญกุศลจะมีมาก

เช่น การได้เกิดในสวรรค์ชั้นต่างๆ
การได้เกิดเป็นเศรษฐีในโลกมนุษย์ ฯลฯ
แต่ก็ไม่อาจขัดกิเลส ๓ กองใหญ่ คือ โลภ โกรธ หลง
ให้สูญสิ้นไปจากจิตใจได้ จริงๆ

แม้คุณภาพของจิตหรือใจเราจะเหนือกว่าสามัญชนอื่นๆ
แต่ไม่อาจตัดวัฏฏะ
(การเวียนว่ายตายเกิดนั้นลงๆ จนถึงจุดสูงสุด
คือการไม่กลับมาเกิดอีกได้)

เพราะพุทธองค์ตรัสว่า

การเกิดเป็นการนำมาซึ่งความทุกข์ทั้งปวงอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้

เพราะเมื่อมีเกิด ก็ต้องตามมาด้วยความแก่
ความเจ็บ (โรคภัยไข้เจ็บ) ความตาย
ความโศกเศร้า ความร่ำไห้รำพัน ความโทมนัส
ความคับแค้นใจ ความประสบกับสิ่งที่ไม่เป็นที่รัก
ความพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก
ความปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่สิ่งนั้น ฯลฯ
ล้วนนำมาซึ่งความทุกข์ทั้งสิ้น

ฉะนั้น ถ้าอยากจะดับทุกข์โดยสิ้นเชิง
ก็จะต้องไม่มาเกิดอีก
ซึ่งจะทำได้ก็ต้องตัดกิเลส ๓ กองใหญ่
อันได้แก่ โลภ (รวมราคะด้วย) โกรธ หลง
ให้หมดสิ้นไปให้เหลือเชื้อหลงเหลือ

ดังนั้นผู้ที่ยังหวังผลจากทานที่ได้ให้ไปหรือจากบุญกุศลที่ได้ทำ
ย่อมถือว่า ยังมีความอยากอยู่
แม้ผลของทานหรือบุญกุศลจะมีมาก

เพราะคำว่า “อานิสงส์” มุ่งเน้นให้จิตหมดจด
จากกิเลสเครื่องเศร้าหมองทั้งปวง
ไม่ให้หลงเหลือ เพื่อหลีกหนีการเกิดนั่นเอง
ข้าพเจ้าจึงขอฝากข้อคิดนี้ให้กับผู้อ่านทุกๆ ท่าน
เพื่อที่ทุกๆท่านจะได้ยกระดับจิตเหนือกว่า
ผู้ให้หรือผู้บำเพ็ญธรรมทั่วไป

อันเป็นเป้าหมายโดยตรงในการปฏิบัติธรรม
เพื่อให้หลุดพ้นจากวัฏฏะอย่างแท้จริง........

การสร้างบารมีนั้นจะต้องไม่หวังผลตอบแทนใดใดทั้งสิ้น
จึงจะถือว่าเป็นการบารมีที่แท้จริง

ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม 

   

คัดลอกบางตอนมามา : มาทำความเข้าใจ “ผลของทาน” และ “อานิสงส์ของทาน” ต่างกันอย่างไร
โดย อ.ทวีศักดิ์ คุรุจิตธรรม ในข่าวสารกัลยาณธรรม ปีที่ ๒ ฉบับที่ ๑๑ กันยายน ๒๕๕๐, หน้า ๒-๓